Mui Ne Beach en Saigon

Zaterdag 3 november 2007

Vandaag slapen we uit. We zitten pas om 10 uur aan het ontbijt. Onze Zweedse vriend Frederik is ook van de partij. Na het ontbijt gaan we op brommerjacht. Nee, niet brommers kieken maar huren!!

Aan de overkant zit een kapsalon die ook brommers verhuurd. Ze hebben alleen echte scooters zonder schakelen. Dat willen we niet. Op straat worden we aangehouden door een kerel die vraagt of we brommers willen huren. Zo gaat dat de hele tijd in Vietnam: 'Hee frent! Motobaaik?'. Uiteraard willen we brommers huren. We spreken af dat we de brommers 24 uur willen hebben voor 5 dollar per stuk. Na wat heen en weer gepraat gaan ze akkoord. Wij op pad. Eerst maar even tanken en dan hup naar de zandduinen!

We scheuren er weer heerlijk op los. Frederik blijft een beetje achter. Hij heeft nog niet zo heel veel brommerervaring en zeker niet hier in Azie. We wachten af en toe op 'm. Al snel rijden we midden tussen de zandduinen. Ze zijn hier een beetje hoger dan aan onze Hollandse kust...

We gaan de geplaveide weg af en scheuren een onverhard stukje weg in. Het eerste gedeelte gaat nog wel, maar daarna wordt het erg rotsachtig. Toch genieten we er van en scheuren we gewoon door! We kunnen met deze brommers niet echt de duinen in. Toch proberen Frederik, Andrew en Bas dat (uiteraard!). Ze graven zich dieper en dieper in het mulle zand. Toch lukt het om er uit te komen. De conclusie is dat deze brommers er niet geschikt voor zijn...;-)) Of we dat niet wisten!

We rijden verder op het onverharde. Dan merkt Bas dat de voorband van zijn brommer lek is! Das op z'n zachts(!) gezegd balen! Zeg maar, gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend! We staan echt ergens in de middle of nowhere! We keren om en Bas rijdt voorzichtig met de brommer tussen de rotsen door. Op een splitsing herinneren we ons ineens een klein dorpje. Andrew gaat kijken of daar iemand is met minstens een pomp. Bij terugkomst blijkt dat zo te zijn. We rijden die kant op.

Het is een kleine werkplaats, die nog kleiner lijkt omdat ze niks opruimen en alles dus laten liggen waar het ligt. De jongen pompt de band op. De band lijkt hard te blijven, maar er zijn toch twijfels. De jongen biedt aan om de band te repareren of te vervangen. Bas twijfelt even. Hmm, tja, als de band echt lek is dan zit er niets anders op. De band blijkt toch echt lek te zijn. Nou, maken maar dan! Hoe lang duurt dat? Oh, een kwartiertje! En hij doet het gratis! Waarom? Gewoon omdat hij ons wil helpen. Vooruit dan maar!

Samen met z'n vader haalt hij het voorwiel er uit. Hij springt met het wiel op zijn eigen brommer en scheurt weg. Wij wachten onder het genot van een colaatje rustig af. De buurtbewoners vinden het allemaal prachtig. Een kwartier gaat de jongen niet halen, maar dat wisten we al wel. Na een half uur is tie terug met een nieuwe binnenband, gelegd en al. Ze schroeven het wiel er weer terug in en Bas rekent 40.000 dong af, das zeg maar 2 euro. We kunnen weer op pad!

Na een paar kilometer onverhard komen we weer op de gewone weg uit. We scheuren terug naar Mui Ne. Nu blijkt de achterband van de brommer van Bas erg zacht. Het zit wel lekker mee! In het dorp pompen we 'm op. Zo opgelost! Gelukkig niet lek deze keer!

We lunchen in een klein restaurantje. Noodles met zeevruchten! Heerlijk! Na de lunch gaat Frederik terug naar het hotel en Andrew, Christel en Bas gaan verder op zoek naar nieuwe slippers voor Andrew. Onderweg heeft Andrew een van z'n slippers kapot gemaakt. Slippers zijn gevonden en we besluiten terug te gaan naar het hotel. Andrew gaat naar de kapper en wij gaan ff op het strand van ons hotel liggen.

In de verte zien we donkere wolken aankomen. Ondertussen gaat de zon onder. De foto's zijn prachtig geworden. Na een uur hebben de wolken ons bereikt en kunnen we niets anders doen dan terug gaan naar ons huisje. We douchen en relaxen wat. Het onweer barst los! Het dondert en het bliksemt en het regent momenteel geen meters bier! Het gaat echt te keer! Toch wel gaaf hoor! Op zee zien we veel bliksemschichten en zelfs vuurballen! Andrew komt zeiknat van de kapper terug. Douchen hoeft niet meer...;-))

In het restaurantje van het hostel gaan we maar een potje kaarten en we drinken wat. Tja, je moet toch wat! 's Avonds zijn we van plan ergens wat te eten en dan te gaan stappen. Maar door het noodweer zit dat er helaas niet in... :-((
We eten in ons eigen restaurantje en drinken daarna een paar biertjes en spelen een potje kaart. Later schuiven er nog twee meisjes aan. Een uit Amerika en een uit Canada. We wisselen weer de nodige verhalen uit. We gaan om een uur of elf maar naar bed. Morgen om 13.00 uur gaat de bus naar Saigon (Ho Chi Minh City).


Zondag 4 november 2007

Om half tien zitten we op de brommer en rijden we wat rond. We vinden een restaurantje waar we ontbijten. Bij het zeer vriendelijke persooneel kan nog geen lach van het gezicht af. Wij lachen er maar mee!

We rijden na het ontbijt nog een beetje rond en brengen om 11 uur de brommers weer terug. Bas heeft de oude, lekke, binnenband nog en wil verhaal halen en geld uiteraard! De eigenaar wil eerst de sleutels en de helm terug. Ho ho! Dat gaat zo niet! We hebben een paar uur moeten wachten en een nieuwe band moeten kopen! Ja, maar dat is jouw probleem, zegt de eigenaar tegen Bas. Dacht het niet! Jij verhuurt brommers met slechte banden, roepen wij! Na een hoop heen en weer geouwehoer komen we uit op 35.000 dong. Bas is daar tevreden mee, de eigenaar niet, maar hij betaalt toch! Ook weer opgelost.

We gaan onze spullen pakken en checken uit. De lunch genieten we bij het hostel. Om 13.00 uur komt de bus. Maar om 13.30 uur is de bus er nog niet! Er wordt gebeld. Geen antwoord. Uiteindelijk komt de bus om 14.30 uur. Onderweg blijken enorme overstromingen te zijn, vandaar dus...

We rijden nog geen 5 minuten of de bus stopt bij een restaurant. Wat nu? We stoppen hier 20 minuten. Zijn jullie gek?, vraagt de hele bus zich af. Geen gezeur we stoppen hier. Na een half uur zijn we weer op pad. Hier en daar pikken we mensen op. Na twee uur rijden stoppen we weer. Nu is dat wel welkom, vooral voor de dames. Bij het terug instappen blijkt dat het laadruim zo lek als een mandje is. Alle tassen zijn zeiknat. Bijna iedereen neemt zijn tas mee in de bus. Wat een gedoe! Onze eigen tassen zijn veilig. We laten ze liggen. Ondertussen komt het met bakken uit de lucht. Ook deze bus heeft slechts 1 ruitenwisser. Genoeg toch?
Bas raakt aan de praat met een Fransman die al 14 jaar in Vietnam woont. De man vertelt honderduit over waar we allemaal naar toe kunnen gaan in de Mekongdelta. Altijd handig. Maar hij vertelt ook dat de Mekongdelta waarschijnlijk overstroomd zal zijn. Het regent namelijk al twee maanden aan een stuk. We besluiten in Saigon maar wat rond te gaan vragen wat het weer betrefd. We horen te veel verschillende verhalen.

Om 20.00 uur komen we aan in zeiknat Saigon. Door de stromende regen lopen we achter een meisje aan wat ons een kamer aanbiedt. De kamer is klein en veel kleine trappen op, maar goed genoeg en goedkoop! We betalen slechts 6 dollar per nacht. Dat is in zo'n stad een koopje! We maken onze rugzakken open en er is slechts minimale waterschade. Dat droogt wel weer! We gaan gelijk maar een hapje eten. 's Avonds internetten we nog wat en gaan weer terug naar het hotelletje. In de lobby, zeg maar gerust woonkamer van die mensen, kletsen we nog wat met een Duitse, die het allemaal heel erg goed weet. We laten ze maar praten en gaan uiteindelijk naar bed. Welterusten!


Maandag 5 november 2007

We slapen maar weer eens uit. Om 10.00 uur gaan we naar beneden en ontbijten ergens op straat. Het eerste doel van de dag is een visum voor Cambodja regelen. Dat kan ook aan de grens, maar de grens die wij, waarschijnlijk, gaan nemen, die doet daar niet aan. Het zekere voor onzekere dan maar.

Na een flinke wandeling komen we aan bij het consulaat van Cambodja. Ondertussen is het alweer kwart voor twaalf. Ze sluiten om 12 uur. We krijgen formulieren om in te vullen, maar die kunnen we pas om 14.00 uur inleveren en we kunnen onze paspoorten om 16.00 uur weer ophalen. Lekker bureaucratisch! We vullen de formulieren in. Over een paar dingen zijn we onzeker en we vragen aan iemand die daar rondloopt hoe we dat moeten beantwoorden. Hij geeft keurig antwoord en zegt dat we de formulieren nu wel mogen inleveren. Dat scheelt weer twee uur wachten!

Lunchen doen we bij de KFC. Daar is airco, want het is stralend weer en bloedheet! Na de lunch gaan we naar het Paleis van de Onafhankelijkheid. Hier kwamen de Noord Vietnamezen de overwinning halen. We gaan naar binnen. Het is niet echt een paleis vinden we. Er zijn talloze kamers te zien. Niet echt indrukwekkend. Op de vierde verdieping staat een Huey helikopter. Hiermee landden de Vietnamezen op het paleis. Hij staat er nog steeds.

Om een uur of drie lopen we weer richting het consulaat van Cambodja. Daar aangekomen moeten we nog tien minuutjes wachten. Uiteindelijk krijgen we onze paspoorten terug en blijkt dat we drie maanden in Cambodja mogen blijven. Niet dat dat nodig is, maar toch! We nemen een taxi terug naar het hotel. Ondertussen is het weer aan het regen. Geen buitje, maar echt regen! Tropische regen! Wij zitten droog in een internetcafeetje onze foto's van commentaar te voorzien en onze weblog bij te werken.

Het is weer droog. 's Avonds eten we een hapje en gaan we opzoek naar het nachtleven van Saigon. We vinden heel wat barretjes, maar ze zijn vooral leeg. Je merkt echt dat het laagseizoen is. Toch drinken we links en rechts wat. Maar echt mensen ontmoeten doen we hier niet. We houden het vol tot een uur of 12 en dan houden we het voor gezien. Terug op de hotelkamer lezen we nog wat in onze boeken en kijken we satteliet-tv.


Dinsdag 6 november 2007

We slapen weer eens lekker uit. De luikjes gaan pas na 9-en open. We keutelen wat aan en om een uur of 10 gaan we eens ontbijten. Vandaag willen we het Oorlogsmuseum bezoeken. Musea gaan hier tussen de middag dicht, dus we kunnen pas om 13.30 uur terecht.

In de tussentijd gaan we op zoek naar buskaartjes. We willen morgen toch verder trekken naar My Tho. Als de boel overstroomd is, dan zien we dat wel! My Tho ligt midden in de Mekongdelta. Daar willen we een boottocht regelen, om zo de delta goed te kunnen bekijken. Hoe meer we rondvragen, hoe meer we horen dat we beter een tour kunnen doen. Eigenlijk willen we dat niet. De sport is om zoveel mogelijk op eigen houtje te doen. Echter is het prijsverschil minimaal en we willen immers toch die boottocht doen. We laten ons overhalen en dingen nog wat van de prijs af. De tours brengen je weer terug naar Saigon. Dat willen we niet. We willen vanuit My Tho verder naar het zuiden trekken. Om die reden kan er wel wat van de prijs af en we betalen 6 dollar de man.

We gaan verder en lopen via een markt. In de overdekte markt wordt vanallus verkocht. Van etenswaar tot nep-kleding. Andrew en Bas willen wel een nieuwe korte broek. Ze zien er een van Quick Silver. Best een gave! Per stuk wil de dame er 380.000 dong voor hebben. Tsa! Das zowat de originele prijs! Dat doen we niet! We bieden 50.000 voor twee broeken! Of we gek zijn! Na een tijdje zitten we op 300.000 voor twee broeken. Wij bieden 250.000 dong. Das nog veel te weinig, zegt ze. Dan zegt Bas: 'Geef Christel een T-shirt, en wij betalen 300.000!'. Na wat gemor en (gespeeld) moeilijk doen, gaat ze akkoord! Wij blij, zij blij!

Na een wandeling door druk en heet Saigon (het regent overdag gelukkig niet) komen we aan bij het oorlogsmuseum. Er staan wat jachtvliegtuigen, een Huey en Amerikaanse tanks. Alles in ogenschijnlijk goede conditie. Er zijn drie hallen met foto's uit de oorlog. Die foto's zijn behoorlijk aangrijpend. Zo zijn er foto's met mensen die de aanvallen met Agent Orange en fosforbommen overleefd hebben. Er is ook te zien hoe de Amerikaanse soldaten en de VietCong mensen martelen. Niet echt een fijn gezicht, maar zeker goed om te zien. Ook zijn de gevangenissen gedeeltelijk nagebouwd. Das ook geen plezierig gezicht. Die mensen hebben echt geleden daar! Na een uur of anderhalf hebben we het wel gezien.

We lopen terug richting de straat van het hotel. Onderweg genieten we een lunch en praten we wat na over wat we allemaal gezien hebben. Terug naar de orde van de dag, dus spelen we weer eens een potje shithead! Als we de rekening vragen betrekt de lucht en gaat het regenen. We lopen naar de hoek van de straat en ondertussen komt het met bakken de lucht uit! We schuilen in een bar. De straten veranderen in rivieren. We zitten op een hoek en hebben een goed uitzicht. De onweersbui is recht boven ons. Bliksemschichten worden direct gevolgd door een oorverdovende donder! Gaaf gezicht hoor! Na een uur gaat het minder regenen en wagen we het er op. Aangekomen bij onze straat blijkt dat die wel met zowat een halve meter water gevuld is! We kunnen nog net het steegje induiken en bereiken vrij droog het hotel.

Na wat geluier en gedouche gaan we maar weer eens wat eten. Een mens moet toch wat! Ondertussen is het weer droog en de straten zijn weer vrij van water. Christel wil haar Harry Potter boek omruilen voor een ander boek. Er worden hier veel kopieen van boeken aangeboden. De meesten zijn slecht en het kopen niet waard. We vragen aan de boekmeneer of we een boek kunnen omruilen. Ja hoor dat kan! Als we een boek gevonden hebben, bieden we onze HP aan. Dan wil die meneer ineens geld zien. Ja, maar zo gaat dat niet! Omruilen is omruilen! Toch vindt tie van niet. We gaan weer weg. Als we langs een bar komen staat er een bord dat ze boeken ruilen en verkopen. Mooi! We vragen keurig wat de bedoeling is. Kunnen we een boek omruilen? Ja hoor geen probleem. Als we weer een boek gevonden hebben, komt de aap uit de mouw. Ze willen weer geld zien! Of twee boeken voor 1. Maar we vragen het nog zo! Tja, dus niet! We gaan weer weg en zoeken een internetcafe. Christel bedenkt zich dat ze nog een stom Nederlands boek heeft dat we allebei niet leuk vinden. Dan ruilen we die toch samen met de HP om voor dat andere boek? Goed plan! Christel gaat op pad en Bas werkt aan de weblog. Na een kwartiertje komt Christel terug met ons nieuwe boek! Ze waren niet heel erg blij met dat Nederlandse boek, maar het is toch mooi gelukt! Ha!

Morgen gaan we dus verder naar My Tho. We duiken op tijd ons mandje in.

Ondertussen hebben we onze foto's weer van de nodige commentaren voorzien. Vanaf album Lijiang is alles weer op-2-date!


Tot de volgende keer weer in een nieuwe avontuur met Bas en Christel!


Groetjes,

Bas & Christel!