Murray Bridge en de boerderij...

Woensdag 6 februari 2008 (dag 160)

Om 10 uur rijden we weer. Gisteravond hebben we Ome Wim gebeld en gezegd dat we die kant weer opkomen. Geen punt we zijn van harte welkom!

Het is maar een uur of twee rijden van Loxton naar Murray Bridge. Daar gaan we eerst naar de bakker voor wat lekkers bij de koffie. Ook gaan we langs de slijter voor een lekkere fles whisky voor Ome Wim.

Als we bij Ome Wim aankomen treffen we daar geheel toevallig(!) ook zijn kleindochter Julie. Zij is een dochter van de overleden zoon Bill. Ome Wim heeft heel goed contact met haar en heeft haar de avond van te voren gebeld dat wij kwamen. Dus zodoende was Julie ook bij Ome Wim.

We kletsen lekker met z'n allen. We vertellen wat we allemaal meegemaakt hebben. Julie vertelt dat ze met een schapenboer is getrouwd en dus op een echte Australische farm woont. Ze hebben twee kinderen Teagan (9) en Phoebe (7).

Wij zijn wel erg geinteresseerd in het boerenleven van Australie. Hoe gaat dat dan allemaal met die schapen. Hoe groot is het. Hoe ver van de bewoonde wereld. En nog meer van die vragen. Julie nodigt ons uit om langs te komen. Dan kunnen we het allemaal zelf zien. Ze vindt het erg leuk om familie uit Nederland te ontmoeten. Ook zij is erg geinteresseerd in ons.

Omdat het nu erg druk is met schapenscheren, heeft Brett, haar man, weinig tijd. Maar van het weekend zijn jullie van harte welkom. Hmm, dan hebben we dus nog twee dagen te gaan. Christel stelt voor om samen met Ome Wim naar het Fleurieu Peninsula onder Adelaide te gaan. En vrijdag zien we wel wat we gaan doen. Goed plan! Doen we! Ome Wim is door het dolle heen, hij vindt het fantastisch dat we een paar dagen blijven.

Julie gaat snel weg, want haar kinderen wachten bij de schoolbushalte.

De rest van de middag kletsen we lekker. Christel draait een wasje. Bas gaat naar de kapper. En daarna gaan Ome Wim en Bas aan de whisky. Goed geregeld allemaal.

's Avonds eten we lekkere beenham. Ome Wim heeft het speciaal voor ons in
huis gehaald. We komen hier niks tekort!

Na het eten kijken we lekker tv en kletsen. Ome Wim en Bas hebben het wel erg naar hun zin met de whisky. Het wordt hoog tijd om naar bed te gaan...


Donderdag 7 februari 2008 (dag 161)

We worden lekker laat wakker. Om half tien gaan de eerste luikjes open. Ome Wim is al lang wakker en heeft ook alvast maar ontbeten. Wij gaan eerst even douchen en daarna vallen we aan op het ontbijt.

Nadat de ochtendhonger is gestild stappen we gedrie-en in onze camper en gaan we op pad. Vandaag gaan we het Fleurieu Peninsula aandoen. Dat is een schiereiland onder Adelaide. We rijden, de snelweg mijdend, eerst naar Strathalbyn en dan naar Victor Harbour. Een mooie route door het platte land en de heuvels van Adelaide (The Adelaide Hills). Als we het schiereiland naderen zien we de oceaan al liggen. Helaas is het wel een erg bewolkte dag. Vervolgens rijden we langs de kust naar Cape Jervis. Daar vertrekt de ferry naar Kangaroo Island. Daar gaan we deze reis niet naar toe. Wel kijken we daar even en maken we een praatje met een paar mannen die daar staan.

De kust volgend komen we aan in Normanville. De magen knorren: Tijd voor lunch! Ome Wim gaat aan de traditionele 'Fish and Chips'. Wij nemen allebei een Camel Burger. Ja, van echt kamelenvlees. Smaakt prima!

Na de lunch rijden we naar Reynella. Daar gaan we op zoek naar een van de grootste wijnboeren van Australie: Hardys. Na even zoeken, vinden we het. We parkeren de camper en gaan naar de shop. Helaas doen ze geen toers. Maar dit is wel het hoofdkantoor van Hardys. Toch geinig. Alle flessen worden hier gebotteld.

Wij gaan dan maar wijnproeven. Ome Wim is geen wijndrinker, maar hij lust wel graag een portje. Die gaat hij proeven. Wij de wijn.

Van de vijf wijnen die we proeven, vinden we er twee echt heel lekker. Christel grapt dat dat wel de duursten zullen zijn. Dat klopt! We vinden het toch wel erg duur, dus we twijfelen of we er wel een zullen kopen. Ome Wim heeft ondertussen al een fles port uitgezocht. Ook een hele dure. Hij zegt dat hij die samen met onze wijn afrekent. Wij zeggen dat hij niet zo gek moet doen! Toch staat hij er op. Hij vindt dat wij hem al de hele dag mee op sleeptouw nemen en hij vindt dat prachtig. Dus we moeten de wijn aannemen. Ok, dan maar!

Na Reynella willen we wederom niet over de snelweg terug naar Murray Bridge. Ome Wim weet nog wel een weggetje. Toch is het al meer dan 20 jaar geleden dat hij hier geweest is en er is veel veranderd. Volgens Ome Wim moeten we niet naar Blackwood, volgens de kaart van Christel wel. We geven Ome Wim het voordeel van de twijfel. Later gaan we inderdaad toch een beetje de verkeerde kant op. Er is veel veranderd...

Toch is de route erg mooi, zo via Clarendon. We rijden nu echt door de Adelaide Hills. Bas vindt het prima, kan hij lekker bochtjes nemen met de camper. Ome Wim en Christel zetten zich schrap...

Tegen het eind van de middag zijn we weer terug in Murray Bridge. Eerst gaan we boodschappen doen. We kopen lekkere steak en een bloemkool. Christel gaat haar fameuze bloemkoolschotel maken. Lekker uit de oven met veel kaas. Da's lang geleden!

Ome Wim en Bas nemen een neutje. Christel prepareerd alles in de keuken. Een uurtje later zitten we alles lekker op te eten. Goed en lekker hoor! Ome Wim eet zijn vingers er bij op! De steak is ook heerlijk. Het vlees smaakt op de een of andere manier hier in Australie erg goed!

's Avonds maken we het niet te laat. Ome Wim is helemaal op en gaat al om kwart over negen naar bed. Wij eigenlijk niet veel later. We lezen nog wat in de camper en daarna vallen we ook in slaap.


Vrijdag 8 februari (dag 162)

Iedereen slaapt lekker uit. Vandaag hebben we geen strakke plannen. We ontbijten en daarna kijken we in de stratenatlas. Ome Wim heeft wel een idee. We rijden langs de Murray River naar Wellington en dan met het pontje over en dan via Tailem Bend terug. Wij vinden het best.

Zoals gezegd rijden we deze route. We volgen de rivier en na een uurtje of wat komen we aan in Tailem Bend. Ome Wim herrinert zich dat hier een soort openlucht museum is: 'Old Tailem Bend'. Mee dat hij dat zegt staan er grote borden en we slaan af.

In 'Old Tailem Bend' proberen ze vroeger te bewaren. Er staan veel oude huizen en het lijkt net of de tijd inderdaad heeft stilgestaan hier. Er zijn straatjes met bakkers, slagerijen, benzinestations, een bioscoop en allerlei andere winkeltjes. Ook staan er veel oude auto's en vrachtwagens. Er staat zelfs een van de eerste treinstellen van Australie. Ome Wim, die we ondertussen 'Pop' moeten noemen, dat is opa op z'n Australisch, weet niet of hij de hele route kan lopen. Bas zegt dat hij de rolstoel wel meeneemt.

In een paar uur tijd lopen we het hele terrein rond. Hier en daar is het echt oud en een beetje slecht onderhouden voor een museum, vinden we. Toch is het wel interessant allemaal. Later komt er ook nog een man die zegt dat hij een demonstratie gaat geven met oude grammafonen. Heel interessant en Ome Wim weet zich nog veel te herinneren. Ook heeft hij veel verhalen over hoe het vroeger in Australie was.

Ondertussen zijn we rond en Bas heeft de hele tijd voor Jan L*l met die rolstoel rond gelopen. Ome Wim is te eigenwijs om te gaan zitten in dat ding. Maar goed, agge mar leut et!

Op de terugweg gaan we nog even langs de winkel en doen we inkopen voor het avondeten. Vandaag wordt het gestoofde witlof... lekker!

Bas belt 's middags nog even met Ricky. Hij vraagt of we vanavond langs kunnen komen op de koffie en of hij even gebruik mag maken van haar computer. Geen punt. We zijn van harte welkom!

Zo gezegd rijden we 's avonds naar Neil en Ricky in Mypolonga. Ze zijn weer zeer enthousiast en Neil vertelt weer honderduit. We drinken thee en koffie en eten van de taart die we meegenomen hebben. Bas gaat ondertussen wat foto's op de website zetten. Christel klets lekker met Ricky en Neil laat alle foto's zien die in huis zijn.

Tegen elven nemen we afscheid. Wellicht zien we ze volgende maand in Nederland. Wie weet. Wij rijden nu terug naar Murray Bridge. Ome Wim slaapt al zowat! Neil stopt ons nog even 3 bakken met zelfgemaakte macaroni toe.


Zaterdag 9 februari 2008 (dag 163)

We staan betijds op. We douchen en ontbijten en daarna gaan we naar de winkel. Voor Julie en haar familie nemen we lekkere dingen mee van de bakker en Ome Wim koopt een fles Baileys en een six-pack bier.

Tegen elven zetten we koers naar Moorlands. Dat is een dorpje net achter Tailem Bend. Op de Malee Highway slaan we af naar een zandweg. Dan is het nog 10 kilometer naar hun boerderij.

Als we aankomen staan ze al te wachten. We maken kennis met Brett, Teagan en Phoebe. Ook Julei zien we weer uiteraard. Eerst kletsen we wat en dan gaat Julie de keuken in om de lunch klaar te maken. Ze hebben speciaal voor de gelegenheid een lam geslacht (Nee, het zijn geen moslims!).

Brett legt uit dat ze wolschapen (Merino's) en vleesschapen houden. Ondertussen lopen we naar de schuren en laat hij al het materieel zien wat ze gebruiken. Hij heeft ongeveer 80 vierkante kilometer land. Dat klinkt veel, maar dat is voor Australische begrippen maar klein. Een keer per jaar zetten ze op een derde deel graan. Het andere jaar staan daar dan weer de schapen. Zo gaat dat rond en houden ze goede grond.

De lunch smaakt heerlijk. Echt vers schapenvlees. Om je vingers bij op te eten! Julie heeft ook nog een pasta- en aardappelschotel gemaakt. Ook dat smaakt heerlijk. We worden verwend!

Na de lunch gaan we naar de buurman, 10 kilometer verder op. Brett heeft speciaal voor ons geregeld dat daar twee schapen staan die geschoren moeten worden. Het ene schaap wordt geschoren via een oude techniek en de tweede op de meer moderne wijze. Het gaat te ver om dat hier allemaal uit te leggen, laat staan dat we dat allemaal nog weten. Wel hebben we er de nodige foto's van gemaakt. Het was erg interessant en boeiend om te zien. Dit was echt!

Na het schapenscheren moet het materiaal schoongemaakt worden en de messen worden weer geslepen. Brett heeft ondertussen zijn speeltje aan ons laten zien. In een klein schuurtje staat een zelfgebouwde buggy. Eerst gaat Brett met zijn dochters een rondje rijden. Daarna is Bas aan de beurt. We scheuren echt superhard over de zandweg op hun terrein. We springen over heuveltjes en nemen haakse bochten. Lekker driften! Daarna is Christel aan de beurt. Ook zij geniet er van. Dan zegt Brett dat Bas ook wel even mag rijden. Dat laat hij zich geen tweede keer zeggen. Bas springt in het ding en scheurt over de zandwegen. Echt super gaaf! Kicken!!

Na de buggy laten de meiden hun quad-bikes zien. Ze hebben allebei zo'n vierwiel motortje. Ze laten eerst zien wat ze allemaal kunnen. Daarna mogen ook wij weer lekker scheuren. Gaaf hoor zo op die quadjes rijden!

Dan is het tijd voor een biertje. We kletsen lekker en drinken en eten wat. Ze vinden het geweldig dat we er zijn. Ze krijgen niet zo snel bezoek uit Nederland.

Julie maakt het avondeten klaar. We eten frietjes en vis. Brett is een tijd geleden samen met een vriend wezen vissen. De vis wordt op de bbq bereid. Het smaakt allemaal heerlijk!

's Avonds kletsen we tot in de late uurtjes onder het genot van port en wijn en wat versnaperingen. Daarna is het bedtijd...


Zondag 10 februari 2008 (dag 164)

We worden op tijd wakker. Brett staat al 'bacon & eggs' klaar te maken op de bbq. Julie is in de keuken in de weer. Ome Wim heeft de luie stoel al weer gevonden.

We ontbijten dus lekker met eieren en spek! Het zo veel dat we het allemaal niet op kunnen. Na het ontbijt gaan we met Brett, Teagan en Phoebe achter op de 'Ut' (spreek uit: 'Joet') het land verkennen. Een 'ut' is kort voor utilization vehicle, das in goed Nederlands gewoon een pick-up truck.

We doen dat 's ochtends omdat dan de schapen nog actief zijn. Later in de dag als het heter wordt dan zoeken ze de schaduw op en doen ze maar weinig.

Brett kruipt achter het stuur en wij staan met ons viertjes achterop. We rijden nu de paddocks in. De paddocks zijn eigenlijk de weilanden. Het hele terrein is verdeeld in een aantal van deze paddocks. Brett doet zijn rondje en vertelt vanallus. Ook wij hebben de nodige vragen. We controleren de watervoorziening. Daarna tellen we schapen, en we vallen niet in slaap. Ook de hekken worden gecontroleerd. Brett laat zien waar de kangaroo's onder het hek door kruipen en waar een vos zijn kuil had.

Al met al zijn we meer dan twee uur bezig om een deel van het terrein te zien en de drie schapenkuddes te controleren. Wederom een interessante ervaring. Brett vindt het ook geweldig om het allemaal te vertellen.

Als we weer terug zijn drinken we nog wat. Daarna wordt het tijd om te gaan. We willen hier nog wel langer blijven, maar we moeten door. Zo gaat dat nu eenmaal als je aan het reizen bent. Je komt en je gaat weer.

We hebben erg genoten van dit weekend. Ook hebben we veel gezien en geleerd van het Australische boerenleven. Brett vertelt ons ook nog wat verhalen over schapenscheren in de echte outback. Daar hebben boeren zoveel land als Nederland groot is...

We nemen uitgebreid afscheid en we beloven terug te komen. Hun beloven dat ze een keer naar Nederland komen. Ook nemen we hier afscheid van Ome Wim. Er worden weer wat traantjes gepinkt. We krijgen nog vanallus mee. Zelfgemaakte abrikozen jam, verse eieren en gemarineerde steak.

Nu moeten we toch echt gaan! We rijden weg en worden vriendelijk uitgezwaaid. Stiekum hebben wij het ook zwaar. Soms valt afscheid nemen niet mee...

Brett heeft ons nog wat tips gegeven hoe we het beste kunnen rijden naar Mount Gambier. Dat wordt ons doel van vandaag. Via de highway (dat is hier gewoon twee-baans, tegenliggers) rijden we in 4,5 uur tijd daar naar toe, ruim 450 kilometer. We nemen een camping en eten de macaroni van Neil. Smaakt heerlijk.

's Avonds maken we een praatje met onze buren en drinken wat. Daarna is het weer bedtijd. We zijn moe!


Groetjes,

Bas & Christel!