Mekongdelta

Woensdag 7 november 2007

Om half zeven staan we op. Deze keer dus niet uitslapen!! We checken om 7 uur uit en gaan ergens ontbijten. Saigon is al lang wakker. Wij nog niet helemaal... Tegen een uur of kwart voor acht begeven we ons naar het reisbureautje waar de bus ons komt halen. Om 8 uur zou de bus vertrekken, maar zoals wij de Vietnamezen kennen zal het iets later worden. Inderdaad de bus is er pas om half negen. Valt nog mee deze keer. We stappen in en dumpen onze backpacks op een stoel en we gaan ergens zitten. De trip zal zo'n 2 uur duren. Daarna doen we een excursie over de Mekong rivier en bezoeken we verschillende eilandjes. Omdat wij niet terug willen naar Saigon, maar door gaan naar het zuiden, hebben we met het reisbureau geregeld dat we in My Tho worden afgezet. Vanuit daar zien we wel weer verder.

Om een uur of elf komen we aan bij de pier. We gaan de boot op. Het is een kleine houten boot waar ongeveer 20 personen op kunnen. De gids introduceert zichzelf als Tan. Hij vertelt een en ander in het engels met een zwaar Vietnamees accent. Hij is grappig. Dan gaat ie ook nog zingen: "Aai em seelink, aai em seelink, troe ze skaai, bla bla bla". Hilarisch!

De boot zet koers naar een eiland midden in dit gedeelte van de Mekong. Eerst doen we een cocossnoepjes-makerij aan. Erg toeristisch en we zien eigenlijk weinig echte cocos-palmen op dit eilandje. We proeven de snoepjes. Ze smaken niet eens zo verkeerd. Na een korte wandeling over het eilandje gaan we terug de boot op. We varen naar de overkant van de rivier. Daar stappen we over op kleinere bootjes, daar passen maar maximaal zeven personen op. We varen een smalle zijrivier in. Het is schitterend. De rivier kronkelt tussen de palmen door en we komen ook weer boten tegen. Het is passen en meten, maar het lukt! We komen aan bij een restaurantje waar we de lunch genieten. Rijst met groenten en varkensvlees. De rijst en groenten kunnen we vinden. Het varkensvlees is van miniem formaat en vinden we onder twee rijstkorrels.

Na de lunch varen we met nog kleinere bootjes verder over de zijriviertjes. Het is een schitterende omgeving. Echt tropisch. Dan komen we weer terug bij de boot waar we mee begonnen zijn. Bij de volgende stop drinken we honingthee met citroen. Daarna maken we een wandeling over dit eiland en krijgen we fruit aangeboden. Het is vers en smaakt prima! Ook liggen er twee grote slangen in kooien. De vrouw van het tentje haalt er een uit. Iedereen mag op de foto met de slang om zijn of haar nek. Niet iedereen is happig. Toch zijn er een paar waaghalzen. Uiteindelijk neemt ook Christel de slang op haar nek, Bas maakt de foto's. Net op het moment als Bas de slang op zijn nek wil nemen, stopt de vrouw de slang terug in zijn kooi. Das nou jammer...
Dan komen er drie mannen met instrumenten en twee zangeressen. Ze gaan Vietnamese folklore voordragen. We genieten er allemaal enorm van. Daarna gaan we weer terug naar de boot. We krijgen allemaal een cocosnoot met een rietje. Verse cocosmelk. Lekker! De gids zingt nog een paar liedjes, zoals 'Hotel California'. We lachen ons rot. De gids geniet ervan. Niet veel later leggen we weer aan waar we begonnen zijn. De trip zit er op. Het was leuk, maar erg toeristisch. Veel meer kun je ook niet doen hier.

Wij gaan niet terug naar Saigon zoals de rest van de bus. We willen dit tegen de gids zeggen, voor de zekerheid. De gids is dan in een hevige discussie met twee meiden uit Tjechie. Zij gaan ook niet terug naar Saigon. Het punt is dat ze extra moeten betalen om verder te kunnen. De meiden willen naar Can Tho, zoals ze afgesproken hebben. Het geval wil dat wij ook liever naar Can Tho willen dan naar My Tho. Can Tho ligt 3 uur zuidelijker, en dat komt ons goed uit! We vertellen de gids dat ook wij naar Can Tho moeten en dat we dat met het reisbureau hebben afgesproken. Een beetje liegen mag toch? We maken gewoon gebruik van de situatie. Net als de meiden willen ook wij niet extra betalen. Per slot van rekening gaat er een bus naar Can Tho. Die brengt de mensen die een 2-daagse toer hebben geboekt daar naar toe. Kunnen wij toch wel mee? Dat is een probleem. Uh, tja, das inderdaad JOUW probleem, zeggen we met z'n 5-en. We stappen in de bus en die rijdt naar een nabij gelegen busstation. Daar wordt ons verteld dat we de lokale bus maar moeten nemen. Ja, maar dat doen we niet. De Tjechische meiden gaan nu zowat uit hun pet! Alleen maar goed voor ons...;-)) We staan ondertussen voor het busje dat naar Can Tho gaat. We leggen uit dat we het zo geboekt hebben en als dat een probleem is, dan moeten ze hun onderlinge communicatie maar verbeteren. Andrew krijgt een gsm in z'n handen gedrukt. Het is de baas van een of ander reisbureau. Hij legt haarfijn uit wat we willen. Dan blijkt dat we 50.000 dong de man moeten bijbetalen. Dat willen we uiteraard niet! Na een hoop gedoe en geharrewar betalen we toch maar 50.000 de man.
We zitten in het busje met onze spullen. Nog geen 5 minuten later willen ze dat we er uit gaan. Waarom? Nou, er is net een andere bus aangekomen en die mensen moeten in deze bus. Ja, maar wij hebben net betaald en we zitten er in en we gaan er NIET uit! De chauffeur van de bus zet de motor af en stapt uit. Hij is het kennelijk gigantisch beu. Wij lachen er maar mee. De gids vindt het allemaal niet zo grappig. Hij scheurt zowat uit z'n vel en kan zich nauwelijks beheersen. Wij denken ondertussen, dat ze die (50.000 * 5 =) 250.000 dong in hun eigen zak gestoken hebben en dat ze nu een probleem hebben met die andere toeristen...
Wij blijven zitten. Ondertussen gaan de Vietnamezen buiten hevig tekeer tegen elkaar. Na een minuut of 10 stapt de chauffeur weer in en start de motor. Goed teken! Na 5 minuten rijden we richting Can Tho! We geven elkaar een flinke knipoog. Wat zijn wij gemeen!
Na een uur of twee en een half rijden moeten we allemaal de bus uit. Wat nu? Ah, we moeten een pont nemen naar de overkant. De bus gaat met een andere pont. Na een half uur zijn we aan de overkant en stappen de bus weer in. Een kwartier later staan we voor een hotel; eindpunt van deze bus.

We vragen het hotel naar de prijs en bekijken de kamers. We gaan akkoord. Can Tho is niet zo bar interessant, dus we besluiten morgen door te gaan naar Phu Quoc eiland. Dat ligt net onder Vietnam en tegen Cambodja aan. Het is nog niet echt toeristisch ontdekt. Er schijnen daar hele mooie stranden te zijn. Het hotel kan ons wel helpen aan buskaartjes naar Rach Gia, de havenplaats. Kosten 6 dollar de man. Das duur denken we...

Eten doen we in een restaurantje naast het hotel. Smaakt heerlijk. We spelen kaart en drinken een biertje. Het restaurant blijkt ook een hotel en reisbureau te zijn. We informeren voor een bus naar Rach Gia. Kosten 60.000 dong, das 3,75 dollar. Dat scheelt behoorlijk! We besluiten om morgen hier een kaartje te kopen. We gaan nu slapen, we zij moe.


Donderdag 8 november 2007

We slapen lekker uit en zitten om 10 uur aan het ontbijt. We kopen de buskaartjes en nemen de bus van 11.00 uur. Om 14.00 uur staan we in Rach Gia. We worden direct door mensen belaagd die ons wel een kaartje voor de overtocht kunnen leveren. We zeggen dat we eerst een hotel willen, dan eten en daarna op zoek gaan naar kaartjes. Door een busje worden we afgezet bij een hotel. Het ziet er niet uit en is in verhouding duur. We willen weg gaan. Dan bedenkt de eigenaar zich en kan het wel iets goedkoper. We gaan akkoord.

Na wat gezoek vinden we een restaurantje waar we rijst met beef eten. Smaakt weer prima! Daarna begeven we ons naar een reisbureau. Ze kunnen ons wel van informatie voorzien, maar geen bootkaartjes regelen.

Terug in de buurt van ons hotel, dat aan de haven ligt regelen we bootkaartjes. De kaartjes kosten 180.000 dong per stuk. We dingen af naar 150.000 per stuk, omdat we met drie man zijn. Zo dat scheelt weer!

We kopen wat koud bier en gaan de zonsondergang bekijken. De foto's zijn weer mooi geworden. Ondertussen worden we omsingeld door de plaatselijke jeugd. Ze vinden het allemaal zeer interessant. Sommigen spreken een beetje engels. Echter is er niet heel veel communicatie, helaas. We drinken onze biertjes en maken foto's tot het donker wordt. Het is weer etenstijd.

In een restaurantje in het centrum bestellen we een en ander. Christel wil vis. Dat gaat per gewicht. Prima. Wat kost het dan? Das een probleem. We komen er niet uit. Christel bestelt maar iets met beef. Het smaakt overigens goed, maar we hebben wel eens lekkerder gegeten.
We lopen terug richting het hotel en komen een internetcafeetje tegen. Daar vullen we deze weblog weer aan en beantwoorden we verschillende mailtjes. Het schijnt dat internet een probleem is op dat eilandje, dus maken we nu maar van de gelegenheid gebruik.

Zometeen duiken we ons mandje maar weer eens in. Morgen om 7 uur weer opstaan, de boot gaat om kwart voor acht. De overtocht zal zo'n drie uur duren. We zijn benieuwd.

Welterusten.

Groetjes,

Bas & Christel