Naar Ban Lung, Ratanakiri

Zondag 25 november 2007 (vervolg)

Om 12.15 uur zijn we bij het busstation. Nou ja, busstation. Een soort garage met een bureautje. We vragen hoe laat de bus er zal zijn. Volgens de meneer zal de bus om 12.35 uur vertrekken. Mooi, dan zijn we in ieder geval op tijd.

Om 13.00 uur is er nog geen bus. We informeren maar weer eens. De bus zal er om 13.30 uur zijn. Er zijn wat problemen. We informeren nog wat nader en het blijkt dat het dezelfde bus is die we van Phnom Penh naar Kratie hebben genomen. Maar die bus was er pas 's middags om 15.00 uur. Komt deze bus dan ook niet pas om 15.00 uur aan? Nee, nee, de bus is eerder vertrokken en zal er om 14.00 uur zijn. We wachten maar weer af. Ondertussen speelt Bas samen met Maya met een soort stuiterveer. Erg vermoeiend en ook nog in de brandende zon. Goed voor de conditie zullen we maar zeggen. Christel speelt een potje kaart met de andere meiden en Andrew leest z'n boek.

Uiteindelijk is de bus er om 14.45 uur. De bus zit stampensvol. En er stappen maar een handjevol mensen uit. Wij zijn totaal met 11 westerlingen. De grote backpacks worden onderin de bus gepropt. Andrew zit helemaal achterin de bus bij het raam, daarnaast zit Christel. De twee Zweedse dames, Jessica en Maya zitten aan de andere kant en Bas neemt in het midden plaats. Zo is de achterste rij met vijf stoelen gevuld. Lisa neemt plaats naast een Duitser en Eliann moet op een stoel in het gangpad zitten en voor haar in het gangpad zit Ricardo. De rest van het busgezelschap zit ook keurig in het gangpad. We zijn er niet helemaal gelukkig mee, maar we hebben eigenlijk ook weinig keus...

De bus vertrekt uiteindelijk pas om 15.15 uur. We hebben dan volgens de busmaatschappij een rit van 6 uur voor de boeg. Waarom geloven wij dat niet?

Na een uur of twee en half komen we bij een splitsing aan. Daar stopt de bus voor een pauze. We rekken en strekken en drinken wat. Na een minuut of twintig worden we weer de bus in gedirigeerd. De meiden wisselen af en toe van plaats.

De weg is niet meer van asfalt, maar is gewoon zand met erg veel kuilen. We worden zowat door de bus heen geslingerd. Langzaamaan wordt het donker en zien we buiten en in de bus niks meer. Het gaat allemaal erg traag en we passeren ook nog een paar bruggetjes, die maximaal een ton of 10 kunnen hebben volgens het bord wat er naast staat. We hobbelen zo een paar uur de donkerte in.

Dan stopt de bus en stappen we uit. Het zal wel een pauze zijn. Maar nee, de bus is te zwaar om over deze brug te rijden. We maken van de gelegenheid gebruik om de blaas te legen. Bas staat gewoon ergens tegen aan te plassen, terwijl Christel een beschut plaatsje zoekt.... in het donker. Bas ziet een paar lokale dames uit het veld komen en zegt tegen Christel dat ze daar misschien wel kan plassen. Zo gezegd zo gedaan. Christel stapt het veld in. Twee seconden later een enorme gil! Wat is er? Christel staat met haar voeten in een oud rijstveld, dat nu een moeras is. Ze is er zo'n centimeter of 5 ingezakt en kan er niet uitkomen. Met de hulp van Bas lukt het om weer op de kant te komen. Haar voeten en slippers zijn helemaal grijs van de modder. De buschauffeur toetert dat we de bus in moeten. Volgens Christel moet hij maar even wachten. Ze was het al beu, dat hobbelen, en nu met dit erbij gaat het zeg maar niet beter...;-))

Na een paar flesjes water in een poging tot schoonmaken nemen we weer plaats in de bus. We komen 's avonds na een 4 uur durende hobbelige rit aan in Ban Lung in de provincie Ratanakiri. Dat ligt in het uiterste Noordwesten van Cambodja.

Het is hier erg stoffig. Ze kennen geen asfalt wegen, dus nu het droog is, is het erg stoffig. Alles zit onder en ook de backpacks zijn meer oranje dan hun originele kleur. Op het busstation worden we direct omringd door allerlei mannetjes die wel een hotel voor ons weten. Volgens hen is het hoogseizoen. Dus er zijn maar weinig kamers. Waarom geloven wij dit ook al niet?

Een van de mannetjes zegt dat er om de hoek een hotel is met kamers voor 5 dollar met warmwater. Dat willen we zien. Collectief gaan we op pad naar dit hotel. Daar aangekomen valt het allemaal niet tegen. Wij nemen een kamer en Eliann en Lisa nemen een kamer. Andrew neemt ook een kamer, maar Jessica vraagt of hij de kamer met haar wil delen. Wat is dit? Ah, Maya en Ricardo zijn verliefd geworden. Ze willen graag een kamer met elkaar. Vandaar dat Jessica aan Andrew vroeg of ze bij hem op de kamer kan slapen. Er staan toch twee bedden en zo kunnen ze de kosten delen. Prima geregeld. We drinken en eten beneden nog wat en niet lang daarna gaan we slapen, we zijn moe...


Maandag 26 november 2007

We slapen uit. Om 10 uur zitten we aan het ontbijt. Iedereen heeft een goede nachtrust gehad. Maya en Ricardo willen fietsen huren, terwijl de rest brommers wil huren. Ze vinden het niet erg om alleen te gaan fietsen. Dat geloven wij wel...

Om 11 uur willen we drie brommers hebben. We zijn met zes personen en de meiden, behalve Christel, willen niet zelf rijden. De kerel van het hotel, Mr Loot, regelt drie brommers. Twee zien er prima uit, maar de derde ziet er echt niet uit. Bas test de brommer en de voorrem doet het niet. We weigeren. Volgens Mr. Loot is het geen probleem, dan rem je toch alleen met de achterrem. Tuurlijk, maar toch willen we die brommer niet. Regel maar een andere!

Ondertussen loopt het al weer tegen twaalf uur en we hebben maar twee goede brommers. We vragen ons af of het nog wel zin heeft om ze te huren vandaag. Christel stelt voor om vandaag naar de waterval te gaan en daarna op de olifanten te gaan rijden. Dan huren we morgen wel brommers. Ze hebben dan de hele dag de tijd om drie goede brommers te fixen.

Mr. Loot regelt mannetjes met brommers die ons bij de waterval afzetten. De waterval is schitterend. Iedereen behalve Bas en Jessica neemt een duik in het water onder de waterval. Jessica heeft een infectie aan haar teen en Bas neemt de foto's...;-))

Na een half uur droogt iedereen zich weer af en lopen we terug naar boven. Daar staan drie olifanten op ons te wachten. We klimmen op de olifant en nemen plaats in een houten mand op de olifant. Als iedereen zit, kan de rit beginnen.
In het begin hadden we zoiets van: best zielig enzo. Maar gaande weg zien we dat de olifanten goed behandeld worden en dat ze gewoon hun eigen gang gaan. Ze slaan gewoon een pad in en lopen overal dwars doorheen, zoals ze dat ook in de natuur doen. Van de dorpbewoners krijgen ze suikerriet te snoepen. Erg grappig en geinig allemaal. Dan staat er midden op de weg een vrachtauto. De olifanten zijn daar niet erg blij mee. Ze gaan behoorlijk te keer en gebruiken hun slurf als toeter. Het lukt de 'olifantenbestuurder' maar net om ze in bedwang te houden. Het loopt goed af.
We gaan een stuk jungle in en de olifanten breken takken van bamboebomen af en eten die onderweg op. Na anderhalf uur komen we aan in het olifantendorp. We klimmen weer van de olifanten af en we kunnen ze gewoon aaien. Ze kroelen zelfs met hun slurf. We zien dat de olifanten hier niet slecht af zijn. Dat geeft ons een goed gevoel.

Achterop de brommer rijden we weer terug naar het hotel. We zitten helemaal onder het stof en hebben wel een douche verdient. Na het douchen gaan we snookeren in het hotel. Niemand kan er wat van, maar we hebben wel heel veel lol! Daarna is het alweer etenstijd. Buiten zitten we op het terras eerst nog even wat te drinken.

Dan komen Maya en Ricardo aanlopen en ze zeggen dat er in het dorp een leuk restaurantje zit. Oke, dan gaan we daar naar toe. Aangekomen bij het restaurant is het eigenlijk niet meer dan een straatstalletje met tafels en stoelen. We nemen plaats. Iedereen bestelt wat en we wachten op het eten. De mensen met kip krijgen ook echt kip. De botten zitten er nog allemaal in en aan. De mensen met varkensvlees hebben geluk, want het smaakt prima. Ook Christel met haar lokale Amok (vlees en rijst) geniet er van. Na het eten lopen we weer terug naar het hotel waar we nog wat drinken. De mensen met kip bestellen nog iets kleins te eten daar...

Na een paar biertjes gaan we slapen, welterusten! We checken nog even of er morgen 3 brommers zijn. Ja hoor, geen probleem.


Dinsdag 27 november 2007

We zitten om half tien aan het ontbijt. Mr. Loot weet niks van brommers. Dat dachten we dus al. Toch lukt het om drie fatsoenlijke brommers te regelen. Om half elf zijn we op pad.
Eerst gaan we naar een andere waterval dan gisteren. We rijden eerst een half uur de verkeerde kant op. We hebben de afslag gemist. Het is dichterbij dan we dachten. Weer terug en nu de goede afslag. Na een zeer hobbelige rit komen we aan. We hadden nu beter van die off-the-road motoren kunnen hebben...
De waterval is een stuk kleiner, maar niet minder mooi. We genieten er even van en daarna rijden we naar het meer.

Het meer is een oude vulkaan krater. Het water is groen en helder. Het ruikt naar de mineralen. De omgeving is echt schitterend! We nemen allemaal een duik in het water. Het water heeft een temperatuur van 26 graden. Erg lekker! We drogen op en dan begint de maag weer te knorren. Onderweg naar het meer zijn we een lodge tegen gekomen. Daarop stond: Nordic House. De Scandinavische dames willen daar wel lunchen. Wij ook wel, dus we pakken de brommers en rijden er naar toe.

Het ziet er erg goed uit. De menukaart bevat diverse Scandinavische gerechten waaronder gerookte Noorse zalm. Hmmm...
Iedereen bestelt wat en we kletsen. Het duurt even voordat het eten er is, maar na een drie kwartier heeft dan toch iedereen eten, behalve Christel. Ze maken de frietjes die zij besteld heeft vers, dus dat duurt even. Als ze dat geweten had, had ze wel iets anders besteld.... ze sterft van de honger...;-))

Het eten is heerlijk! Bas heeft een pasta met Noorse zalm, smaakt prima! Christel heeft een schnitzel. Smaakt ook geweldig. Zijn we toch wel even aan toe, zo na drie maanden alleen maar ooster eten!

We rekenen af en gaan nog even terug naar het meer. Daar kletsen we nog wat met een stel Engelsen en Zuidafrikanen. Ze zitten allemaal aan de rijstwijn. Of we ook meedoen? Wij slaan deze keer over. We moeten nog rijden en de weg is niet verlicht en uiteraard erg hobbelig. Doen we maar niet! We genieten van de zonsondergang bij het meer en daarna rijden we terug naar het hotel.

Eerst gaan we maar weer even douchen. Daarna leveren we de brommers in. Met Mr. Loot bespreken we de mogelijkheid tot een trekking door de jungle. Het blijkt dat we niet echt dieren gaan zien en dat het behoorlijk saai zal zijn. We denken er de rest van de avond wel over na. Nu willen we eerst wat eten. De maag knort alweer...

Doordat we vanmiddag in het Nordic House best veel gegeten hebben, is de maaltijd vanavond wat kleiner. Na het eten beslissen we dat we morgen liever een relaxdag houden dan een dag lang door de jungle trekken, waarvan we niet weten of dat heel erg bijzonder zal gaan zijn. Per slot van rekening kunnen we een tocht om het meer heen maken. We beslissen morgen wel.

's Avonds doen we nog wat internet en op het terras van het hotel drinken een paar biertjes. Het wordt er gezellig tot in de late uurtjes...


Woensdag 28 november 2007

We hebben rustdag. Om 10.30 uur zitten we aan het ontbijt. We willen naar het meer lopen. Das ver, maar lijkt wel op een trekking. Maar eerst willen we transport voor de rest van de reis gaan regelen.

Andrew kiest ervoor om via de noordelijke route naar Siem Reap te reizen. Christel heeft besloten om dat niet te doen. Het zal erg lastig, hobbelig en stoffig zijn. Ze heeft het daar wel een beetje mee gehad. Bas volgt gedwee zijn echtgenote en dus gaan wij naar Siem Reap met de bus. De Noorse Eliann en de Zweedse Lisa (die ondertussen verlieft is op Andrew...) gaan naar Laos voor een paar dagen. De twee andere meiden uit Zweden en Ricardo gaan terug naar Phnom Penh, ze zijn vanochtend al vertrokken.

Na wat rondgevraag regelen we een minibus (das comfortabeler, zeggen ze...) voor morgen naar Kampong Cham. Daar zullen we een nacht doorbrengen en daarna een bus regelen naar Siem Reap, waar de Angor Wat tempels zijn. Andrew, Lisa en Eliann regelen een auto naar Stung Treng.

Na al dat geregel zijn we terug bij het hotel. We hebben toch niet zo heel veel zin meer om naar het meer te lopen. Via Mr. Loot regelen we mannetjes met brommers. Die zetten ons af bij het meer.
We gaan eerst een wandeling maken om het meer heen. We zien zelfs een slang ons pad kruisen! Het is inderdaad gewoon de jungle. Er hangen lianen en hierendaar is het helemaal overwoekerd. Soms zijn er schitterende uitzichten over het meer. Na een uurtje zijn we rondgelopen en nemen we een duik in het heerlijke water. We dollen wat met de locals en kletsen met een stel Duitsers. Ook komen we Joan uit Canada en To uit Amerika tegen. Zij gaan morgen ook naar Kampong Cham. We geinen dat ze misschien wel in dezelfde bus zitten. We zien wel!

De maag laat weer van zich horen en we besluiten collectief dat het eten in het Nordic House wel duur, maar erg goed was. We lopen in een minuut of 20 daar naar toe. We genieten weer van het eten en kletsen met de mensen. Omdat het al weer tegen 5 uur loopt, besluiten we niet meer terug te gaan naar het meer. We vragen aan het mannetje achter de bar of hij mannetjes met brommers kan regelen. Dat kan hij wel. Hij springt op zijn brommer en regelt twee andere mannetjes met brommers.
Zo, dan hebben we dus 3 brommers, maar 5 personen. Hmm, dan moeten Bas en Christel maar op 1 brommer met bestuurder en Andrew en Lisa (uiteraard!) op 1 brommer met bestuurder en dan zit Eliann alleen op een brommer met bestuurder. Zo rijden we terug naar het hotel. Kan allemaal hier in Azie. We lachen ons rot af en toe!

Terug in het hotel gaan we eerst maar weer douchen. 's Avonds eten we pas laat en drinken en kaarten wat. We gaan op tijd naar bed, want morgen staan we om 5 uur al weer naast het bed voor de bus naar Kampong Cham... We vragen nog wel even aan Mr. Loot of we morgenochtend kunnen ontbijten. Geen probleem! We zien wel!

Welterusten!


Groetjes,

Bas & Christel