Naar Kratie...

Vrijdag 23 november 2007

We doen rustig aan vanochtend. We kloppen aan bij Andrew, maar geen antwoord. Hij zal het wel laat gemaakt hebben. Wij gaan wel ontbijten. Er is een eettentje waar we tot nu toe het beste ontbijt telkens hebben. Als we net besteld hebben komt Andrew ons vergezellen.

Na het ontbijt gaan we buskaartjes regelen voor de reis naar Kratie. Daar zijn de laatste zoetwater dolfijnen in de Mekong te zien.

We gaan terug naar ons hotel. Daar missen we nog steeds 3 paar sokken, een bandana en een BH. Het wasvrouwtje is naar de markt geweest en heeft 3 paar nieuwe sokken en een BH gekocht. Erg goed bedoeld, maar zo werkt het niet. De drie paar sokken zijn van die dure wandelsokken, en hoe weet ze onze maat? Dus Bas gaat een gesprek aan met de eigenaar. Bas legt uit dat er uiteraard fouten gemaakt kunnen worden, maar dat ze ook goed opgelost moeten worden. De eigenaar, Mr. Phanna, begrijpt het. Hij begint een verhaal over inhouden van salaris. Daar trapt Bas niet in. Bas doet een voorstel: Schrap de complete rekening maar die we hier hebben uitstaan. Bas geeft Mr. Phanna de tijd om daar over na te denken. Niet veel later is Mr. Phanna terug. Hij gaat in op het voorstel, maar dan geldt dat alleen voor de kamerhuur. We stemmen er mee in. Zand erover!

In de straat regelen we een tuk tuk die ons afgooit bij de River Side. Hier zijn de bootraces in volle gang. Het zijn een soort gondels met een man of twintig er op die als een idoot roeien. Er zijn verschillende teams en de Cambodjanen zijn in alle staten. Voorlopig begrijpen wij er niet erg veel van...

We vinden een restaurantje op de tweede etage van een gebouw. Daar hebben we een goed uitzicht op de Mekong en dus de races. Na een colaatje en een potje kaart gaan we maar weer terug naar de Lake Side. Die bootraces zijn toch wel erg saai als je er niks van begrijpt...

Eind van de middag zijn we terug in de Lake Side. Daar relaxen we wat en pakken alvast onze tas in. Morgenochtend vertrekt de bus al om 6.30 uur.

's Avonds eten we een heerlijke curry in een klein Indiaas restaurant. Niet lang daarna zoeken we ons mandje maar weer eens op...


Zaterdag 24 november 2007

De wekker maakt ons om 6 uur wakker. We kleden ons aan en pakken de spullen. Beneden checken we uit. De jongen achter de balie wil ons de 4 nachten in rekening brengen. Dat was niet de afspraak. Hij belt de baas en het is oke. We wachten op de bus. Het minibusje is redelijk op tijd en zet ons af bij het grote busstation.

We worden in de bus gepropt. In de bus zit een Duitse met een kleine van 6 jaar. We ontmoeten ook drie Zweedse dames en een Noorse dame. Ook maken we kennis met een Italiaanse jongen.

De bus vertrekt. Het gangpad wordt ook volledig benut. Er staan plastic stoeltjes los op de grond waar kinderen en een paar volwassenen zitten. Kan allemaal hier in Cambodja. De busreis neemt zo'n 6 uur in beslag, we komen eind van de middag aan in Kratie.

Christel is toe aan een warme douche. Dus moeten we even zoeken naar een hotel die dat heeft. Na een paar pogingen hebben we er een gevonden. Het is een prima kamer, met prima warm water.

Onze vervolg reis is naar de Mondulkiri Provincie. Dat is alleen te doen met 4x4 pickup trucks. De rest van het gezelschap gaat naar de Ratanakiri Provincie ten noorden van Mondulkiri.

Ook willen we morgen de zoetwater dolfijnen zien: de Irrawaddy. Het blijkt dat die het beste 's ochtends te zien zijn. Oke, doen we dat morgenochtend. De pickup truck naar Mondulkiri gaat pas de andere dag om 8 uur 's ochtends. Dat betekent dat we dan nog een hele dag in Kratie moeten blijven. Daar hebben we eigenlijk geen zin in. De bus naar Ratanakiri gaat om 12.30 dezelfde dag. Oke, dan passen we onze plannen aan en gaan we met de rest van de groep mee naar Ban Lung in Ratanakiri.

We maken nader kennis met onze nieuwe reisgenoten. We treffen twee vriendinnen waarvan Lisa uit Zweden komt en Eliann uit Noorwegen. Beide meiden wonen en studeren in Oslo. De twee andere Zweedse dames zijn Jessica en Maya, beide uit Stockholm. Dan hebben we ook nog Ricardo uit Rimini, Italie.

's Avonds eten we met Lisa, Eliann en Andrew in een restaurant van een guesthouse. De pizza's smaken heerlijk. Ook de lokale Luk Lak van Christel smaakt heerlijk. We drinken nog wat en zoeken daarna ons bed op. Morgen vroeg dag!


Zondag 25 november 2007

Om 7 uur zitten we aan het ontbijt. De brommers met mannetjes zijn al gearriveerd. Zij brengen ons naar de boot. Na een brommerrit van 40 minuten komen we aan bij de bootterminal. Niks bij voorstellen hoor. We kopen kaartjes en stappen in. Het is een klein houten bootje waar we met 7 man op zitten. De stuurman brengt ons naar het midden van de Mekong.

De stroming is behoorlijk. We zien nog helemaal geen dolfijnen. Er worden al grappen gemaakt over het bestaan er van. Maar na een minuut of twintig zien we ze dan toch echt. Ze zijn klein en komen af en toe snel boven om lucht te happen. Iedereen wil foto's maken, maar het lukt niemand echt. Na een uur op het water hebben we de dolfijnen vaak gezien en soms van dichtbij. We hebben er een foto van, maar dat was met veel geluk! De stuurman brengt ons weer naar de oever van de Mekong.

De brommermannetjes brengen ons op de terugweg nog langs een Boedhistische tempel op de Phnom Sombok berg. Daar komen we een monnik tegen die wel op de foto wil. Verder stelt het niet veel voor. Het is vooral in renovatie. Na een half uur zitten we weer op de brommers terug naar het hotel.

We moeten onze email checken omdat we een reservering voor een camper in Nieuw Zeeland hebben gedaan. We hebben antwoord dat alles in kannen en kruiken is. Gelukkig, want het was de laatste. We pikken de camper op 20 december op in Auckland en leveren de camper weer in in Christchurch op 14 januari 2008. Een week of vier dus.

We gaan eerst nog even lunchen en daarna checken we uit en gaan we met onze spullen naar het busstation. Daar wachten we op de bus...

Het vervolg lezen jullie de volgende keer...


Groetjes,

Bas & Christel

De motortocht in Cambodja

Vrijdag 16 november 2007

We staan op tijd op en ontbijten ergens in de straat. Na het ontbijt laten we ons door een bekende tuk tuk rijder naar Lucky Lucky 1 brengen. Onze motoren staan al klaar. We leveren onze paspoorten in als borg, we tekenen een contractje, pakken onze helmen, binden de tassen achterop. Andrew heeft zijn grote backpack bij en wij kleine tassen. Christel zit immers achterop bij Bas. Ze heeft besloten om niet zelf te rijden, vandaar. We gaan op weg.

We moeten eerst Phnom Penh uit zien te komen. Ondertussen zit de broek van Bas onder de olievlekken. Het is de rechter pijp van de broek. Na een tijdje de verkeerde kant op te rijden keren we om en zien we een bord met de goede richting. Net voordat we de stad verlaten en door het rumoerige verkeer heen zijn stoppen we even. Bas traceert de bron van de lekkende olie. Het is de remgreep. We vinden in de kant van de weg een vod en binden dat om het stuur ter hoogte van de remgreep. Zo, dat probleem ook opgelost! We rijden verder. Er zijn nog 230 kilometers te gaan!

De auto's en vrachtauto's halen hier gewoon in. Dus we hebben veel dubbele tegenliggers en moeten af en toe de berm in duiken! Toch gaat alles goed en halverwege stoppen we ergens langs de kant van de weg voor de lunch.

De arme mensen spreken geen woord engels en wij geen woord Khmer. Maar Bas heeft een paar dagen geleden een vertaalboekje gekocht. We vragen om kip, rijst en groenten. Er wordt hevig ja-geknikt. Ze zullen het wel begrepen hebben. Wegens de verzengende hitte (35+) gaan we ergens in de schaduw aan een tafel zitten. Ondertussen zien we dat er een kip de nek wordt omgedraaid. Ah, dat zal die van ons zijn. Klinkt cru, maar verser kun je het niet krijgen, toch?
We krijgen een enorme bak met rijst. De hele kip ligt ons aan te kijken en er naast liggen het hartje en de niertjes. De groenten liggen op een schaaltje en bestaan uit komkommer, wortel en wat tomaat. We proberen de kip te fileren. Het lukt op zich wel aardig en we genieten van deze maaltijd! Het lukt ons niet om de hele kip en bak met rijst op te maken. We kopen nog wat water en rekenen af. Het kost samen nog geen 5 dollar.

We gaan weer op pad. Na een paar uur stoppen we bij een benzinestation. We gooien de tank vol en vragen aan de jongen van de pomp hoe ver het nog is naar Sihanoukville. Dat is nog 45 kilometer. Sihanoukville is de badplaats van Cambodja. Na ongeveer een halfuurtje komen we aan. Na wat gezoek, vinden we het goede strand. Nu nog een guesthouse. Na twee guesthouses vinden we er een die ons wel aanstaat. Het bestaat uit zes kleine hutjes op palen. Erg leuk en het ziet er erg gezellig uit.

We pakken onze spullen die bij Andrew in de tas zitten en nemen een welverdiende douche! Daarna gaan we richting het strand. Bij een strandtentje drinken we een biertje. Vanavond is er een groot feest. Wij zijn ook uitgenodigd! We zien wel.

's Avonds gaan we bij een ander strandtentje wat eten. Het duurt erg lang voordat we wat krijgen. En dan zetten ze ook nog keiharde muziek op! De pizza's smaken overigens prima! We kijken elkaar aan en we concluderen dat we erg moe zijn. Gewoon total-loss! Geen feest, we gaan op tijd naar bed! Toch drinken we in het guesthouse nog wat. De eigenaar vertelt dat we eigenlijk hier niet met een motor mogen rijden. Er zijn twee plaatsen in Cambodja waar dat niet mag. Dat zijn Sihanoukville en Siem Reap. Je kan een bekeuring krijgen van 20 dollar en je bent je motor twee dagen kwijt. Hmm, dat willen we niet. De eigenaar vertelt ook dat de politie slechts twee keer per week tussen 9 en 11 en tussen 14 en 16 controleert. Aha! Nou, dan zorgen we dat we morgen tussen 11 en 13 weg zijn hier! Sihanoukville valt ons een beetje tegen. Er zijn wel veel strandtentjes, maar het is erg rustig en best wel aan de prijs. We gaan nu echt slapen!


Zaterdag 17 november 2007

We doen vanochtend rustig aan. De rit naar Kampot staat op het programma en dat is zo'n 105 kilometer. Dat valt wel mee gezien gisteren. Om 11 uur gaan we eens die kant op. Het is een rustige rit en we komen na de middag in Kampot aan. We zijn weer op zoek naar een slaapplaats. Na twee plaatsen zijn we nog niet tevreden. Duur, klein en ziet er niet uit. Dan zien we aan de overkant van de straat nog een ander guesthouse zitten. De kamers zien er prima uit en we kunnen de motors binnen zetten. Mooi! Verkocht!

We gaan ergens lunchen. Daarna rijden we terug en relaxen we wat. Op de tv zit Cartoon Network Asia. Mooi! Tom & Jerry kijken!

's Avonds gaan we bij een Italiaan eten. Prima voer! Rond het plein verzamelen zich heel veel lokale mensen. We zien dat er een kermis en een concert is. Daar gaan we op af. Er is een reuzerad. Je kunt met dartpijlen ballonnen kapot gooien en er zijn diverse ringgooi-tentjes. Het podium is gesponsord door Honda. Het staat vol met kleine brommers. Er staan meiden te rappen en er wordt niet echt synchroon gedanst, hoewel dat wel de bedoeling is, denken we. Het is wel leuk, maar toch zijn we snel uitgekeken. We gaan maar eens verder.

We lopen een straat in en we herinneren ons dat daar iets van een feesttent stond. Als we aankomen staan er veel lokale mensen omheen. We gluren door het hek. Aha! Het blijkt een bruiloft te zijn! Er zijn allemaal tafels met eten en drank. Er is een dansvloer met een band en zangers en zangeressen. Ziet er erg gezellig uit. Na een tijdje komt er een mannetje naar ons toe en biedt ons cola aan. Uh, ja, bedankt. Hij vraagt ons om binnen te komen. We twijfelen even, maar we kunnen deze kans niet laten schieten. Het gebeurt natuurlijk niet snel dat je voor een Cambodjaanse bruiloft wordt uitgenodigd! We krijgen bier en moeten met iedereen dansen. We worden door de jeugd aangesproken en we dansen vrolijk met ze mee. De bruid komt en we feliciteren haar. Haar broer is erg trots dat wij er zijn. Wij zijn niet minder trots! Toch hebben we wel een beetje gemengde gevoelen. Er staan aan de hekken drommen met lokale mensen die niet uitgenodigd zijn. Maar goed. Daar kunnen wij nu niets aan doen. We spelen nu maar: "De-witte-westerling-die-uitgenodigd-wordt-op-een-bruiloft". Het is erg gezellig en we mogen niet stil zitten; er moet gedanst worden! Om 12 uur is het gedaan. We worden hartelijk bedankt voor onze aanwezigheid. Onze dank is niet minder naar hun. Het is en was een unieke en zeer aangename ervaring! We gaan maar eens slapen!


Zondag 18 november 2007

Vandaag staat Bokor Hillstation op het programma. Bokor is nu een natuurreservaat. Er loopt 1 weg doorheen en dat is naar de top van de berg. In 1917 is daar door de Fransen een post gebouwd. Er was een paleis met casino, een kerk en een paar chique huizen. Later heeft de Rode Khmer er haar hoofdkwartier gehad. Het is een zeer strategisch punt. Je kunt namelijk Vietnam en Thailand zien liggen.

We rijden elf kilometer buiten Kampot en komen de afslag tegen. We betalen 5 dollar entree en de rit kan beginnen. Het is 25 kilometer naar boven. De weg is geen weg. Ooit heeft er asfalt gelegen. Dat is nu bijna helemaal weg. Het zijn alleen maar kuilen met rotsen en losse stenen. Erg slecht dus. In de regentijd is deze weg gewoon een rivier. Gelukkig hebben wij off-the-road motoren. Dat zal ons helpen. De kunst is om rechtop te blijven en niet te vallen. Dat kan alleen als je druk op het achterwiel houdt. Dus gas erop!

Na twee uur crossen komen we bij de splitsing aan. Rechtsaf naar de waterval en linksaf naar het casino. We kiezen er voor om eerst naar de waterval te gaan. Ook die weg is geen weg. We crossen er overheen en komen aan bij een parkeerplaats waar een aantal auto's met mannetjes staan. Er zijn drie bruggen. Nou, ja, ze zitten vol met gaten. De auto's kunnen er niet overheen, maar onze motoren wel. We nemen de drie bruggen probleemloos. Na nog een kilometer komen we aan bij een paar houten hutjes. We parkeren de motoren in de schaduw en rusten even uit.

Na de pauze lopen we naar de waterval. De waterval is mooi en er is geen mens te bekennen. De echte grote waterval kunnen we niet zien. We staan er namelijk bovenop. Bas klautert langs de kant en maakt wat foto's. Verder gaan lukt niet, dus houdt hij het maar voor gezien. Na een half uurtje lopen we weer terug. We starten de motoren weer en rijden terug naar de splitsing. Daar nemen we de afslag naar het casino. Het duurt nog een half uur voordat we daar zijn.

Als we aankomen gaan we eerst naar het Rangers Kwartier. Daar eten we noodles en drinken we cola. Het begint zachtjes te regenen. Hmm, das niet zo mooi. Gelukkig is het een kort buitje. Na de lunch gaan we op de motor naar het casino. De motor van Bas start niet. Accu plat! Dan maar aanduwen. Het is gelukkig geen FJR...
Het moet hier vroeger echt mooi geweest zijn. Er is een schitterend uitzicht, waar wij helemaal niks van zien omdat het dal helemaal bewolkt is. Jammer. Na het casino bezoeken we de verlaten kerk. De kerk ziet er nog best goed uit. Binnen is het altaar nog intact. De muren zijn helemaal volgeschreven door de Khmer en toeristen.

Vanwege de tijd en de bewolking gaan we maar weer terug. We rijden (lees: stuiteren) de weg(!) weer terug naar beneden. Christel is ondertussen helemaal bont en blauw aan de knie-en en billen. Helaas kunnen we daar nu niets aan doen. Er is maar 1 weg naar beneden. Halverwege pauzeren we even. Dan stopt er een auto en er stapt een ranger uit. De auto gaat weer verder. Vreemd. Dan vraagt de ranger of we naar beneden gaan. Uh, ja...? Of dat hij mee mag rijden. Nou, zegt Bas, er zit bij mij al iemand achterop. We zeggen Andrew dat hij het niet moet doen. Andrew is niet zo ervaren. Toch wil hij de ranger niet laten staan en besluit de ranger achterop te nemen. Als je maar heel voorzichtig doet, roepen wij. Bas heeft aardig het gas erop. We halen twee auto's in en zijn binnen anderhalf uur beneden. Christel stapt af en Bas draait om opzoek naar Andrew. Als Bas net halverwege de berg is laat hij de motor stilvallen. K*T. Motor omdraaien, bergaf, in z'n 2, koppeling los en starten maar! Het lukt. Bas rijdt weer terug naar boven en komt Andrew tegen. Hij is met ranger en al gevallen. Gelukkig geen ernstige verwondingen. Alleen de voorremgreep is afgebroken. Bas neemt de ranger achterop en rijdt naar benenden. Andrew volgt. We droppen de ranger en rijden terug naar Kampot en het hotel.

Andrew is er helemaal klaar mee. Zijn knie doet erg zeer. Maar hij is een taaie jongen en zegt dat dat morgen wel over is. We zullen zien. 's Avonds eten we in een restaurantje. Andrew houdt het snel voor gezien en gaat slapen. Christel heeft nog wat beweging nodig, dus wandelen wij nog wat rond. Er komen hier niet echt heel veel toeristen, dus we zijn een lopende attractie. Geinig hoor. Als we weer terug bij het hotel zijn, duiken wij ook ons mandje maar eens in. Welterusten.


Maandag 19 november 2007

We slapen uit en hebben een rustige ochtend. Andrew z'n knie is stijf, maar hij heeft verder geen last gelukkig. Christel is ook stijf en de blauwe plekken zijn ondertussen paars. Toch moeten we door. Vandaag gaan we naar Kep. Maar voordat we gaan, bezoeken we eerst een motorzaak. Nou ja, motorzaak. Iets langs de kant van de weg. Voor een paar dollar wordt de remgreep vervangen en laten we onze kettingen smeren. We ontbijten in Kampot.

Na het ontbijt rijden we naar Kep. Kep is een klein plaatsje waar de koning Sihanouk een paleis had. Kep ligt slechts 30 kilometer van Kampot. Dus het is een korte rit. Aangekomen in Kep, valt er weinig te beleven. Er zijn alleen resorts. De huisjes zijn duur. We hebben weinig keus, dus kiezen we er een uit met het mooiste uitzicht over zee. We kunnen vanaf hier Bokor Hill ook mooi zien liggen. Er wordt vandaag niet veel gedaan. Het is ook erg warm en er zijn een paar mensen die blij zijn dat ze van de motor af zijn...

We kaarten een uurtje of wat en aan het eind van de middag gaan Andrew en Bas toch nog een klein ritje door Kep en omgeving maken. Christel gaat in de hangmat haar boek lezen. Er is inderdaad in en rond Kep weinig te beleven. Na een half uur zijn Bas en Andrew al weer terug. Genoeg gereden voor vandaag. We gaan douchen en relaxen.

's Avonds eten we bij de buren. Het eten is prima. Bij ons eigen resort drinken we nog wat. Niet lang daarna gaan we terug naar onze huisjes en lezen een boek totdat we in slaap vallen.


Dinsdag 20 november 2007

Vandaag gaan we weer terug Phnom Penh. We nemen de andere weg terug. Ontbijten doen we op het resort. Bas en Andrew maken de spullen weer vast op de motoren en we zijn klaar voor vertrek.

We moeten eerst weer terug naar Kampot. Daar gooien we de tank vol. Vanuit Kampot rijden we via de nationale weg nummer 3 naar Phnom Penh. Cambodja kent maar een paar wegen. Snelwegen kennen ze niet. Dus alle wegen leiden door dorpjes. Onderweg komen we nog een jongen op een olifant tegen. Erg imposant! We stoppen twee keer onderweg. Om 15.00 uur komen we aan in Phnom Penh. Het is druk in het verkeer. We doen er nog een half uur over voordat we weer terug zijn bij de motorverhuurder. We leveren de motors in, krijgen onze paspoorten terug en we rekenen af. Ze controleren de motoren niet eens. Gunstig, scheelt weer gezeur!

We hebben erg genoten van dit motoravontuur!

We hebben honger. Dus voordat we terug gaan naar ons hotel, eten we wat bij een hamburgerzaak. De hamburger van Christel is koud! Ze stoppen het ding in de magnetron. Ja, maar dat willen we niet! We willen een nieuwe. Dat snappen ze niet helemaal. We krijgen ze toch zo ver en er komt een nieuwe voor in de plaats.
Op straat regelen we een tuk tuk en we zijn binnen 10 minuten weer terug aan de Lake Side, het backpackers gebied van Phnom Penh. We vragen om onze tassen. We krijgen ze keurig terug. Helaas zit er een gat in de tas van Bas. Das nie zo mooi! Er is ook weinig aan te doen momenteel.
Gelukkig zit het gat in de vastgeritste dagrugzak en niet in de backpack zelf. We nemen een kamer voor dezelfde prijs als vorige week.

Na het douchen drinken we beneden een biertje. Christel levert een wasje in. Dan komt de eigenaar van de zaak naar ons toe en vraagt wat er aan de hand is. We zeggen dat de tas kapot is. Hij vindt het erg vervelend en biedt ons een gratis overnachting aan. We nemen het maar aan en laten het er bij.

's Avonds eten we ergens wat en drinken een biertje. Erg laat wordt het niet voor ons. Andrew gaat wel even stappen in de stad. Wij liggen om 12 uur op bed. Uitgeblust!


Woensdag 21 november 2007

Vandaag uitslapen! Even bijkomen. Om half elf staan we op. Andrew is ook al wakker en we gaan ontbijten. Vandaag gaan we lekker niks doen. Een beetje internetten, de foto's uploaden, etc. We zijn naarstig opzoek naar goedkope vluchten van Sydney naar Auckland. Christel gaat op de ene computer opzoek en Bas houdt zich bezig met de foto's. Christel heeft een en ander vergeleken qua vluchten. We besluiten er een nachtje over te slapen. Tevens heeft ze wat uitgezocht over campers in Nieuw Zeeland en Australie.

's Avonds eten we burrito's, spelen we poolbiljart en drinken een biertje. Het is erg rustig in Phnom Penh vanavond. In ons eigen hotel kijken we een filmpje. Christel vraagt ondertussen of de was klaar is. Die is klaar. Mooi. Helaas zitten er andere kleren bij en ontbreken er van onszelf kleren. Die zullen dus wel bij een ander erbij zitten. Het duurt even voordat die andere jongen terug is, waar waarschijnlijk onze spullen zijn. Om half twaalf is de jongen terug. De twee broeken van Bas zijn terecht. We missen nu nog drie paar sokken, een BH en een haarbandana van Christel. We wachten morgen wel af. Christel gaat op bed haar boek lezen. Bas drinkt nog een biertje en kijkt de Untouchables. Om 1 uur zoekt ook hij z'n mandje op.


Donderdag 22 november 2007

We slapen maar weer eens uit. Het leven van een reiziger gaat niet over rozen. Er moet af en toe uitgeslapen worden! De was is nog steeds niet terecht. Volgens Bas is er sprake van een verWASseling. We kijken eind van de middag wel.

We besluiten een dag langer in Phnom Penh te blijven. Morgen begint hier het jaarlijkse waterfestival. Er wordt dan met speedboten over de Tonle Sap rivier en de Mekong geraced. Dit alles staat in het teken van de verjaardag van de koning. Een soort koninginnedag dus. Dat willen we niet missen.

Vandaag gaan we de stad in. Andrew blijft luieren in het hotel. We bezoeken een supermarkt en vullen onze toiletspullen weer aan. Daarna gaan we nog even naar de markt. Niet veel later laten we ons weer afzetten bij de Lake Side. Daar eten we wat en duiken we een internetcafe in.

We boeken een vlucht van Sydney naar Auckland op 18 december 2007 via internet. Mooi, dan is ook dat geregeld. Eigenlijk willen we niks plannen, maar met vliegen ontkomen we daar niet aan.

Via de email hebben we vragen gesteld aan een camperverhuurder in Nieuw Zeeland. We krijgen een keurig antwoord en er is nog maar 1 camper beschikbaar voor de periode van 20 december 2007 tot en met 20 januari 2008. We beantwoorden het mailtje snel en wachten op de bevestiging.

De rest van de middag besteden we aan de weblog. Vanavond maar weer een biertje drinken...


Groetjes uit Cambodja,

Bas & Christel


Sinds gisteren staan al onze foto's weer online!

Ga naar: http://picasaweb.google.com/bastelmania om ze te bekijken!

Naar Cambodja... Phnom Penh

We gaan weer de volgende fase van onze reis in. Nu staat Cambodja op het programma. We zijn van plan hier zo'n 3 tot 4 weken door te brengen. Jullie kunnen hier lezen hoe dat allemaal zal gaan!


Dinsdag 13 november 2007

We staan om half acht op en om 8 uur zitten we aan het ontbijt. Samen met het Duitse stel wachten we op ons mini-busje, dat we om half negen verwachten. Uiteraard duurt het wat langer en komt het busje om negen uur. We stappen in.
Na ongeveer een uur zijn we bij de grens. Daar stappen we het busje weer uit. We gaan te voet verder. Eerst moeten we de Vietnamese grens over. Onze paspoorten worden gestempeld en van de 5 tassen worden er maar twee gecheckt. Gunstig!
Daarna lopen we de brug over naar de Cambodjaanse grens. Daar worden we hartelijk onvangen en krijgen we een paar stempels en formulieren. Het Duitse stel regelt de visa hier aan de grens. Daar wachten we op. Het duurt niet lang voordat het geregeld is.
We lopen weer naar het volgende hokje. Daar moeten we een gezondheidsverklaring invullen. Geen punt, zo gepiept! Nu moeten we nog door de vreemdelingen controle. Ook dat gaat zonder probleem.

Zo! We zijn in Cambodja! Al met al heeft het een uur in beslag genomen. Helemaal niet slecht! Het volgende busje staat al te wachten. We stappen weer in. Na ongeveer dik twee uur rijden komen we aan in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, het is dan een uur of 1. Na wat gezoek door de chauffeur worden we midden in het backpackersgedeelte aan het meer afgezet.
We zijn uiteraard op zoek naar een hotel. Nadat we bij drie hotels hebben gekeken, besluiten we akkoord te gaan met onze eerste keuze: Number 10 Lake Side. Mooi! Tassen dumpen en lunch!

We lunchen met z'n vijf-en in het hotel. Ze hebben een terras en er ligt een boot. We eten rijst en hamburgers. Na de lunch lopen we wat rond. We willen motors huren om over een paar dagen naar het zuiden van Cambodja te rijden. We informeren, maar we schrikken van de prijs: 10 dollar per dag! We willen de motors een week, dus das 70 dollar * 2 = 140 dollar! Hmm, hier moeten we over nadenken.
Door een tuk tuk laten we ons in het centrum van Phnom Penh afzetten bij een andere motorverhuurder. Het blijkt allemaal het zelfde te zijn. De prijzen zijn allemaal flat-rated! Dus overal gelijk! We gaan nog steeds nadenken.

We lopen naar de Mekong rivier. Die stroomt hier midden door de stad. Onderweg komen we ook nog het Koninklijk Paleis tegen. Na de rivier nemen we de tuk tuk weer naar de Lake Side. Daar genieten we van de zonsondergang met een biertje. Je moet toch wat!

's Avonds eten we taco's en ensiladas. We komen ook nog een Nederlands stel tegen die we op Phu Quoc Island ook gezien hebben. We kletsen wat. Na het diner gaan we naar een bar. We vinden de Drunken Frog. We drinken een biertje en komen er achter dat hier wel meer te krijgen is dan dat. Het blijkt dat hier op straat de wiet openlijk verhandeld wordt. Geen punt. Toch roken we niks, we zijn al moe genoeg. Het duurt dan ook niet lang voordat we in ons mandje liggen!


Woensdag 14 november 2007

We zijn vroeg wakker. Bas gaat wat internetten en Christel prutst wat aan. Om half tien zitten we aan het ontbijt. De plannen van vandaag zijn: fietsen huren, naar het Tuol Sleng museum en daarna naar de Killing Fields.

We huren de fietsen voor 1 dollar per dag. Na een tijdje rijden komen we keurig aan bij het museum. Vroeger was dit de basis van Pol Pot, de leider van de Rode Khmer. Er zijn hier heel wat mensen gevangen genomen en gemarteld. Dat is allemaal met foto's in beeld gebracht. We worden er allemaal behoorlijk stil van...

Na een uur of twee lunchen we aan de overkant. We genieten van een heerlijke curry. Daarna stappen we de fietsen weer op en gaan op pad naar de Killing Fields. Dat is zo'n 13 kilometer de stad uit. Het is behoorlijk warm, dus het zal wel een zware tocht worden.

De Killing Fields is een terrein waar de gevangenen naar toe gebracht werden. Daar werden ze gescheiden en vermoord. Er zijn honderden massagraven en duizenden mensen vermoord. Deze graven hebben ze na het Pol Pot regime gevonden. De restanten zijn te zien in het monument. Het is een soort vitrinekast vol met schedels. Erg gruwelijk om te zien. Niemand spreekt een woord daar. Toch is het wel goed om dit te zien. Helaas gebeurt het vandaag de dag nog steeds overal in de wereld.

Na een uur hebben we het wel gezien en fietsen we terug naar het centrum van Phnom Penh. Het is een zweterige toch en om een uur of 4 zijn we terug. We drinken nog wat op ons terras en gaan douchen...

Die avond eten we Indiaas. Weer genieten we van een curry. Deze keer een Kip Tikka Masala. Echt erg lekker! We zitten tonnetje vol! Daarna gaan we wat drinken in een lounge bar. Daar worden de pretsigaretten gewoon verkocht. Toch is het hartstikke illegaal in Cambodja. Echter viert de corruptie hier hoogtij, dus politie is hier niet te bekennen. Andrew heeft wel zin in zo'n sigaret. Na het roken zijn we moe en duf. Tja, dat komt er van! Het is redelijk ligt spul, dus het is zo uitgewerkt. We drinken wat biertjes en gaan toch maar terug naar het hotel. Stappen zit er niet in vanavond. In het hotel kletsen we nog wat met een Nederlander en een Australische. Daarna gaan we heerlijk slapen.


Donderdag 15 november 2007

We ontbijten ergens in de straat. Aan de overkant zit een reisbureautje. Na het ontbjit gaan we daar eens kijken. We willen een vlucht naar Sydney, maar liever Cairns. Cairns wordt lastig. Dat is niet zo'n grote internationale luchthaven, vandaar. Dan Sydney maar, moeten toch die kant op. We willen vliegen vanuit Siem Reap. Dat is de plaats waar Angor Wat ligt. Ze biedt ons een vlucht aan van Siem Reap naar Bangkok en dan naar Sydney aan. Die is heel duur: 1150 dollar p.p. Wat is de volgende optie? Ze is goed en snapt wat we willen. Ze gaat het uitzoeken. Na een tijdje is ze er uit. Een vlucht van Siem Reap naar Saigon, Vietnam en vervolgens naar Sydney. Cool! Wat kost dat? Zo'n 585 dollar. Kijk, das gunstiger! We zetten het in optie en denken er over na.

We nemen een tuk tuk naar de motorverhuurder in de stad. We reserveren twee 250 cc off-the-road motoren. Morgenochtend om 9 uur vertrekken we. We hebben er zin in!

We lopen de stad in en willen vandaag een stadswandeling doen. We doen wat monumenten. Daarna lunchen we ergens. Na de lunch gaan we naar het Koninklijk Paleis. Daar is een Zilveren Pagode die we willen bekijken en er is een museum. Als we bij de kassa aankomen blijk dat de schouders bedekt moeten zijn en de broek over de knieen moet hangen. Helaas heeft Christel een te bloot topje aan en we hebben niks bij. Weet je wat? We komen volgende week toch nog terug hier, dan doen we het dan! Wij weer weg. We lopen langs de rivier en schieten op een gegeven moment een straatje in. Aan het einde van die straat is een grote markt.
Op de markt kopen we wat shirtjes voor een paar dollar. Om 16.00 uur nemen we een tuk tuk terug naar het hotel.

Bij het reisbureautje boeken we onze tickets: We vliegen op 11 december 2007 om 18.40 uur van Siem Reap, Cambodja naar Saigon, Vietnam. Daar komen we om 20.00 uur aan. Om 21.00 uur vliegen we naar Sydney, Australie. Daar komen we 12 december 2007 om 09.35 uur aan.

We moeten toch op uiterlijk 13 december 2007 Cambodja uit. Ons visum verloopt dan. Dus het komt ons goed uit om dan te vliegen. Weer een volgende fase in onze reis.

Vanavond gaan we ons klaar maken voor de motortocht. Hoe dat allemaal gaat lezen jullie de volgende keer weer!

En ja, we zullen voorzichtig doen! Maak je geen zorgen!


Groetjes,

Bas & Christel

Phu Quoc Island

Vrijdag 9 november 2007

Om 6.30 uur gaat de telefoon. Huh? Ah, das de wekker! We moeten er uit. Om 7 uur checken we uit. We wachten nog op Andrew. Na 10 minuten gaat Bas toch maar even zijn kamer checken. Na een paar keer flink kloppen komt er een behoorlijke slaapkop om de hoek kijken. Verslapen dus! Binnen 10 minuten staat Andrew beneden en lopen we richting de haven. Er zijn hier genoeg lokale eettentjes te vinden. We pikken er een uit en we eten rijst met groentjes en een stukje gemarineerd vlees. Zoals gebruikelijk op onze reis, smaakt het weer prima! Toch moeten we nog een beetje haasten om de boot van 8 uur te halen. We horen de scheepshoorn al! Met gezwinde spoed begeven wij ons naar de ferry. Het is een catamaran-model met jet-engines. Das zeg maar snel en stabiel!

We zijn aan boord. Ondanks dat we plaatsbewijzen hebben, worden we op het bovenste dek geplant. Das heulemaal niet zo erg! We zitten aan een tafeltje en hebben uitzicht over zee. Zoals gebruikelijk spelen we kaart, lezen we een boek en knijpen we eventjes de ogen dicht. De boot gaat inderdaad best snel. Af en toe voel je de stromingen en schommelt de boot een beetje. Slechts 1 Vietnamees meisje wordt ziek. Wij voelen ons prima. Omstreeks 11 uur komen we aan op het eiland Phu Quoc. Op de boot hebben we al kaartjes voor een busje geregeld dat ons naar Long Beach zal brengen.

Pas als het busje helemaal vol zit, gewoon proppen, zetten we pas koers door het hart van het eiland. Het eiland is tropisch. Er zijn veel palmbomen en het grootste gedeelte is beschermd natuurgebied. Het duurt dan ook niet lang voordat het asfalt ophoudt en er een onverharde weg voor in de plaats komt. Het zand is hier vooral rood valt ons op. Na zo'n 20 minuten door elkaar schudden komen we aan in Long Beach. Dat is een strandstrook bij het dorp Duong Dong. We hebben uiteraard niets geboekt, dus het busje gaat voor ons een paar complexen af. Wat een service! Zal wel iets met commissie te maken hebben, schatten wij zo in...;-)) Na de tweede poging hebben we beet. Het complex ligt zo'n honderd meter van het strand en geeft ons het gevoel van een camping. Er staan drie bungalows op het terrein en twee gebouwtjes met ieder 4 kamers. Andrew neemt een kamer en wij nemen een bungalow. We hebben zelfs een veranda en inclusief de veranda zijn alle ramen bekleed met gaas. Das fijn, dan blijven de muggen buiten!

Op het strand gaan we lunchen. De hele strip is bezaaid met complexen en aan de strandkant hebben ze een restaurantje en een barretje. We nemen ergens plaats. In hetzelfde restaurant komt een jongen in z'n eentje aan. We zeggen dat hij wel bij ons kan zitten, als tie dat wil. Dat wil hij wel. Zijn naam is Willem en hij komt uit Zuid Afrika. Das leuk, kunnen we Afrikaans praten! Andrew gaat dat dus niet verstaan, dus blijft het engels. Willem is op zoek naar een hotel, maar dan aan het strand. Na de lunch gaat hij verder op zoek.

Wij gaan terug en trekken onze zwembroek aan. Terug op het strand vragen we bij een tentje wat de strandstoelen kosten. Uh, niets! Tenminste als je een drankje bestelt. Dat doen we. Daarna duiken we het water in. Het water is heerlijk warm. Het is ondiep en loopt heel geleidelijk af. Das een strand voor Bas, zegt Christel. Inderdaad, Bas blijft wel heel lang in het water. We drogen op in de zon. Het is lekker weer en geen wolkje aan de lucht! Dit houden wij de rest van de middag wel vol...;-))

's Avonds gaan we weer maar eten en komen we terecht bij een barretje. Het valt ons op dat het allemaal best rustig is. Toch druppelen de mensen binnen. We drinken bier en cocktails. Ook Willem komt er bij zitten en we besluiten om morgen maar weer eens brommers te huren om het eiland te gaan verkennen. Willem zal ook van de partij zijn. We drinken door tot de late uurtjes en gaan daarna maar weer eens slapen...

Zaterdag 10 november 2007

Gelukkig geen katers! - Die logeren bij de ouders van Bas! ;-)) -

Om 10 uur gaan we ontbijten. De brommers zijn er al. Om 11 uur zitten we op de brommers. Helaas regent het een beetje. Maar na een paar kilometer klaart het op en wordt het zonnig. Mooi! Droog weer betekent ook veel stof. Na een paar kilometer zitten we helemaal onder. We zijn net rode poppetjes van... Mars.... De trip gaat naar het noorden van het eiland. Eerst een stuk door het midden, door de jungle. Af en toe stoppen we. We komen onderweg ook nog een gigantisch grote duizendpoot tegen. Best gaaf om te zien! Uiteindelijk komen we aan bij de noord west punt. Vanuit hier kun je Cambodja zien liggen. Das ongeveer een kilometer of 4. Cambodja heeft nog steeds een claim op het eiland. Vandaar dat er heel veel militaire complexen op het eiland zijn.

We rijden weer terug langs de kust. Het is hier allemaal nog niet verpest. Er staan een paar hutjes links en rechts en die zijn van de vissers. Er is geen toerist te bekennen. We komen een paar zeer leuke afgelegen strandjes tegen.

Na een paar uur zijn we weer terug in het dorp. De brommer van Bas heeft kuren. We denken dat er iets niet goed is met de stuurkolom. Maar eerst gaan we ergens wat eten. We eten allemaal een visgerecht en het smaakt ons weer prima.

Andrew en Willem gaan na de lunch nog wat rijden en wij gaan terug naar het hotel. Met deze brommer willen we niet verder rijden. De rest van de middag brengen we op het strand door. Het is heerlijk weer en we genieten er maar van... ;-))

's Avonds heeft Andrew met Willem afgesproken ergens te gaan eten, uiteraard zijn ook wij uitgenodigd. Toch maken we van de gelegenheid gebruik om weer eens met z'n twee-tjes te gaan eten. Zo gezegd zo gedaan. We eten weer zeevruchten. Bas voelt zich niet helemaal lekker. We zijn begonnen met onze malaria kuur. Het kan zijn dat er wat bijverschijnselen zijn. Het kan. We steken het niet op het eten deze keer. Hierdoor zijn we vroeg terug en lezen we wat en gaan we slapen. Zo'n dag op de brommer is toch best vermoeiend.

Zondag 11 november 2007

Om 8 uur wordt er flink op de deur gebonkt. Half wakker denkt Bas dat het misschien niet bij ons is. Dan horen we weer gebonk. Het is toch bij ons. Het blijkt het mannetje van de brommers te zijn: Hij wil ze terug. Ja, maar we hebben afgesproken dat we ze pas om 11 uur inleveren. En we vinden het niet zo prettig dat je ons om 8 uur met geweld wakker maakt! Hij druipt af. Bas is dan toch al wakker en gaat douchen. Christel blijft nog even liggen. Bas gaat in de tussentijd een strandwandeling maken. Onderweg komt hij de eigenaresse van het complex tegen. Bas vertelt over dat mannetje en over de slechte brommer. Ze is verontwaardigd over de situatie en vindt het erg vervelend. Ze zal er wat van zeggen. Als Bas terug komt van het strand is ze behoorlijk uitgevallen tegen de jongen. Dat had nou ook weer niet gehoeven, maar goed, zo leert 'ie het misschien.

We gaan eerst ontbijten. Daar komen we Jasmijn uit Amsterdam tegen. Die hebben we al eerder in Sapa ontmoet. Christel raakt aan de praat. Bas gaat terug en levert de brommers in. Na een kort gesprekje krijgt Bas de helft van het huurgeld terug. Prima!

We maken er een relaxdag van. We gaan op het strand liggen en komen Jasmijn weer tegen. Andrew is ondertussen ook al weer boven water en het is weer tijd om te lunchen. Dat doen we met z'n viertjes. Na de lunch willen we volleyballen. Maar we mogen van het (kak) complex geen gebruik maken van deze faciliteit omdat het prive is. Stelletje.....

Bas gaat terug en wil in de hangmat op de veranda relaxen en zijn boek lezen. Christel, Jasmijn en Andrew blijven liever op het strand. Aan het eind van de middag zijn we allemaal weer samen en overwegen we om nog een dag extra te blijven hier. Toch doen we dat niet. We komen in Australie en Nieuw Zeeland vast ook nog wel mooie stranden tegen. Niet dat we haast hebben, maar we willen ergens begin december in Bangkok zijn om naar Australie te vliegen. Dus zetten we morgen koers richting Cambodja.

Via ons hotel regelen we bootkaartjes en brommers met mannetjes om ons naar de haven te brengen. Die staan om 7 uur klaar....'s ochtends...

Om 7 uur 's avonds hebben we afgesproken met Jasmijn. We eten ergens en blijven hangen voor een biertje en cocktails. Ook Willem is weer van de partij. Het wordt heel gezellig en we gaan pas om half een terug naar ons bungalootje.... Het zal morgen wel zeer doen...

Maandag 12 november 2007

Het heeft de hele nacht hard geregend. Nu regent het zachtjes. Shit, das niet zo fijn als je met al je spullen door de regen en modder moet. Toch klimmen we om 7 uur achterop de brommers. Halverwege wordt het droog en we zijn gelukkig niet zo nat als we bij de haven aan komen. We hebben een andere boot, maar wel een snelle. Van binnen lijkt het meer op een vliegtuig. Om 8 uur 'stijgen we op'. Na drie uurtjes zijn we weer terug in Rach Gia. Eerst maar brunchen.

Tijdens de brunch komen we een Duits stelletje tegen, Hendrik en Melanie. Na de brunch laten we ons door mannetjes met brommers afzetten bij het busstation. We willen naar Chau Doc, aan de grens met Cambodja. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Eerst zetten ze ons bij een bus af. Ze vragen 100.000 dong per kaartje. Ja, echt niet! Das veel te veel! Breng ons naar het busstation, zoals we gevraagd hebben! Uiteindelijk zijn we bij het busstation. We vragen wat een kaartje kost. 'Honderdduizend dong', zegt de mevrouw. Maar wij hebben wel in de gaten dat ze eerst door de brommermannetjes is ingefluisterd. We gaan naar het loket. Daar blijkt een kaartje slechts 31.000 dong te kosten. Een derde van de vraagprijs! We nemen plaats in de bus. Dan willen ze dat we voor de bagage betalen. Echt niet! We hebben toch kaartjes. Ze willen 15.000 dong per man hebben. Zijn ze gek?! Na een hoop gezeur komen we uit op 15.000 dong totaal. Eigenlijk willen we helemaal niet betalen, maar we laten ons overhalen. We doen mee. Toch vertrouwen we het niet, maar ach, het gaat om 75 cent. De bus wordt uiteindelijk helemaal volgepropt.

Na een reis van 3 uur komen we aan in Chau Doc. Het viel eigenlijk helemaal niet tegen. In Chau Doc worden we gelijk aangevallen door mannetjes met fietsen en een karretje er achter. Voor 10.000 dong willen ze ons wel naar het centrum brengen. Met z'n 5-en gaan we op pad. Best grappig zo op dat karretje. We worden gevolgd door een mannetje op een brommer. Hij weet uiteraard wel een hotel. Toevallig is dat wel het hotel wat we in het reisboek gevonden hebben. Laten we maar eens gaan kijken. Het mannetje zegt dat een kamer met warm water 5 dollar per nacht kost. Das een prima prijs.

We komen aan bij het hotel en gaan de kamer bekijken. Dan blijkt dat een kamer met warm water geen 5 maar 6 dollar kost. Ja, maar dat is ons niet gezegd! 5 dollar! We gaan verhaal halen bij het mannetje. Hij overlegt met het hotelpersoneel en we hoeven maar 5 dollar voor een nacht te betalen. Opgelost!

's Avonds gaan we ergens eten en we gaan op jacht naar bootkaartjes. We willen met de boot naar Cambodja over de Mekong. Er is een langzame boot, die open is. En er zijn een paar snelle boten die gesloten zijn. Aangezien het op dit moment met bakken de lucht uit komt, willen we liever niet in een open boot zitten. Na wat onderzoek komen we er achter dat de snelle boten vol zitten. Er is nog wel plek in een andere snelle boot maar dat kaartje kost 40 dollar. Dat doen we niet. Maar wat nu? Toch de langzame boot dan maar? Nog steeds willen we dat niet. Rijdt er geen bus die kant op? Neen. Kunnen we een busje regelen? We zijn met 5 man.
Uiteindelijk regelen we voor 5 man een busje naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Het busje rijdt tot de grens en na de grens stappen we in een ander busje. We vertrekken morgenochtend om 8.30 uur. We gaan slapen na deze vermoeiende dag.

Groetjes,

Bas & Christel

Mekongdelta

Woensdag 7 november 2007

Om half zeven staan we op. Deze keer dus niet uitslapen!! We checken om 7 uur uit en gaan ergens ontbijten. Saigon is al lang wakker. Wij nog niet helemaal... Tegen een uur of kwart voor acht begeven we ons naar het reisbureautje waar de bus ons komt halen. Om 8 uur zou de bus vertrekken, maar zoals wij de Vietnamezen kennen zal het iets later worden. Inderdaad de bus is er pas om half negen. Valt nog mee deze keer. We stappen in en dumpen onze backpacks op een stoel en we gaan ergens zitten. De trip zal zo'n 2 uur duren. Daarna doen we een excursie over de Mekong rivier en bezoeken we verschillende eilandjes. Omdat wij niet terug willen naar Saigon, maar door gaan naar het zuiden, hebben we met het reisbureau geregeld dat we in My Tho worden afgezet. Vanuit daar zien we wel weer verder.

Om een uur of elf komen we aan bij de pier. We gaan de boot op. Het is een kleine houten boot waar ongeveer 20 personen op kunnen. De gids introduceert zichzelf als Tan. Hij vertelt een en ander in het engels met een zwaar Vietnamees accent. Hij is grappig. Dan gaat ie ook nog zingen: "Aai em seelink, aai em seelink, troe ze skaai, bla bla bla". Hilarisch!

De boot zet koers naar een eiland midden in dit gedeelte van de Mekong. Eerst doen we een cocossnoepjes-makerij aan. Erg toeristisch en we zien eigenlijk weinig echte cocos-palmen op dit eilandje. We proeven de snoepjes. Ze smaken niet eens zo verkeerd. Na een korte wandeling over het eilandje gaan we terug de boot op. We varen naar de overkant van de rivier. Daar stappen we over op kleinere bootjes, daar passen maar maximaal zeven personen op. We varen een smalle zijrivier in. Het is schitterend. De rivier kronkelt tussen de palmen door en we komen ook weer boten tegen. Het is passen en meten, maar het lukt! We komen aan bij een restaurantje waar we de lunch genieten. Rijst met groenten en varkensvlees. De rijst en groenten kunnen we vinden. Het varkensvlees is van miniem formaat en vinden we onder twee rijstkorrels.

Na de lunch varen we met nog kleinere bootjes verder over de zijriviertjes. Het is een schitterende omgeving. Echt tropisch. Dan komen we weer terug bij de boot waar we mee begonnen zijn. Bij de volgende stop drinken we honingthee met citroen. Daarna maken we een wandeling over dit eiland en krijgen we fruit aangeboden. Het is vers en smaakt prima! Ook liggen er twee grote slangen in kooien. De vrouw van het tentje haalt er een uit. Iedereen mag op de foto met de slang om zijn of haar nek. Niet iedereen is happig. Toch zijn er een paar waaghalzen. Uiteindelijk neemt ook Christel de slang op haar nek, Bas maakt de foto's. Net op het moment als Bas de slang op zijn nek wil nemen, stopt de vrouw de slang terug in zijn kooi. Das nou jammer...
Dan komen er drie mannen met instrumenten en twee zangeressen. Ze gaan Vietnamese folklore voordragen. We genieten er allemaal enorm van. Daarna gaan we weer terug naar de boot. We krijgen allemaal een cocosnoot met een rietje. Verse cocosmelk. Lekker! De gids zingt nog een paar liedjes, zoals 'Hotel California'. We lachen ons rot. De gids geniet ervan. Niet veel later leggen we weer aan waar we begonnen zijn. De trip zit er op. Het was leuk, maar erg toeristisch. Veel meer kun je ook niet doen hier.

Wij gaan niet terug naar Saigon zoals de rest van de bus. We willen dit tegen de gids zeggen, voor de zekerheid. De gids is dan in een hevige discussie met twee meiden uit Tjechie. Zij gaan ook niet terug naar Saigon. Het punt is dat ze extra moeten betalen om verder te kunnen. De meiden willen naar Can Tho, zoals ze afgesproken hebben. Het geval wil dat wij ook liever naar Can Tho willen dan naar My Tho. Can Tho ligt 3 uur zuidelijker, en dat komt ons goed uit! We vertellen de gids dat ook wij naar Can Tho moeten en dat we dat met het reisbureau hebben afgesproken. Een beetje liegen mag toch? We maken gewoon gebruik van de situatie. Net als de meiden willen ook wij niet extra betalen. Per slot van rekening gaat er een bus naar Can Tho. Die brengt de mensen die een 2-daagse toer hebben geboekt daar naar toe. Kunnen wij toch wel mee? Dat is een probleem. Uh, tja, das inderdaad JOUW probleem, zeggen we met z'n 5-en. We stappen in de bus en die rijdt naar een nabij gelegen busstation. Daar wordt ons verteld dat we de lokale bus maar moeten nemen. Ja, maar dat doen we niet. De Tjechische meiden gaan nu zowat uit hun pet! Alleen maar goed voor ons...;-)) We staan ondertussen voor het busje dat naar Can Tho gaat. We leggen uit dat we het zo geboekt hebben en als dat een probleem is, dan moeten ze hun onderlinge communicatie maar verbeteren. Andrew krijgt een gsm in z'n handen gedrukt. Het is de baas van een of ander reisbureau. Hij legt haarfijn uit wat we willen. Dan blijkt dat we 50.000 dong de man moeten bijbetalen. Dat willen we uiteraard niet! Na een hoop gedoe en geharrewar betalen we toch maar 50.000 de man.
We zitten in het busje met onze spullen. Nog geen 5 minuten later willen ze dat we er uit gaan. Waarom? Nou, er is net een andere bus aangekomen en die mensen moeten in deze bus. Ja, maar wij hebben net betaald en we zitten er in en we gaan er NIET uit! De chauffeur van de bus zet de motor af en stapt uit. Hij is het kennelijk gigantisch beu. Wij lachen er maar mee. De gids vindt het allemaal niet zo grappig. Hij scheurt zowat uit z'n vel en kan zich nauwelijks beheersen. Wij denken ondertussen, dat ze die (50.000 * 5 =) 250.000 dong in hun eigen zak gestoken hebben en dat ze nu een probleem hebben met die andere toeristen...
Wij blijven zitten. Ondertussen gaan de Vietnamezen buiten hevig tekeer tegen elkaar. Na een minuut of 10 stapt de chauffeur weer in en start de motor. Goed teken! Na 5 minuten rijden we richting Can Tho! We geven elkaar een flinke knipoog. Wat zijn wij gemeen!
Na een uur of twee en een half rijden moeten we allemaal de bus uit. Wat nu? Ah, we moeten een pont nemen naar de overkant. De bus gaat met een andere pont. Na een half uur zijn we aan de overkant en stappen de bus weer in. Een kwartier later staan we voor een hotel; eindpunt van deze bus.

We vragen het hotel naar de prijs en bekijken de kamers. We gaan akkoord. Can Tho is niet zo bar interessant, dus we besluiten morgen door te gaan naar Phu Quoc eiland. Dat ligt net onder Vietnam en tegen Cambodja aan. Het is nog niet echt toeristisch ontdekt. Er schijnen daar hele mooie stranden te zijn. Het hotel kan ons wel helpen aan buskaartjes naar Rach Gia, de havenplaats. Kosten 6 dollar de man. Das duur denken we...

Eten doen we in een restaurantje naast het hotel. Smaakt heerlijk. We spelen kaart en drinken een biertje. Het restaurant blijkt ook een hotel en reisbureau te zijn. We informeren voor een bus naar Rach Gia. Kosten 60.000 dong, das 3,75 dollar. Dat scheelt behoorlijk! We besluiten om morgen hier een kaartje te kopen. We gaan nu slapen, we zij moe.


Donderdag 8 november 2007

We slapen lekker uit en zitten om 10 uur aan het ontbijt. We kopen de buskaartjes en nemen de bus van 11.00 uur. Om 14.00 uur staan we in Rach Gia. We worden direct door mensen belaagd die ons wel een kaartje voor de overtocht kunnen leveren. We zeggen dat we eerst een hotel willen, dan eten en daarna op zoek gaan naar kaartjes. Door een busje worden we afgezet bij een hotel. Het ziet er niet uit en is in verhouding duur. We willen weg gaan. Dan bedenkt de eigenaar zich en kan het wel iets goedkoper. We gaan akkoord.

Na wat gezoek vinden we een restaurantje waar we rijst met beef eten. Smaakt weer prima! Daarna begeven we ons naar een reisbureau. Ze kunnen ons wel van informatie voorzien, maar geen bootkaartjes regelen.

Terug in de buurt van ons hotel, dat aan de haven ligt regelen we bootkaartjes. De kaartjes kosten 180.000 dong per stuk. We dingen af naar 150.000 per stuk, omdat we met drie man zijn. Zo dat scheelt weer!

We kopen wat koud bier en gaan de zonsondergang bekijken. De foto's zijn weer mooi geworden. Ondertussen worden we omsingeld door de plaatselijke jeugd. Ze vinden het allemaal zeer interessant. Sommigen spreken een beetje engels. Echter is er niet heel veel communicatie, helaas. We drinken onze biertjes en maken foto's tot het donker wordt. Het is weer etenstijd.

In een restaurantje in het centrum bestellen we een en ander. Christel wil vis. Dat gaat per gewicht. Prima. Wat kost het dan? Das een probleem. We komen er niet uit. Christel bestelt maar iets met beef. Het smaakt overigens goed, maar we hebben wel eens lekkerder gegeten.
We lopen terug richting het hotel en komen een internetcafeetje tegen. Daar vullen we deze weblog weer aan en beantwoorden we verschillende mailtjes. Het schijnt dat internet een probleem is op dat eilandje, dus maken we nu maar van de gelegenheid gebruik.

Zometeen duiken we ons mandje maar weer eens in. Morgen om 7 uur weer opstaan, de boot gaat om kwart voor acht. De overtocht zal zo'n drie uur duren. We zijn benieuwd.

Welterusten.

Groetjes,

Bas & Christel

Mui Ne Beach en Saigon

Zaterdag 3 november 2007

Vandaag slapen we uit. We zitten pas om 10 uur aan het ontbijt. Onze Zweedse vriend Frederik is ook van de partij. Na het ontbijt gaan we op brommerjacht. Nee, niet brommers kieken maar huren!!

Aan de overkant zit een kapsalon die ook brommers verhuurd. Ze hebben alleen echte scooters zonder schakelen. Dat willen we niet. Op straat worden we aangehouden door een kerel die vraagt of we brommers willen huren. Zo gaat dat de hele tijd in Vietnam: 'Hee frent! Motobaaik?'. Uiteraard willen we brommers huren. We spreken af dat we de brommers 24 uur willen hebben voor 5 dollar per stuk. Na wat heen en weer gepraat gaan ze akkoord. Wij op pad. Eerst maar even tanken en dan hup naar de zandduinen!

We scheuren er weer heerlijk op los. Frederik blijft een beetje achter. Hij heeft nog niet zo heel veel brommerervaring en zeker niet hier in Azie. We wachten af en toe op 'm. Al snel rijden we midden tussen de zandduinen. Ze zijn hier een beetje hoger dan aan onze Hollandse kust...

We gaan de geplaveide weg af en scheuren een onverhard stukje weg in. Het eerste gedeelte gaat nog wel, maar daarna wordt het erg rotsachtig. Toch genieten we er van en scheuren we gewoon door! We kunnen met deze brommers niet echt de duinen in. Toch proberen Frederik, Andrew en Bas dat (uiteraard!). Ze graven zich dieper en dieper in het mulle zand. Toch lukt het om er uit te komen. De conclusie is dat deze brommers er niet geschikt voor zijn...;-)) Of we dat niet wisten!

We rijden verder op het onverharde. Dan merkt Bas dat de voorband van zijn brommer lek is! Das op z'n zachts(!) gezegd balen! Zeg maar, gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend! We staan echt ergens in de middle of nowhere! We keren om en Bas rijdt voorzichtig met de brommer tussen de rotsen door. Op een splitsing herinneren we ons ineens een klein dorpje. Andrew gaat kijken of daar iemand is met minstens een pomp. Bij terugkomst blijkt dat zo te zijn. We rijden die kant op.

Het is een kleine werkplaats, die nog kleiner lijkt omdat ze niks opruimen en alles dus laten liggen waar het ligt. De jongen pompt de band op. De band lijkt hard te blijven, maar er zijn toch twijfels. De jongen biedt aan om de band te repareren of te vervangen. Bas twijfelt even. Hmm, tja, als de band echt lek is dan zit er niets anders op. De band blijkt toch echt lek te zijn. Nou, maken maar dan! Hoe lang duurt dat? Oh, een kwartiertje! En hij doet het gratis! Waarom? Gewoon omdat hij ons wil helpen. Vooruit dan maar!

Samen met z'n vader haalt hij het voorwiel er uit. Hij springt met het wiel op zijn eigen brommer en scheurt weg. Wij wachten onder het genot van een colaatje rustig af. De buurtbewoners vinden het allemaal prachtig. Een kwartier gaat de jongen niet halen, maar dat wisten we al wel. Na een half uur is tie terug met een nieuwe binnenband, gelegd en al. Ze schroeven het wiel er weer terug in en Bas rekent 40.000 dong af, das zeg maar 2 euro. We kunnen weer op pad!

Na een paar kilometer onverhard komen we weer op de gewone weg uit. We scheuren terug naar Mui Ne. Nu blijkt de achterband van de brommer van Bas erg zacht. Het zit wel lekker mee! In het dorp pompen we 'm op. Zo opgelost! Gelukkig niet lek deze keer!

We lunchen in een klein restaurantje. Noodles met zeevruchten! Heerlijk! Na de lunch gaat Frederik terug naar het hotel en Andrew, Christel en Bas gaan verder op zoek naar nieuwe slippers voor Andrew. Onderweg heeft Andrew een van z'n slippers kapot gemaakt. Slippers zijn gevonden en we besluiten terug te gaan naar het hotel. Andrew gaat naar de kapper en wij gaan ff op het strand van ons hotel liggen.

In de verte zien we donkere wolken aankomen. Ondertussen gaat de zon onder. De foto's zijn prachtig geworden. Na een uur hebben de wolken ons bereikt en kunnen we niets anders doen dan terug gaan naar ons huisje. We douchen en relaxen wat. Het onweer barst los! Het dondert en het bliksemt en het regent momenteel geen meters bier! Het gaat echt te keer! Toch wel gaaf hoor! Op zee zien we veel bliksemschichten en zelfs vuurballen! Andrew komt zeiknat van de kapper terug. Douchen hoeft niet meer...;-))

In het restaurantje van het hostel gaan we maar een potje kaarten en we drinken wat. Tja, je moet toch wat! 's Avonds zijn we van plan ergens wat te eten en dan te gaan stappen. Maar door het noodweer zit dat er helaas niet in... :-((
We eten in ons eigen restaurantje en drinken daarna een paar biertjes en spelen een potje kaart. Later schuiven er nog twee meisjes aan. Een uit Amerika en een uit Canada. We wisselen weer de nodige verhalen uit. We gaan om een uur of elf maar naar bed. Morgen om 13.00 uur gaat de bus naar Saigon (Ho Chi Minh City).


Zondag 4 november 2007

Om half tien zitten we op de brommer en rijden we wat rond. We vinden een restaurantje waar we ontbijten. Bij het zeer vriendelijke persooneel kan nog geen lach van het gezicht af. Wij lachen er maar mee!

We rijden na het ontbijt nog een beetje rond en brengen om 11 uur de brommers weer terug. Bas heeft de oude, lekke, binnenband nog en wil verhaal halen en geld uiteraard! De eigenaar wil eerst de sleutels en de helm terug. Ho ho! Dat gaat zo niet! We hebben een paar uur moeten wachten en een nieuwe band moeten kopen! Ja, maar dat is jouw probleem, zegt de eigenaar tegen Bas. Dacht het niet! Jij verhuurt brommers met slechte banden, roepen wij! Na een hoop heen en weer geouwehoer komen we uit op 35.000 dong. Bas is daar tevreden mee, de eigenaar niet, maar hij betaalt toch! Ook weer opgelost.

We gaan onze spullen pakken en checken uit. De lunch genieten we bij het hostel. Om 13.00 uur komt de bus. Maar om 13.30 uur is de bus er nog niet! Er wordt gebeld. Geen antwoord. Uiteindelijk komt de bus om 14.30 uur. Onderweg blijken enorme overstromingen te zijn, vandaar dus...

We rijden nog geen 5 minuten of de bus stopt bij een restaurant. Wat nu? We stoppen hier 20 minuten. Zijn jullie gek?, vraagt de hele bus zich af. Geen gezeur we stoppen hier. Na een half uur zijn we weer op pad. Hier en daar pikken we mensen op. Na twee uur rijden stoppen we weer. Nu is dat wel welkom, vooral voor de dames. Bij het terug instappen blijkt dat het laadruim zo lek als een mandje is. Alle tassen zijn zeiknat. Bijna iedereen neemt zijn tas mee in de bus. Wat een gedoe! Onze eigen tassen zijn veilig. We laten ze liggen. Ondertussen komt het met bakken uit de lucht. Ook deze bus heeft slechts 1 ruitenwisser. Genoeg toch?
Bas raakt aan de praat met een Fransman die al 14 jaar in Vietnam woont. De man vertelt honderduit over waar we allemaal naar toe kunnen gaan in de Mekongdelta. Altijd handig. Maar hij vertelt ook dat de Mekongdelta waarschijnlijk overstroomd zal zijn. Het regent namelijk al twee maanden aan een stuk. We besluiten in Saigon maar wat rond te gaan vragen wat het weer betrefd. We horen te veel verschillende verhalen.

Om 20.00 uur komen we aan in zeiknat Saigon. Door de stromende regen lopen we achter een meisje aan wat ons een kamer aanbiedt. De kamer is klein en veel kleine trappen op, maar goed genoeg en goedkoop! We betalen slechts 6 dollar per nacht. Dat is in zo'n stad een koopje! We maken onze rugzakken open en er is slechts minimale waterschade. Dat droogt wel weer! We gaan gelijk maar een hapje eten. 's Avonds internetten we nog wat en gaan weer terug naar het hotelletje. In de lobby, zeg maar gerust woonkamer van die mensen, kletsen we nog wat met een Duitse, die het allemaal heel erg goed weet. We laten ze maar praten en gaan uiteindelijk naar bed. Welterusten!


Maandag 5 november 2007

We slapen maar weer eens uit. Om 10.00 uur gaan we naar beneden en ontbijten ergens op straat. Het eerste doel van de dag is een visum voor Cambodja regelen. Dat kan ook aan de grens, maar de grens die wij, waarschijnlijk, gaan nemen, die doet daar niet aan. Het zekere voor onzekere dan maar.

Na een flinke wandeling komen we aan bij het consulaat van Cambodja. Ondertussen is het alweer kwart voor twaalf. Ze sluiten om 12 uur. We krijgen formulieren om in te vullen, maar die kunnen we pas om 14.00 uur inleveren en we kunnen onze paspoorten om 16.00 uur weer ophalen. Lekker bureaucratisch! We vullen de formulieren in. Over een paar dingen zijn we onzeker en we vragen aan iemand die daar rondloopt hoe we dat moeten beantwoorden. Hij geeft keurig antwoord en zegt dat we de formulieren nu wel mogen inleveren. Dat scheelt weer twee uur wachten!

Lunchen doen we bij de KFC. Daar is airco, want het is stralend weer en bloedheet! Na de lunch gaan we naar het Paleis van de Onafhankelijkheid. Hier kwamen de Noord Vietnamezen de overwinning halen. We gaan naar binnen. Het is niet echt een paleis vinden we. Er zijn talloze kamers te zien. Niet echt indrukwekkend. Op de vierde verdieping staat een Huey helikopter. Hiermee landden de Vietnamezen op het paleis. Hij staat er nog steeds.

Om een uur of drie lopen we weer richting het consulaat van Cambodja. Daar aangekomen moeten we nog tien minuutjes wachten. Uiteindelijk krijgen we onze paspoorten terug en blijkt dat we drie maanden in Cambodja mogen blijven. Niet dat dat nodig is, maar toch! We nemen een taxi terug naar het hotel. Ondertussen is het weer aan het regen. Geen buitje, maar echt regen! Tropische regen! Wij zitten droog in een internetcafeetje onze foto's van commentaar te voorzien en onze weblog bij te werken.

Het is weer droog. 's Avonds eten we een hapje en gaan we opzoek naar het nachtleven van Saigon. We vinden heel wat barretjes, maar ze zijn vooral leeg. Je merkt echt dat het laagseizoen is. Toch drinken we links en rechts wat. Maar echt mensen ontmoeten doen we hier niet. We houden het vol tot een uur of 12 en dan houden we het voor gezien. Terug op de hotelkamer lezen we nog wat in onze boeken en kijken we satteliet-tv.


Dinsdag 6 november 2007

We slapen weer eens lekker uit. De luikjes gaan pas na 9-en open. We keutelen wat aan en om een uur of 10 gaan we eens ontbijten. Vandaag willen we het Oorlogsmuseum bezoeken. Musea gaan hier tussen de middag dicht, dus we kunnen pas om 13.30 uur terecht.

In de tussentijd gaan we op zoek naar buskaartjes. We willen morgen toch verder trekken naar My Tho. Als de boel overstroomd is, dan zien we dat wel! My Tho ligt midden in de Mekongdelta. Daar willen we een boottocht regelen, om zo de delta goed te kunnen bekijken. Hoe meer we rondvragen, hoe meer we horen dat we beter een tour kunnen doen. Eigenlijk willen we dat niet. De sport is om zoveel mogelijk op eigen houtje te doen. Echter is het prijsverschil minimaal en we willen immers toch die boottocht doen. We laten ons overhalen en dingen nog wat van de prijs af. De tours brengen je weer terug naar Saigon. Dat willen we niet. We willen vanuit My Tho verder naar het zuiden trekken. Om die reden kan er wel wat van de prijs af en we betalen 6 dollar de man.

We gaan verder en lopen via een markt. In de overdekte markt wordt vanallus verkocht. Van etenswaar tot nep-kleding. Andrew en Bas willen wel een nieuwe korte broek. Ze zien er een van Quick Silver. Best een gave! Per stuk wil de dame er 380.000 dong voor hebben. Tsa! Das zowat de originele prijs! Dat doen we niet! We bieden 50.000 voor twee broeken! Of we gek zijn! Na een tijdje zitten we op 300.000 voor twee broeken. Wij bieden 250.000 dong. Das nog veel te weinig, zegt ze. Dan zegt Bas: 'Geef Christel een T-shirt, en wij betalen 300.000!'. Na wat gemor en (gespeeld) moeilijk doen, gaat ze akkoord! Wij blij, zij blij!

Na een wandeling door druk en heet Saigon (het regent overdag gelukkig niet) komen we aan bij het oorlogsmuseum. Er staan wat jachtvliegtuigen, een Huey en Amerikaanse tanks. Alles in ogenschijnlijk goede conditie. Er zijn drie hallen met foto's uit de oorlog. Die foto's zijn behoorlijk aangrijpend. Zo zijn er foto's met mensen die de aanvallen met Agent Orange en fosforbommen overleefd hebben. Er is ook te zien hoe de Amerikaanse soldaten en de VietCong mensen martelen. Niet echt een fijn gezicht, maar zeker goed om te zien. Ook zijn de gevangenissen gedeeltelijk nagebouwd. Das ook geen plezierig gezicht. Die mensen hebben echt geleden daar! Na een uur of anderhalf hebben we het wel gezien.

We lopen terug richting de straat van het hotel. Onderweg genieten we een lunch en praten we wat na over wat we allemaal gezien hebben. Terug naar de orde van de dag, dus spelen we weer eens een potje shithead! Als we de rekening vragen betrekt de lucht en gaat het regenen. We lopen naar de hoek van de straat en ondertussen komt het met bakken de lucht uit! We schuilen in een bar. De straten veranderen in rivieren. We zitten op een hoek en hebben een goed uitzicht. De onweersbui is recht boven ons. Bliksemschichten worden direct gevolgd door een oorverdovende donder! Gaaf gezicht hoor! Na een uur gaat het minder regenen en wagen we het er op. Aangekomen bij onze straat blijkt dat die wel met zowat een halve meter water gevuld is! We kunnen nog net het steegje induiken en bereiken vrij droog het hotel.

Na wat geluier en gedouche gaan we maar weer eens wat eten. Een mens moet toch wat! Ondertussen is het weer droog en de straten zijn weer vrij van water. Christel wil haar Harry Potter boek omruilen voor een ander boek. Er worden hier veel kopieen van boeken aangeboden. De meesten zijn slecht en het kopen niet waard. We vragen aan de boekmeneer of we een boek kunnen omruilen. Ja hoor dat kan! Als we een boek gevonden hebben, bieden we onze HP aan. Dan wil die meneer ineens geld zien. Ja, maar zo gaat dat niet! Omruilen is omruilen! Toch vindt tie van niet. We gaan weer weg. Als we langs een bar komen staat er een bord dat ze boeken ruilen en verkopen. Mooi! We vragen keurig wat de bedoeling is. Kunnen we een boek omruilen? Ja hoor geen probleem. Als we weer een boek gevonden hebben, komt de aap uit de mouw. Ze willen weer geld zien! Of twee boeken voor 1. Maar we vragen het nog zo! Tja, dus niet! We gaan weer weg en zoeken een internetcafe. Christel bedenkt zich dat ze nog een stom Nederlands boek heeft dat we allebei niet leuk vinden. Dan ruilen we die toch samen met de HP om voor dat andere boek? Goed plan! Christel gaat op pad en Bas werkt aan de weblog. Na een kwartiertje komt Christel terug met ons nieuwe boek! Ze waren niet heel erg blij met dat Nederlandse boek, maar het is toch mooi gelukt! Ha!

Morgen gaan we dus verder naar My Tho. We duiken op tijd ons mandje in.

Ondertussen hebben we onze foto's weer van de nodige commentaren voorzien. Vanaf album Lijiang is alles weer op-2-date!


Tot de volgende keer weer in een nieuwe avontuur met Bas en Christel!


Groetjes,

Bas & Christel!

Nha Trang

Dinsdag 30 oktober 2007 (vervolg)

Na het internetten in Hoi An barst de regen los! Het komt echt met bakken uit de lucht. We rennen naar een restaurantje en eten een heerlijke hamburger en spelen een potje kaart. Daarna wagen we het er toch maar op om naar het hotel te rennen. Half nat komen we aan en het stopt met regenen. Dat zul je altijd zien. Het is ondertussen een uur of vijf. We pakken onze spullen plegen nog een plasje en wachten op de bus van 18.00 uur. In de lobby treffen we Jenny uit Schotland. Dan zegt het meisje van het hotel dat de bus pas om 18.30 uur komt. Hmm, ok dan maar. Om 18.30 uur nog geen bus te zien. Ze gaat bellen. De bus komt echt zo, hoor! Inderdaad om tien voor zeven komt onze bus. We stappen in. De bus is zowat leeg. Voorin zitten een stel monniken en wat Vietnamezen. Achterin treffen we Jenny en een echtpaar uit Engeland. We wisselen ervaringen uit en vertellen over onze reiz(en). Ze zijn enthousiast. We hebben ieder twee stoelen, dus dat gaat wel. De bus rijdt door de donkere avond en de stromende regen. Normaal zou je bang of angstig kunnen zijn. Ze halen gewoon in en de wegen zijn nat en modderig. Er wordt goed doorgereden daar waar de weg dat toelaat. Wij zijn niet meer bang. We hebben ondertussen al het nodige meegemaakt in het Aziatische verkeer...;-))
Dan blijkt dat de rechter ruitenwisser het niet doet. Die van de chauffeur doet het gelukkig wel. Das voldoende, toch?
Na een half uur stoppen we om te tanken. We maken van de gelegenheid gebruik om het sanitair te bekijken. In tegenstelling tot China, ziet het sanitair er hier in Vietnam veel beter uit. Het is nog wel niet om over naar huis te schrijven.... of doen we dat nu toch?
Weer op de weg. We proberen wat te slapen. Lezen gaat niet want de lichten in de bus gaan uit. Na een half uur stoppen we weer. Wat nu weer? Kapotte bus? Kan hoor, hebben we ook al eens (2x) meegemaakt. Volgens Andrew ligt het echt aan Bas! Dan horen we het geluid van gereedschap. Hmm, dat klinkt of er iets te repareren valt... Bas en Andrew gaan polshoogte nemen. Aha, de ruitenwisser van de chauffeur heeft het begeven en nu zijn ze die aan het wisselen met de andere. Na een kwartiertje is het gefixt. We rijden weer. Om 23.00 uur hebben we nog een stop en dan rijden we de nacht in...


Woensdag 31 oktober 2007

Vandaag zijn we precies 2 maanden op reis. We zitten dus op een derde van de trip. Het voelt nog steeds goed en we zijn nog niet van plan naar huis te komen.

Om 6 uur in de ochtend komen we aan in Nha Trang. Zodra we de bus uitstappen worden we, zoals gewoonlijk, belaagd door mensen die wel een goed hotel voor ons weten. We gaan er bij een paar kijken en kiezen er een uit. We hebben zowaar een klein beetje zeezicht! Ontbijten dan maar eerst.

Na het ontbijt lopen we naar de Long Son Pagode. Het stelt niet zo heel veel voor, helaas. Echter in de achtertuin staat een enorme witte boedah die op een lotusblad zit. Het is niet de grootste, maar redelijk imposant. Maar meer dan dat is het niet. We lopen weer terug richting het strand en ons hotel. Onderweg ziet Bas een Yamaha dealer zitten. Toch maar eens kijken. Uiteraard geen motoren, maar alleen scooters. Toch staat er een R6 binnen, maar die staat er alleen voor de show. Bas duikt het kledingrek in. Na 10 minuten heeft Bas twee t-shirts en een pet gekocht. Origineel Yamaha en bij elkaar voor nog geen 15 euro!

De middag brengen we op het strand door. Het is heerlijk weer met een stralend blauwe lucht. De zee is wild en Bas heeft het na 10 minuten wel gezien in het water. Christel en Andrew houden het langer vol. Op het strand worden we om de haverklap lastig gevallen door mensen die snoep, zonnebrillen, armbandjes en ansichtkaarten willen verkopen. Het antwoord is telkens nee! Toch kopen we bij een aardige meneer armbandjes. Bij een aardige mevrouw kopen we water en cola.

Dan is het tijd voor de lunch! We eten een heerlijke noodle met zeevruchten. Das echt de beste die we ooit gehad hebben. Heerlijk zo recht uit de zee! Wat gaan we doen na de lunch? Hmm, we zijn best moe. Laten we de rest van de middag maar op het strand gaan liggen! Goed plan!

Reizen is zo vermoeiend dat je af en toe tijd voor jezelf moet nemen...;-))

Bas besluit dat hij toch liever een strandstoel neemt. Christel en Andrew zijn blij met hun handdoek. Op het strand loopt een vrouwtje rond met vers fruit. Voor nog geen euro kopen we een ter plekke vers gesneden ananas. Smaakt echt heerlijk! Super sappig en lekker zoet! We lezen nog wat in onze boeken en gaan tegen de avond terug naar het hotel.

's Avonds eten we ergens wat en krijgen we in de gaten dat het vandaag Haloween is! In de Sailor Club is een groot Haloween feest georganiseerd. Ok, op naar de Sailor Club. De entree blijkt 40.000 dong. Daar hebben we geen zin in en per slot van rekening is er geen kip te bekennen. We lopen naar andere barretjes. Links en rechts drinken we bier en cola tik. Toch is alles redelijk uitgestorven. Beetje jammer.
We lopen terug in de richting van de Sailor Club. Nu is het wel druk. Zullen we dan toch naar binnen gaan? Aan de strandkant van de club gaan we op een randje zitten. We draaien om en gaan staan. Zo, we zijn binnen. Stiekum. Best gierig en a-sociaal. Maar ach kan ons het schelen. Het is altijd leuk om de kwajongen (en kwameisje) te zijn! Het is bere gezellig. De meesten zijn al behoorlijk dronken. Links en recht raken we aan de praat en drinken een paar (dure) biertjes. Dan blijkt dat een bucket (een soort grote pot formaat gelpot) Vodka Redbull slecht 40.000 Dong is. We bestellen er twee. Ze smaken niet verkeerd.
Op de dansvloer komen we de Nederlander Hans tegen. Hee! Die kennen we uit Yanshuo in China. We kletsen wat en dansen verder. Dan gaan om 2.30 uur de lichten aan en is het feestje over. Om 3 uur staan we buiten. Op straat worden Bas en Andrew omsingeld door een paar dames. Inderdaad hoeren! We weten al genoeg en zijn al vaker gewaarschuwd dat je wel genaaid wordt, maar dan zonder sex. Ze willen je zakkenrollen of anderzijds bestelen. We slaan de dames van ons af en gaan op zoek naar een bar. We vinden er een. Ze vragen 30.000 Dong entree en ze gaan over een uur dicht. Dat doen we dus niet. We gaan slapen!


Donderdag 1 november 2007

Als we 's ochtends wakker worden, hebben Andrew en Bas toch wel een beetje een kater. Zeg maar een kleine poes in het hoofd... ;-))
We gaan ontbijten en besluiten de rest van de dag op het strand door te brengen. We huren strandbedden en luieren de hele dag op het strand en kletsen met mensen.

Het is al snel lunchtijd en Christel en Andrew gaan broodjes halen. Bas bewaakt de spullen. De broodjes zijn heerlijk. De kater zakt langzaam weg. Andrew en Bas steken het toch op de slechte Vodka die in die mix zat. Het zal wel zegt Christel... ;-))

Tegen de avond gaan we douchen en maken ons klaar voor het diner. Tja, de dag bestaat uit eten, luieren, eten, luieren, eten en stappen. Erg vermoeiend allemaal... ;-))
We eten laat en zijn toch best wel moe. Als we voorbij een reisbureautje komen, vragen we hoeveel de kaartjes naar Mui Ne Beach kosten. Die kosten 4 dollar en de bus vertrekt morgenochtend om 7.45 uur. Ok, doe maar 3 kaartjes dan!

Dan begint het te regen... We prijzen ons gelukkig met de twee mooie dagen die we hier in Nha Trang hebben gehad. We gaan vroeg slapen na deze zeer enerverende dag...


Vrijdag 2 november 2007

Om half 7 staan we op en pakken onze spullen. Beneden in de lobby checken we uit en om 10 over 7 zitten we aan het ontbijt in een restaurantje naast het busstation. Om 8 uur zitten we in de bus. Het zal een vijf uur durende rit worden naar Mui Ne. Onderweg stoppen we een keer om te plassen. Om 13.00 uur komen we aan in Mui Ne. Het weer is stralend!

Weer worden we naar allerlei hotels begeleid. We gaan bij een paar hotels kijken en kiezen er weer een uit recht aan het strand!

Na de lunch brengen we de rest van de middag door op het strand en ontmoeten we een Zweed totdat we regendruppels voelen. We spelen in het open restaurant kaart. Daarna gaan we internetten en vertellen we jullie weer onze boeiende verhalen! Hoewel het deze keer niet zo heel boeiend is... maar toch!

Vanavond zoeken we maar weer een barretje op. Morgen willen samen met onze nieuwe Zweedse vriend brommers huren. De tocht zal leiden naar de zandduinen, hier even verderop. Je kan daar zandslee-en e.d.

Hoe dat gaat, vertellen we jullie de volgende keer!


Groetjes,

Bas & Christel!


ps:

Wederom bedankt voor jullie leuke reacties!!

En, Henk van den Berg, doe je de groeten aan de rest van het reisgezelschap?!
Peter, Nicole en Lars doen jullie de groeten aan de straat?

En, pa en ma, met een oranje jurk lijkt Bas misschien wel op een monnik, maar met onze levenstijl denken we toch niet dat dat goed zal uitpakken...;-))