Zondag 28 oktober 2007
Om 7 uur staan we op en ontbijten we in ons hotel. De bus arriveert om kwart over acht. We vertrekken naar Hoi An. Een plaatsje aan de kust. Onderweg komen we langs mooie vallei-en en bergen. Om half een komen we aan in Hoi An.
Het is nog een hele toer om een hotel te vinden die prijstechnisch aan onze voorwaarden voldoet. De meesten zijn duurder dan in Hanoi. Uiteindelijk vinden we een hotel en dat ziet er nog leuk uit ook!
's Middags verkennen we Hoi An. Er zijn heel veel kleding- en schoenenzaakjes. We lopen langs de rivier. Het strand is toch nog 3 kilometer hier vandaan. We drinken ergens een biertje. Op de terugweg naar het hotel komen we langs een aantal schoenenzaken. Bas is al langer op zoek naar een paar leren slippers. Ze hebben die hier zat! Bas past er een paar. Hij maakt een keuze: die moeten het worden. Ze worden speciaal op maat gemaakt! Cool! Wat kost dat dan? 100.000 Dong. Hmm, das 5 euro. We dingen af naar 90.000 Dong. Deal! De andere dag kunnen we ze ophalen.
We eten in een restaurantje en bestellen traditioneel loempia's als voorgerecht. Ze zijn hier echt lekker! Na het eten willen we ergens nog een biertje drinken. Het is rustig in Hoi An. Er zijn wel leuke tentjes, maar ze zijn zowat leeg. Niet echt sfeer. Dan komt er een kerel naar ons toe met een flyer. The Crazy Gecko Bar aan de andere kant van de rivier. Hmm. Interessant. Ok, gaan we daar naar toe. Na een kwartiertje lopen komen we aan. De eerste indruk is vaag. De meeste mensen zijn Australiers. Er is een Roemeen en achter de bar staat een Canadees. De eigenaar blijkt een Engelsman te zijn van gemiddelde leeftijd die grtrouwd is met een jonge Vietnamese. Het derde kind is op komst. We drinken maar een biertje. Uiteindelijk wordt het heel gezellig en raken we met zowat iedereen aan de praat. De Roemeen is ietwat vervelend, maar voor de rest is het echt gezellig hier! Er worden de nodige shooters geschonken en whisky gezopen. Wij houden het toch maar bij bier! Om half een houden we het voor gezien. We lopen terug naar t hotel en gaan slapen...
Maandag 29 oktober 2007
Vandaag willen we brommers huren om naar My Son te gaan. Dat is een oud klooster met verschillende gebieden dat helemaal kapot gebombardeerd is door de Amerikanen in de oorlog.
Het wordt nog een hele toer om brommers te regelen. Iedereen biedt ze aan, maar we komen geen prijs overeen. Uitiendelijk lukt het toch en gaan we met drie Honda's onderweg. Ze hebben 110 cc en lopen best aardig. Christel heeft een echte retro en dat staat haar eigenlijk best goed! We scheuren lekker over de weg. De route is wel niet zo mooi als in Sapa, maar we genieten er net zoveel van. Onderweg stoppen we ergens langs de kant van de weg bij een tentje om wat te drinken. Zodra we zitten, bij deze zeer aardige mensen, komt er ook een groepje opgeschoten jeugd aan. Na 5 minuten zijn ze weer weg. Dan merkt Bas plotseling dat zijn helm ook weg is! Shit! Wat nu? We maken de eigenaar duidelijk wat er aan de hand is. Samen met Bas gaat hij op pad om de daders te vinden. Bas en de man rijden een heel eind en komen in een dorpje terecht. Dan ziet Bas plots de brommers en zijn helm! Bas stapt af loopt het erf op en pakt zijn helm. De man legt in het Vietnamees aan de familie uit wat er gebeurd is. Ze zijn niet blij met de situatie en verontschuldigen zich. Het maakt Bas niet uit, hij heeft z'n helm weer terug.
We vervolgen onze rit weer en komen na een half uurtje aan bij My Son. We kunnen onze brommers gratis bij een restaurantje parkeren. We twijfelen even. Er gaan verhalen de ronde dat ze je brommer sabotteren en dan veel geld vragen om 'm te repareren. Toch gokken we het er maar op. We zien wel.
My Son heeft verschillende sites. De hoofd site is schitterend. Alle oude gebouwtjes zijn begroeid met mos en andere planten. De foto's zeggen genoeg. De andere sites zijn niet echt spectaculair. We lopen de route en komen na anderhalf uur weer aan bij de ingang. In het restaurantje eten we wat en onze brommers doen het nog! Goed zo!
We scheuren terug naar Hoi An. Het is lekker weer en genieten van het brommer rijden en de omgeving. We gaan nog even naar het strand. Langs het strand staan een aantal zeer luxe en duur ogende resorts. Aha, hier zit het geld! Het strand is erg vuil helaas. Aan de andere kant is het strand wel mooi en maken we wat foto's. De benzine is bijna op, dus brengen we de brommers terug naar de eigenaar.
Vandaag zijn de slippers van Bas klaar. We vinden het winkeltje terug en Bas past zijn nieuwe slippers. Ze zitten prima! Er wordt afgerekend en we lopen terug naar het hotel. Na een lekkere douche gaan we maar weer eens eten. Tja het leven van een reiziger is niet zo makkelijk hoor! Elke dag maar uiteten en bier drinken.... ;-))
We doen verder rustig aan en regelen voor morgen een bus naar Nha Trang, onze volgende stop in Vietnam...
Dinsdag 30 oktober 2007
Midden in de nacht worden we wakker. Het gaat buiten erg te keer! Het regent heel hard en de wind blaast zowat de ramen uit onze kamer. Dan waait ook nog de deur van onze kamer open! Bas fixeert de deur. We kunnen uitslapen vandaag en het regent per slot van rekening. Om twaalf uur hoeven we pas uit te checken. De bus vertrekt vanavond pas om 18.00 uur naar Nha Trang. Af en toe klaart het op, maar plots is er weer een stevige bui! Tja, regentijd! We internetten vandaag en publiceren onze foto's.
Dat is ondertussen gelukt. Bekijk ze op: http://picasaweb.google.com/bastelmania
Ook het album Curieus is ge-update!
Groetjes uit een warm maar nat Hoi An,
Bas & Christel!
dinsdag 30 oktober 2007
Hue Citytour en DMZ
Donderdag 25 oktober 2007 (vervolg)
's Avonds eten we in een restaurantje ergens in een zijstraat van de boulevard. Als we zitten komt er een oudere man op ons af. Hij vraagt waar we vandaan komen, hoelang we in Hue blijven en wat we allemaal gaan doen. Standaard vragen die we telkens krijgen. We geven de man keurig antwoord en zeggen dat we een citytour en een DMZ tour van plan zijn te doen. Hij blijkt als gids voor een bureautje te werken. De eigenaar van dat bureautje is tevens de eigenaar van het restaurant waar we zitten. Goh, wat toevallig... Toch zijn we geinteresseerd, want de beste man heeft als soldaat gevochten in het Zuid Vietnamese leger tegen de Vietcong. We kunnen en mogen hem alles vragen. We stellen als eis dat als we de DMZ tour gaan doen, dat HIJ dan onze gids is. Overmorgen heeft hij tijd en wil ons dan graag rondleiden daar. Ok. Dan doen we morgen de citytour met zijn zoon. We maken een deal en spreken een totaalprijs af voor 3 man (Andrew incluis) twee dagen toeren met zijn bedrijfje. Hij vraagt 100 dollar. We dingen af naar 80 dollar. Ok, geregeld. We gaan terug naar 't hotel, spelen nog een potje 'shithead' en gaan slapen!
Vrijdag 26 oktober 2007
Met een gebonk op de deur worden we wakker. Wat is dat? Das een uur eerder dan we afgesproken hebben met Andrew. Zou hij zich een uur vergissen. Bas doet de deur open en het is inderdaad Andrew. Wat mot je? Ik ga verhuizen! Ow. Hij is die ochtend om 6 uur gewekt door drilboren en slaghamers. Christel vindt het meteen een goed plan, want de kamer beviel haar totaal niet. Andrew en Bas gaan op pad voor een ander hotel. We gaan terug naar het allereerste hotel waar we gister gekeken hebben. De jongen herkent ons meteen. Waarom we nu wel komen? Nou, we vinden hem aardig en geven 'm graag een tweede kans... ;-))
We verhuizen direct naar een mooie kamer met een goede douche en airco!
Om half negen zitten we aan het ontbijt. De gids van vandaag komt ons halen met een auto en chauffeur. Luxe hoor! Eerst gaan we naar een boedhistisch klooster. Als we aankomen begint net de ochtend ceremonie. Er wordt een god ge-eerd met fruit, gezang(?) en een hoop gebel. Het klooster is erg oud en raakt begroeid met mos en andere beplanting. Het ziet er wel mooi uit zo. Er is ook nog een mooie tuin omheen met een vijver.
We gaan verder naar een wierookmakerij. Het is erg toeristisch uiteraard. Christel doet nog een poging om zelf de wierook aan een houtje te rollen. Valt toch best tegen! Snel gaan we weer verder.
We gaan een berg op met Franse en Amerikaanse bunkers die uitkijken over de Parfum rivier. Het is een mooi uitzicht en er worden de nodige foto's gemaakt. Ook hier is veel gevochten in de oorlogen die Vietnam heeft meegemaakt. Het tekent aardig het landschap.
Vervolgens komen we aan bij een tobe. De tombe van Tu Duc. Een koning die hier ergens rond 1800 leefde. Het ziet er imposant uit. We lopen er een tijdje rond en na een half uurtje vinden we het wel best. Op naar het volgende punt.
We komen aan bij een oude arena waar ze indertijd olifanten met tijgers lieten vechten. De olifanten wonnen altijd. Das niet zo gek want de tijgers werden ontdaan van tanden en nagels. Aardige mensen destijds! De olifant stond voor koning en de tijgers symboliseerden de vijand. Dat verklaart een hoop, maar toch...
We vervolgen de toer naar de oude citadel in het centrum van Hue. Het is de oude verboden stad van de koning. Het is erg vervallen, maar er wordt momenteel veel opgeknapt! We schieten onze foto's en geloven het allemaal wel.
Dan staat de rit door het platteland van Hue en omgeving op het programma. We rijden door overstroomde rijstvelden. Er is erg veel regen gevallen de laatste tijd. Niet zo gek, want we zitten hier tegen het einde van de regentijd. We komen aan bij een oude houten brug. Thanh Toan Brug. Het is een Japanse brug. De brug is geheel overdekt en in oude stijl opgetrokken. Best mooi! Hiermee sluiten we de citytour door Hue af en worden we terug naar ons hotel gebracht. De tour was leuk, maar de gids was niet zo boeiend en we hadden het best zelf kunnen doen op scooters. Maar das achteraf.
Christel treft het niet. Al twee keer verkouden, nu gaat het beter hoor. En nu kampt ze met een onstoken oog. Heeft ze nog nooit gehad. Maar ach, eens moet de eerste keer zijn. De apotheek zit op de hoek. Zonder doktersrecept koopt ze oogdruppels, die in Nederland uitsluitend via de arts verkrijgbaar zijn. Ze zoekt nog wat op op internet en besluit ze gewoon te gaan gebruiken. Dat wordt een paar dagen een brilletje in plaats van lenzen...
's Avonds eten we ergens en spelen we weer een potje kaart. We gaan op tijd naar bed voor
de DMZ toer van morgen. We zijn benieuwd!
Zaterdag 27 oktober 2007
Vroeg op staan en om half acht zitten we al aan het ontbijt. Om 8 uur zitten we in de auto met dezelfde chauffeur als gisteren, maar met de oude soldaat als gids. Zijn naam is Tjung. Hij vertelt gelijk honderduit. We stellen hem vragen over hoe het was in de oorlog etc. Hij antwoord openlijk op onze vragen. De oorlog tegen de Noord Vietnamezen (Vietcong) was erg hard. De Vietcong was slim en heeft talloze tunnels gegraven. De Amerikanen hadden een aantal strategische punten langs het DMZ gebouwd. Het DMZ was bedoeld als een grens tussen Noord en Zuid. Hier mocht niet gevochten worden. Dit is echter heel anders uitgepakt. Het is de meest bevochten DMZ ter wereld. Tot op de dag van vandaag zijn er hele gebieden waar je beter niet kunt komen vanwege de landmijnen en blindgangers. De meeste van de Amerikanen overigens. Uiteindelijk zijn de Noord Vietnamezen via Laos en Cambodja door geschoten naar Saigon. Zo hebben ze de oorlog gewonnen en is Vietnam weer verenigd. Deze vereniging is niet vrijwillig gegaan voor de Zuid Vietnamezen. Tot op heden hebben ze last van het feit dat ze Zuid Vietnamees zijn. Hun kinderen en kleinkinderen kunnen geen publieke functies uitoefenen. Sinds 1989 is er wel een en ander veranderd en is er iets meer vrijheid. Van alle gesneuvelde Zuid Vietnamese soldaten is niets meer terug te vinden. Alle gedenkstenen en begraafplaatsen zijn Noord Vietnamees en staan curieus genoeg bijna allemaal op Zuid Vietnamese bodem.
Tijdens de toer stoppen we bij een oude Franse christelijke kerk. De kerk is compleet verwoest door beschietingen van de Noord Vietnamesen. Alle honderd mensen die in de kerk zaten zijn omgekomen. We zien ook een deel van de Ho Chi Minh Trail.
Daarna volgt een stop bij de oude Amerikaanse legerbasis. Het is een tocht door rubberplantages. Na anderhalve kilometer lopen komen we bij een bunker aan. Dat is alles wat nog over is. Onderweg komen we allerlei oude kogels en andere artillerie tegen. Sommige zijn blindganger andere restanten. Tjung verteld over de strategien destijds. Vanaf deze heuvel kunnen we alle richtingen op kijken. Hij wijst alle andere bases van de Amerikanen aan.
We vervolgen de trip naar de Ben Hai rivier. Deze rivier was de letterlijke scheidingslijn tussen Noord en Zuid. Aan de Noord kant staan grote luidsprekers opgesteld. Deze werden gebruikt om met teksten en geluiden de Zuid Vietnamezen te irriteren. Een soort psychologische oorlogsvoering. We passeren en bezoeken een paar begraafplaatsen.
Daarna komt het hoogtepunt van de dag. De Vinh Moc tunnels. Deze tunnels zijn nog steeds in tact en bestaan uit vijf lagen onder de grond. Het was een stad onder de grond. Er was alles. Een bomkelder, een ziekenhuis, school, vergaderruimtes en slaapplaatsen. De Noord Vietnamezen hebben daar 6 jaar geleefd. We gaan door een deel van de tunnels. Tjung gaat voorop. Voor hem is dat eigenlijk raar, want dit was vijandelijk gebied. De tunnels zijn erg nauw, laag en vochtig. Je moet oppassen niet je hoofd te stoten. We gaan eruit bij de zee. Een prachtig gezicht.
Na de tunnels gaan we naar het strand en genieten we de lunch. Na de lunch rijden we weer terug naar Hue. Onderweg stoppen we nog een keer bij een citadel. Deze is compleet verwoest in de oorlog. Beide legers hebben hier 81 dagen hard gevochten. Veel doden dus. Er is nu een museum met veel foto's en oude verroeste geweren en andere artillerie. We bekijken alles met interesse. Er is toch wel heel veel gebeurd hier in Vietnam. Een zeer mooi land dat gewoonweg kapot geschoten is... triest...
's Avonds eten we wat en drinken wat in de DMZ bar. Toch wel de gezelligste kroeg van Hue. Goede muziek en veel backpackers en locals. Er wordt gepoold en we drinken een biertje. We kletsen met een Nieuw Zeelander en een Australier die hier woont. Om middernacht duiken we ons mandje in. Als we morgen maar geen kater hebben... We moeten vroeg op voor de bus naar Hoi An.
Tot hier Hue. We gaan verder naar Hoi An.
Groetjes,
Bas & Christel!
's Avonds eten we in een restaurantje ergens in een zijstraat van de boulevard. Als we zitten komt er een oudere man op ons af. Hij vraagt waar we vandaan komen, hoelang we in Hue blijven en wat we allemaal gaan doen. Standaard vragen die we telkens krijgen. We geven de man keurig antwoord en zeggen dat we een citytour en een DMZ tour van plan zijn te doen. Hij blijkt als gids voor een bureautje te werken. De eigenaar van dat bureautje is tevens de eigenaar van het restaurant waar we zitten. Goh, wat toevallig... Toch zijn we geinteresseerd, want de beste man heeft als soldaat gevochten in het Zuid Vietnamese leger tegen de Vietcong. We kunnen en mogen hem alles vragen. We stellen als eis dat als we de DMZ tour gaan doen, dat HIJ dan onze gids is. Overmorgen heeft hij tijd en wil ons dan graag rondleiden daar. Ok. Dan doen we morgen de citytour met zijn zoon. We maken een deal en spreken een totaalprijs af voor 3 man (Andrew incluis) twee dagen toeren met zijn bedrijfje. Hij vraagt 100 dollar. We dingen af naar 80 dollar. Ok, geregeld. We gaan terug naar 't hotel, spelen nog een potje 'shithead' en gaan slapen!
Vrijdag 26 oktober 2007
Met een gebonk op de deur worden we wakker. Wat is dat? Das een uur eerder dan we afgesproken hebben met Andrew. Zou hij zich een uur vergissen. Bas doet de deur open en het is inderdaad Andrew. Wat mot je? Ik ga verhuizen! Ow. Hij is die ochtend om 6 uur gewekt door drilboren en slaghamers. Christel vindt het meteen een goed plan, want de kamer beviel haar totaal niet. Andrew en Bas gaan op pad voor een ander hotel. We gaan terug naar het allereerste hotel waar we gister gekeken hebben. De jongen herkent ons meteen. Waarom we nu wel komen? Nou, we vinden hem aardig en geven 'm graag een tweede kans... ;-))
We verhuizen direct naar een mooie kamer met een goede douche en airco!
Om half negen zitten we aan het ontbijt. De gids van vandaag komt ons halen met een auto en chauffeur. Luxe hoor! Eerst gaan we naar een boedhistisch klooster. Als we aankomen begint net de ochtend ceremonie. Er wordt een god ge-eerd met fruit, gezang(?) en een hoop gebel. Het klooster is erg oud en raakt begroeid met mos en andere beplanting. Het ziet er wel mooi uit zo. Er is ook nog een mooie tuin omheen met een vijver.
We gaan verder naar een wierookmakerij. Het is erg toeristisch uiteraard. Christel doet nog een poging om zelf de wierook aan een houtje te rollen. Valt toch best tegen! Snel gaan we weer verder.
We gaan een berg op met Franse en Amerikaanse bunkers die uitkijken over de Parfum rivier. Het is een mooi uitzicht en er worden de nodige foto's gemaakt. Ook hier is veel gevochten in de oorlogen die Vietnam heeft meegemaakt. Het tekent aardig het landschap.
Vervolgens komen we aan bij een tobe. De tombe van Tu Duc. Een koning die hier ergens rond 1800 leefde. Het ziet er imposant uit. We lopen er een tijdje rond en na een half uurtje vinden we het wel best. Op naar het volgende punt.
We komen aan bij een oude arena waar ze indertijd olifanten met tijgers lieten vechten. De olifanten wonnen altijd. Das niet zo gek want de tijgers werden ontdaan van tanden en nagels. Aardige mensen destijds! De olifant stond voor koning en de tijgers symboliseerden de vijand. Dat verklaart een hoop, maar toch...
We vervolgen de toer naar de oude citadel in het centrum van Hue. Het is de oude verboden stad van de koning. Het is erg vervallen, maar er wordt momenteel veel opgeknapt! We schieten onze foto's en geloven het allemaal wel.
Dan staat de rit door het platteland van Hue en omgeving op het programma. We rijden door overstroomde rijstvelden. Er is erg veel regen gevallen de laatste tijd. Niet zo gek, want we zitten hier tegen het einde van de regentijd. We komen aan bij een oude houten brug. Thanh Toan Brug. Het is een Japanse brug. De brug is geheel overdekt en in oude stijl opgetrokken. Best mooi! Hiermee sluiten we de citytour door Hue af en worden we terug naar ons hotel gebracht. De tour was leuk, maar de gids was niet zo boeiend en we hadden het best zelf kunnen doen op scooters. Maar das achteraf.
Christel treft het niet. Al twee keer verkouden, nu gaat het beter hoor. En nu kampt ze met een onstoken oog. Heeft ze nog nooit gehad. Maar ach, eens moet de eerste keer zijn. De apotheek zit op de hoek. Zonder doktersrecept koopt ze oogdruppels, die in Nederland uitsluitend via de arts verkrijgbaar zijn. Ze zoekt nog wat op op internet en besluit ze gewoon te gaan gebruiken. Dat wordt een paar dagen een brilletje in plaats van lenzen...
's Avonds eten we ergens en spelen we weer een potje kaart. We gaan op tijd naar bed voor
de DMZ toer van morgen. We zijn benieuwd!
Zaterdag 27 oktober 2007
Vroeg op staan en om half acht zitten we al aan het ontbijt. Om 8 uur zitten we in de auto met dezelfde chauffeur als gisteren, maar met de oude soldaat als gids. Zijn naam is Tjung. Hij vertelt gelijk honderduit. We stellen hem vragen over hoe het was in de oorlog etc. Hij antwoord openlijk op onze vragen. De oorlog tegen de Noord Vietnamezen (Vietcong) was erg hard. De Vietcong was slim en heeft talloze tunnels gegraven. De Amerikanen hadden een aantal strategische punten langs het DMZ gebouwd. Het DMZ was bedoeld als een grens tussen Noord en Zuid. Hier mocht niet gevochten worden. Dit is echter heel anders uitgepakt. Het is de meest bevochten DMZ ter wereld. Tot op de dag van vandaag zijn er hele gebieden waar je beter niet kunt komen vanwege de landmijnen en blindgangers. De meeste van de Amerikanen overigens. Uiteindelijk zijn de Noord Vietnamezen via Laos en Cambodja door geschoten naar Saigon. Zo hebben ze de oorlog gewonnen en is Vietnam weer verenigd. Deze vereniging is niet vrijwillig gegaan voor de Zuid Vietnamezen. Tot op heden hebben ze last van het feit dat ze Zuid Vietnamees zijn. Hun kinderen en kleinkinderen kunnen geen publieke functies uitoefenen. Sinds 1989 is er wel een en ander veranderd en is er iets meer vrijheid. Van alle gesneuvelde Zuid Vietnamese soldaten is niets meer terug te vinden. Alle gedenkstenen en begraafplaatsen zijn Noord Vietnamees en staan curieus genoeg bijna allemaal op Zuid Vietnamese bodem.
Tijdens de toer stoppen we bij een oude Franse christelijke kerk. De kerk is compleet verwoest door beschietingen van de Noord Vietnamesen. Alle honderd mensen die in de kerk zaten zijn omgekomen. We zien ook een deel van de Ho Chi Minh Trail.
Daarna volgt een stop bij de oude Amerikaanse legerbasis. Het is een tocht door rubberplantages. Na anderhalve kilometer lopen komen we bij een bunker aan. Dat is alles wat nog over is. Onderweg komen we allerlei oude kogels en andere artillerie tegen. Sommige zijn blindganger andere restanten. Tjung verteld over de strategien destijds. Vanaf deze heuvel kunnen we alle richtingen op kijken. Hij wijst alle andere bases van de Amerikanen aan.
We vervolgen de trip naar de Ben Hai rivier. Deze rivier was de letterlijke scheidingslijn tussen Noord en Zuid. Aan de Noord kant staan grote luidsprekers opgesteld. Deze werden gebruikt om met teksten en geluiden de Zuid Vietnamezen te irriteren. Een soort psychologische oorlogsvoering. We passeren en bezoeken een paar begraafplaatsen.
Daarna komt het hoogtepunt van de dag. De Vinh Moc tunnels. Deze tunnels zijn nog steeds in tact en bestaan uit vijf lagen onder de grond. Het was een stad onder de grond. Er was alles. Een bomkelder, een ziekenhuis, school, vergaderruimtes en slaapplaatsen. De Noord Vietnamezen hebben daar 6 jaar geleefd. We gaan door een deel van de tunnels. Tjung gaat voorop. Voor hem is dat eigenlijk raar, want dit was vijandelijk gebied. De tunnels zijn erg nauw, laag en vochtig. Je moet oppassen niet je hoofd te stoten. We gaan eruit bij de zee. Een prachtig gezicht.
Na de tunnels gaan we naar het strand en genieten we de lunch. Na de lunch rijden we weer terug naar Hue. Onderweg stoppen we nog een keer bij een citadel. Deze is compleet verwoest in de oorlog. Beide legers hebben hier 81 dagen hard gevochten. Veel doden dus. Er is nu een museum met veel foto's en oude verroeste geweren en andere artillerie. We bekijken alles met interesse. Er is toch wel heel veel gebeurd hier in Vietnam. Een zeer mooi land dat gewoonweg kapot geschoten is... triest...
's Avonds eten we wat en drinken wat in de DMZ bar. Toch wel de gezelligste kroeg van Hue. Goede muziek en veel backpackers en locals. Er wordt gepoold en we drinken een biertje. We kletsen met een Nieuw Zeelander en een Australier die hier woont. Om middernacht duiken we ons mandje in. Als we morgen maar geen kater hebben... We moeten vroeg op voor de bus naar Hoi An.
Tot hier Hue. We gaan verder naar Hoi An.
Groetjes,
Bas & Christel!
donderdag 25 oktober 2007
Hanoi en naar Hue
Zondag 21 oktober 2007
Ontbijten en het busje in van Sapa naar Lao Cai. Eerst rijden we in een halfvol busje rondjes door Sapa. Schiet eens een end op, zeggen we. Dan stop het busje bij een ander busje. We worden met 16 man in een 9 persoons busje gepropt. Je kan er van alles van zeggen en vinden, maar zo gaat het er hier aan toe. Christel en Bas zitten helemaal achterin tussen de rozen. Andrew zit ergens vooraan en bovenop hem zit een Vietnamees. Zo scheuren we de berg af naar Lao Cai. Daar aangekomen op het station, blijken de treinkaartjes niet veel goedkoper. Dan komt er een gozer die wel iets voor ons kan regelen. We gaan naar zijn kantoortje en hij kan inderdaad goedkopere kaartjes regelen. Maar ze zijn niet veel goedkoper dan op het station. Dan blijkt ook nog dat de goedkope plaatsen er niet meer zijn en dat we in verschillende coupe's zitten. En zitten is een understatement. Op deze dagtrein zijn alleen slaapplaatsen en geen zitplaatsen! Rara politiepet! Het zal wel weer allemaal! We besluiten toch maar op het station kaartjes te regelen, want dan zitten we bij elkaar. Leuker en gezelliger.
Om 12.15 uur gaat de trein. We zitten met z'n drieen in de coupe. Als de trein gaat rijden is dat nog steeds zo. De trein is zowat leeg! We boemelen richting Hanoi. Het gaat tergent traag. Een kleine dieselloc trekt ons voort door de rijstvelden. Het is enkelspoor en af en toe moet er op een andere trein gewacht worden. Maar dit is wel de express-trein hoor! We gaan zeker met 50-60 kilometer per uur! Ja , zo gaat het wel 12 uur duren voordat we de 500 kilometer naar Hanoi volbracht hebben. De rest van de dag spelen we 'Shithead', eten we wat en kijken we uit het raam. Vietnam is mooi!
Om 20.30 uur komen we aan in Hanoi. Door de conductrice worden we naar een kantoortje begeleid waar onze kaartjes worden gecontroleerd. Alles is goed. Mooi! Taxi! We willen naar het Old Quarter, de oude binnenstad van Hanoi met veel franse inslag en invloed. Na 10 minuutjes staan we downtown. Iedereen biedt ons weer een kamer aan. We gaan er bij een paar kijken. Hanoi is een stuk duurder dan Sapa. Na flink onderhandelen, met de wegloop-techniek, komen we terecht bij Camellia Hotel 3. We zitten hier voor 10 dollar per nacht inclusief ontbijt! Das een goede prijs hier in Hanoi. Eten doen we bij een Vietnamees-Italiaans restaurantje. Slapen doen we daarna, we zijn moe!
Maandag 22 oktober 2007
Vandaag willen we het rustig aan doen. We lopen langs het meer en lopen langs de Notre Dame van Hanoi. De kerk lijkt sprekend op die in Parijs. Franse invloed! De straten van Hanoi zijn vergeven van de brommers en scooters. De auto's en busjes rijden daar tussen en als voetganger loop je ergens... De trottoirs zijn bezet door eetstalletjes, scooters of winkeltjes. Lopen moet dus op de straat. Het is een kakofonie van getoeter en gerem. Een heerlijke symphonie! We lunchen in een resaturantje en gaan terug naar het hotel.
Andrew gaat iets cultureels doen en wij gaan souveniertjes kopen en een pakketje samenstallen wat we naar Nederland gaan sturen. Maar eerst moet Bas nodig naar de kapper! Hij kan bijna vlechtjes maken! We vinden een kapper. Voor een appel en een ei wordt Bas geknipt en geschoren! De tondeuse maakt de coupe van Bas weer precies zo als 2 maanden geleden. Lekker kaal en koel! De Vietnamese dame geeft Bas ook nog even een scheerbeurt. Heerlijk die kleine vingertjes over je gezicht... Afrekenen en maar weer verder.
We kopen links en rechts wat souverniers en gaan weer terug naar het hotel. We halen onze backpacks overhoop en vinden spullen die we niet meer nodig hebben, maar niet weg willen gooien. Met de souveniers en die spullen gaan we naar het postkantoor. Alles moet bekeken worden, je weet maar nooit immers... Alles in een doosje, flink wat plakband en dan wegen. Vijf kilo bijna. Tja, tis niet anders. Vliegen of per schip? Kost dat? Vliegen 60 dollar, varen 20 dollar. Per schip dus! We lopen weer terug naar het hotel. 's Avonds regelen we op het station treinkaartjes naar Hue. We gaan achter op brommertjes terug. We hebben afgesproken dat we totaal 30.000 dong betalen. De chauffeur van Bas spreekt aardig Duits. Ze lullen een end raak. Aangekomen terug bij het hotel rekent Bas af. Per vergissing betaalt Andrew zijn chauffeur 10.000 dong. Bas wil dus 10.000 terug van zijn chauffeur. Dat zit er niet in. Andrew neemt plaats voor de brommer en Bas legt in vloeiend Duits uit dat we toch echt die 10.000 dong terug willen hebben! Hij wil van niets weten. Dan trekt Bas de contactsleutels uit de brommer. Zo, nu kan je niet meer weg! Dan wordt die vent boos. Maar wij waren het al! Schoorvoetend geeft hij de 10.000 terug en wij zijn sleutels. Hij weg!
Morgen gaan we een dagtrip maken naar Halong Bay. Welterusten!
Dinsdag 23 oktober 2007
Om half 8 zitten we aan het ontbijt. Gebakken eieren, spek en vers fruit. We nemen wat bananen mee voor onderweg. Om 8 uur worden we opgehaald voor onze dagtrip naar Halong Bay. Hier zijn veel karstgebergten te zien en drijvende dorpjes in de baai.
Het duurt ff voordat de bus er is. Busje komt zo! Inderdaad nog geen 10 minuten later is het busje daar. Samen met een Koreaanse, die erg nieuwsgierig is naar onze belevenissen, twee dames uit Wales en twee jongens uit de Filipijnen gaan we op pad. Na drie en een half uur rijden, inclusief een stop bij een kunsthal (ofzoiets) komen we aan in de haven van Halong City. Het krioelt hier van de houten boten. We krijgen alle drie een kaartje en worden naar de boot begeleid. De rest van het busje heeft kennelijk een andere trip, want die gaan niet met ons mee.
De 'gids' wijst een boot aan en we gaan aan boord. Dan moeten we overstappen op een andere boot en weer een en weer een. Vijf boten verder hebben we dan toch echt onze 'eigen' boot bereikt. Er komen nog wat Thaise mensen bij, een (andere) Koreaanse en een stel Vietnamezen. We nemen gedrie-en plaats aan een tafel. Na enkele minuten varen we uit. Het lijkt wel de A13 in de spits. In een grote kolonne varen we de baai in. Dit is erg toeristisch. Maar goed, we zijn er nu eenmaal, en dit moet je toch gezien hebben. De baai lijkt erg veel op Yangshuo in China. Het zijn eigenlijk dezelfde type bergen. Alleen hier liggen, staan ze in zee.
De boot legt aan bij een drijvende visafslag. Een kleintje hoor. In manden die in het water hangen zwemt vanalles: garnalen, krabben, haaien en andere vissoorten. Je kan een vis kopen en die wordt dan door de kok aan boord klaar gemaakt. Dat doen wij niet, maar de Thai doen het wel. Ze wijzen een vis aan en die wordt met een groot schepnet uit de mand gevist. Ze keuren 'm goed. Dan pakt de Vietnamese visboer een stevige knuppel en in twee rake klappen slaat hij het leven uit de vis. Niet een erg prettig gezicht... maar verser kun je de vis niet krijgen.
We gaan weer terug aan boord. De lunch wordt geserveerd. Garnalen, vis, inktvissalade, spinazie en frietjes. Het smaakt allemaal heerlijk!
Na de lunch vaart de boot weer uit. We varen tussen de bergen door en de gids verteld wat we er allemaal in kunnen zien. Met veel fantasie geloven we het allemaal wel. De boot legt aan bij de grootste grot van Halong Bay. De grot is inderdaad groot. Vanbinnen is alles met gekleurde lampen verlicht. Dat maakt het een beetje nep allemaal. De grot is wel echt, maar er is veel aan gedaan. Een plavuizen vloer, een fontijn, de gekleurde lampen, etc. Toch is het wel de moeite waard, we kijken er gewoon doorheen. Ook in de grot zijn weer allerlei figuren te zien, allemaal met veel fantasie.
Terug op de boot. We varen terug naar de haven, dan zit onze trip van 4 uur er op. We luieren nog wat op het zonnedek(je). In de haven staat een busje te wachten wat ons terug gaat brengen naar Hanoi. Onderweg evalueren we de trip. Als je nog nooit in Yangshuo, China, geweest bent, dan moet er beslist langer naar toe gaan. Heb je dat wel gezien, zoals wij, dan is 1 dag meer dan zat! Goede keuze dus, om maar 1 dag te gaan. Om 19.30 uur zijn we weer terug bij het hotel.
We gaan een hapje eten en keren weer terug naar het hotel. Voor het hotel staat de jongen die ons naar dit hotel gelokt heeft. Hij herkent ons en praat honderduit. Of we naar een bar willen? Dat willen we wel. Hij weet er (natuurlijk) wel een. Die kerel pakt z'n brommer en zegt dat we achterop moeten springen. Uhm, dat gaat toch niet met drie man en een bestuurder? Ja hoor dat kan wel! Andrew neemt plaats achter de jongen, Christel daar weer achter en Bas hangt er achteraan. Die gozer scheurt daar door Hanoi! De ballen van Andrew zijn zowat afgekneld, Christel wordt geplet. Bas kan niet zitten en z'n voeten niet kwijt en hangt gewoon aan de rest van de mensen en de brommer. Na een dolle rit komen aan bij de 'Funcky Monkey'. Ze draaien goede muziek en we drinken een pilsje. De prijzen zijn behoorlijk aan de dure kant, dus we drinken er hier maar 1. We lopen de straat weer op en onderweg vlakbij het hotel vinden we een barretje boven een winkeltje met balkon. Wij naar boven. Het ziet er leuk en gezellig uit. Dan blijkt ook nog eens dat je bij twee biertjes een gratis biertje krijgt! Mooi! We drinken er een paar en Christel drinkt ranja met een rietje. Tja, er moet toch iemand nuchter blijven om ons naar 't hotel te begeleiden... ;-)
Woensdag 24 oktober 2007
Vanochtend doen we rustig aan. We slapen uit en ontbijten laat. Om 12.00 uur moeten we uitchecken. Dat doen we dan ook. We ontmoeten in de lobby, bij de internetcomputers, Martine uit Aalsmeer. Ze reist ook door zuid-oost Azie en gaat hier in Hanoi voor 4 weken vrijwilligerswerk doen. Ze vraagt wat we vandaag gaan doen. Nou, we willen naar het Army Museum. Of ze mee mag. Natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ze heeft een kaart van Hanoi. Handig! De dames informeren hoe ze moeten lopen bij de kerel aan de receptie. De jongens bemoeien zich er niet mee. We gaan op pad. Na een tijdje lopen beginnen we ons toch af te vragen of we goed zitten. Niet dus! We lopen naar het verkeerde museum. Weer terug. We zijn een heel eind uit de richting. De magen beginnen te knorren. Tijd voor lunch dan eerst maar. Het museum is toch pas weer om 13.30 uur open. We vinden een restaurantje met een zeer vriendelijke gastvrouw. Het eten smaakt heerlijk! Na de lunch gaan we weer op pad. Buiten op straat staat de eigenaar met een teckel. Het hondje is door het dolle als tie ons ziet. We moeten aaien en spelen. Bas vraagt hoe oud het hondje moet zijn voordat het in de pan gaat? De eigenaar lacht en zegt dat dat niet zal gebeuren met deze(!) hond. Hij wijst ons de weg naar het museum. We lopen er in een keer goed naar toe deze keer.
Eenmaal binnen gaat het over zowel de Franse als de Amerikaanse bezetting. Buiten staat een Huey helicopter van het Amerikaanse leger destijds. Ook zijn er tanks en Amerikaanse bommenwerpers, waaronder een B52. In het midden ligt een grote schroothoop met een romp van een vliegtuig, motoren en andere zooi dat in de oorlog gesneuveld is.
We gaan gebouw 1 binnen. Erg indrukwekkend is het allemaal niet. Er staan wat oude verroeste geweren en er hangen veel foto's en brieven (in het Vietnamees). Zo lopen we de andere gebouwen allemaal door. Op het terrein staat ook nog een toren. Die beklimmen we en hebben uitzicht over de legerbasis van Vietnam. Leuk allemaal hoor. Om 4 uur hebben we het allemaal wel gezien en zijn alle foto's gemaakt. We lopen weer terug naar het hotel.
Op de kamer van Martine frissen we ons op en maken ons klaar voor het diner. De trein vertrekt toch pas om 23.00 uur, dus we hebben nog wel even de tijd. Met z'n vieren gaan we ergens eten en we belanden weer in ons barretje van gister. Nu treffen we een Australier (Mark) en een stel uit Engeland, James en Fiona. We raken gezellig aan de praat en drinken de nodige drankjes. Om 22.00 uur is het toch echt tijd om de spullen te pakken en naar het station te gaan. Andrew en Bas zijn lichtjes blij en zwalken over straat. Bij het hotel nemen we afscheid van Martine en pakken we de spullen en een taxi naar het station.
De trein staat al keurig op ons te wachten. Onze coupe delen we met drie Vietnamezen waarvan er een het regenwoud in Brazilie aan het omzagen is. Andrew maakt 'm een paar keer wakker. In de trein zitten ook een stel Fransen met een Vietnamese gids. Bas hoort ze uit en vertaald alles weer naar het engels. We drinken Vietnamese Vodka en zoeken ons bedje maar eens op. Zo boemelen we de nacht in...
Donderdag 25 oktober 2007
Na een nacht slecht slapen in deze boemel, komen we om 11 uur aan in Hue. Op het station heeft iedereen weer een kamer voor ons. We nemen een taxi naar de oude binnenstad. In een straatje met alleen maar guesthouses en hotels laten we ons links en rechts verleiden om een kijkje te nemen in de kamers. Uiteindelijk beslissen we de voordeligste met de beste kamer te nemen.
We zijn moe, nemen een douche en relaxen wat. Andrew gaat op pad om een en ander uit te zoeken over een toer naar het DMZ, waar veel gevochten is tijdens de Amerikaanse oorlog hier. Wij kuieren door de regen(!) langs het water van de Parfum rivier en vinden een internetcafeetje waar we dit allemaal weer optekenen. Zometeen is het weer etenstijd en gaan we uitvogelen wat we allemaal gaan doen. De regen zal nog een paar dagen aanhouden... helaas... je kunt niet altijd geluk hebben...
Nou, tot de volgende keer maar weer!
Groetjes,
Bas & Christel
Ontbijten en het busje in van Sapa naar Lao Cai. Eerst rijden we in een halfvol busje rondjes door Sapa. Schiet eens een end op, zeggen we. Dan stop het busje bij een ander busje. We worden met 16 man in een 9 persoons busje gepropt. Je kan er van alles van zeggen en vinden, maar zo gaat het er hier aan toe. Christel en Bas zitten helemaal achterin tussen de rozen. Andrew zit ergens vooraan en bovenop hem zit een Vietnamees. Zo scheuren we de berg af naar Lao Cai. Daar aangekomen op het station, blijken de treinkaartjes niet veel goedkoper. Dan komt er een gozer die wel iets voor ons kan regelen. We gaan naar zijn kantoortje en hij kan inderdaad goedkopere kaartjes regelen. Maar ze zijn niet veel goedkoper dan op het station. Dan blijkt ook nog dat de goedkope plaatsen er niet meer zijn en dat we in verschillende coupe's zitten. En zitten is een understatement. Op deze dagtrein zijn alleen slaapplaatsen en geen zitplaatsen! Rara politiepet! Het zal wel weer allemaal! We besluiten toch maar op het station kaartjes te regelen, want dan zitten we bij elkaar. Leuker en gezelliger.
Om 12.15 uur gaat de trein. We zitten met z'n drieen in de coupe. Als de trein gaat rijden is dat nog steeds zo. De trein is zowat leeg! We boemelen richting Hanoi. Het gaat tergent traag. Een kleine dieselloc trekt ons voort door de rijstvelden. Het is enkelspoor en af en toe moet er op een andere trein gewacht worden. Maar dit is wel de express-trein hoor! We gaan zeker met 50-60 kilometer per uur! Ja , zo gaat het wel 12 uur duren voordat we de 500 kilometer naar Hanoi volbracht hebben. De rest van de dag spelen we 'Shithead', eten we wat en kijken we uit het raam. Vietnam is mooi!
Om 20.30 uur komen we aan in Hanoi. Door de conductrice worden we naar een kantoortje begeleid waar onze kaartjes worden gecontroleerd. Alles is goed. Mooi! Taxi! We willen naar het Old Quarter, de oude binnenstad van Hanoi met veel franse inslag en invloed. Na 10 minuutjes staan we downtown. Iedereen biedt ons weer een kamer aan. We gaan er bij een paar kijken. Hanoi is een stuk duurder dan Sapa. Na flink onderhandelen, met de wegloop-techniek, komen we terecht bij Camellia Hotel 3. We zitten hier voor 10 dollar per nacht inclusief ontbijt! Das een goede prijs hier in Hanoi. Eten doen we bij een Vietnamees-Italiaans restaurantje. Slapen doen we daarna, we zijn moe!
Maandag 22 oktober 2007
Vandaag willen we het rustig aan doen. We lopen langs het meer en lopen langs de Notre Dame van Hanoi. De kerk lijkt sprekend op die in Parijs. Franse invloed! De straten van Hanoi zijn vergeven van de brommers en scooters. De auto's en busjes rijden daar tussen en als voetganger loop je ergens... De trottoirs zijn bezet door eetstalletjes, scooters of winkeltjes. Lopen moet dus op de straat. Het is een kakofonie van getoeter en gerem. Een heerlijke symphonie! We lunchen in een resaturantje en gaan terug naar het hotel.
Andrew gaat iets cultureels doen en wij gaan souveniertjes kopen en een pakketje samenstallen wat we naar Nederland gaan sturen. Maar eerst moet Bas nodig naar de kapper! Hij kan bijna vlechtjes maken! We vinden een kapper. Voor een appel en een ei wordt Bas geknipt en geschoren! De tondeuse maakt de coupe van Bas weer precies zo als 2 maanden geleden. Lekker kaal en koel! De Vietnamese dame geeft Bas ook nog even een scheerbeurt. Heerlijk die kleine vingertjes over je gezicht... Afrekenen en maar weer verder.
We kopen links en rechts wat souverniers en gaan weer terug naar het hotel. We halen onze backpacks overhoop en vinden spullen die we niet meer nodig hebben, maar niet weg willen gooien. Met de souveniers en die spullen gaan we naar het postkantoor. Alles moet bekeken worden, je weet maar nooit immers... Alles in een doosje, flink wat plakband en dan wegen. Vijf kilo bijna. Tja, tis niet anders. Vliegen of per schip? Kost dat? Vliegen 60 dollar, varen 20 dollar. Per schip dus! We lopen weer terug naar het hotel. 's Avonds regelen we op het station treinkaartjes naar Hue. We gaan achter op brommertjes terug. We hebben afgesproken dat we totaal 30.000 dong betalen. De chauffeur van Bas spreekt aardig Duits. Ze lullen een end raak. Aangekomen terug bij het hotel rekent Bas af. Per vergissing betaalt Andrew zijn chauffeur 10.000 dong. Bas wil dus 10.000 terug van zijn chauffeur. Dat zit er niet in. Andrew neemt plaats voor de brommer en Bas legt in vloeiend Duits uit dat we toch echt die 10.000 dong terug willen hebben! Hij wil van niets weten. Dan trekt Bas de contactsleutels uit de brommer. Zo, nu kan je niet meer weg! Dan wordt die vent boos. Maar wij waren het al! Schoorvoetend geeft hij de 10.000 terug en wij zijn sleutels. Hij weg!
Morgen gaan we een dagtrip maken naar Halong Bay. Welterusten!
Dinsdag 23 oktober 2007
Om half 8 zitten we aan het ontbijt. Gebakken eieren, spek en vers fruit. We nemen wat bananen mee voor onderweg. Om 8 uur worden we opgehaald voor onze dagtrip naar Halong Bay. Hier zijn veel karstgebergten te zien en drijvende dorpjes in de baai.
Het duurt ff voordat de bus er is. Busje komt zo! Inderdaad nog geen 10 minuten later is het busje daar. Samen met een Koreaanse, die erg nieuwsgierig is naar onze belevenissen, twee dames uit Wales en twee jongens uit de Filipijnen gaan we op pad. Na drie en een half uur rijden, inclusief een stop bij een kunsthal (ofzoiets) komen we aan in de haven van Halong City. Het krioelt hier van de houten boten. We krijgen alle drie een kaartje en worden naar de boot begeleid. De rest van het busje heeft kennelijk een andere trip, want die gaan niet met ons mee.
De 'gids' wijst een boot aan en we gaan aan boord. Dan moeten we overstappen op een andere boot en weer een en weer een. Vijf boten verder hebben we dan toch echt onze 'eigen' boot bereikt. Er komen nog wat Thaise mensen bij, een (andere) Koreaanse en een stel Vietnamezen. We nemen gedrie-en plaats aan een tafel. Na enkele minuten varen we uit. Het lijkt wel de A13 in de spits. In een grote kolonne varen we de baai in. Dit is erg toeristisch. Maar goed, we zijn er nu eenmaal, en dit moet je toch gezien hebben. De baai lijkt erg veel op Yangshuo in China. Het zijn eigenlijk dezelfde type bergen. Alleen hier liggen, staan ze in zee.
De boot legt aan bij een drijvende visafslag. Een kleintje hoor. In manden die in het water hangen zwemt vanalles: garnalen, krabben, haaien en andere vissoorten. Je kan een vis kopen en die wordt dan door de kok aan boord klaar gemaakt. Dat doen wij niet, maar de Thai doen het wel. Ze wijzen een vis aan en die wordt met een groot schepnet uit de mand gevist. Ze keuren 'm goed. Dan pakt de Vietnamese visboer een stevige knuppel en in twee rake klappen slaat hij het leven uit de vis. Niet een erg prettig gezicht... maar verser kun je de vis niet krijgen.
We gaan weer terug aan boord. De lunch wordt geserveerd. Garnalen, vis, inktvissalade, spinazie en frietjes. Het smaakt allemaal heerlijk!
Na de lunch vaart de boot weer uit. We varen tussen de bergen door en de gids verteld wat we er allemaal in kunnen zien. Met veel fantasie geloven we het allemaal wel. De boot legt aan bij de grootste grot van Halong Bay. De grot is inderdaad groot. Vanbinnen is alles met gekleurde lampen verlicht. Dat maakt het een beetje nep allemaal. De grot is wel echt, maar er is veel aan gedaan. Een plavuizen vloer, een fontijn, de gekleurde lampen, etc. Toch is het wel de moeite waard, we kijken er gewoon doorheen. Ook in de grot zijn weer allerlei figuren te zien, allemaal met veel fantasie.
Terug op de boot. We varen terug naar de haven, dan zit onze trip van 4 uur er op. We luieren nog wat op het zonnedek(je). In de haven staat een busje te wachten wat ons terug gaat brengen naar Hanoi. Onderweg evalueren we de trip. Als je nog nooit in Yangshuo, China, geweest bent, dan moet er beslist langer naar toe gaan. Heb je dat wel gezien, zoals wij, dan is 1 dag meer dan zat! Goede keuze dus, om maar 1 dag te gaan. Om 19.30 uur zijn we weer terug bij het hotel.
We gaan een hapje eten en keren weer terug naar het hotel. Voor het hotel staat de jongen die ons naar dit hotel gelokt heeft. Hij herkent ons en praat honderduit. Of we naar een bar willen? Dat willen we wel. Hij weet er (natuurlijk) wel een. Die kerel pakt z'n brommer en zegt dat we achterop moeten springen. Uhm, dat gaat toch niet met drie man en een bestuurder? Ja hoor dat kan wel! Andrew neemt plaats achter de jongen, Christel daar weer achter en Bas hangt er achteraan. Die gozer scheurt daar door Hanoi! De ballen van Andrew zijn zowat afgekneld, Christel wordt geplet. Bas kan niet zitten en z'n voeten niet kwijt en hangt gewoon aan de rest van de mensen en de brommer. Na een dolle rit komen aan bij de 'Funcky Monkey'. Ze draaien goede muziek en we drinken een pilsje. De prijzen zijn behoorlijk aan de dure kant, dus we drinken er hier maar 1. We lopen de straat weer op en onderweg vlakbij het hotel vinden we een barretje boven een winkeltje met balkon. Wij naar boven. Het ziet er leuk en gezellig uit. Dan blijkt ook nog eens dat je bij twee biertjes een gratis biertje krijgt! Mooi! We drinken er een paar en Christel drinkt ranja met een rietje. Tja, er moet toch iemand nuchter blijven om ons naar 't hotel te begeleiden... ;-)
Woensdag 24 oktober 2007
Vanochtend doen we rustig aan. We slapen uit en ontbijten laat. Om 12.00 uur moeten we uitchecken. Dat doen we dan ook. We ontmoeten in de lobby, bij de internetcomputers, Martine uit Aalsmeer. Ze reist ook door zuid-oost Azie en gaat hier in Hanoi voor 4 weken vrijwilligerswerk doen. Ze vraagt wat we vandaag gaan doen. Nou, we willen naar het Army Museum. Of ze mee mag. Natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ze heeft een kaart van Hanoi. Handig! De dames informeren hoe ze moeten lopen bij de kerel aan de receptie. De jongens bemoeien zich er niet mee. We gaan op pad. Na een tijdje lopen beginnen we ons toch af te vragen of we goed zitten. Niet dus! We lopen naar het verkeerde museum. Weer terug. We zijn een heel eind uit de richting. De magen beginnen te knorren. Tijd voor lunch dan eerst maar. Het museum is toch pas weer om 13.30 uur open. We vinden een restaurantje met een zeer vriendelijke gastvrouw. Het eten smaakt heerlijk! Na de lunch gaan we weer op pad. Buiten op straat staat de eigenaar met een teckel. Het hondje is door het dolle als tie ons ziet. We moeten aaien en spelen. Bas vraagt hoe oud het hondje moet zijn voordat het in de pan gaat? De eigenaar lacht en zegt dat dat niet zal gebeuren met deze(!) hond. Hij wijst ons de weg naar het museum. We lopen er in een keer goed naar toe deze keer.
Eenmaal binnen gaat het over zowel de Franse als de Amerikaanse bezetting. Buiten staat een Huey helicopter van het Amerikaanse leger destijds. Ook zijn er tanks en Amerikaanse bommenwerpers, waaronder een B52. In het midden ligt een grote schroothoop met een romp van een vliegtuig, motoren en andere zooi dat in de oorlog gesneuveld is.
We gaan gebouw 1 binnen. Erg indrukwekkend is het allemaal niet. Er staan wat oude verroeste geweren en er hangen veel foto's en brieven (in het Vietnamees). Zo lopen we de andere gebouwen allemaal door. Op het terrein staat ook nog een toren. Die beklimmen we en hebben uitzicht over de legerbasis van Vietnam. Leuk allemaal hoor. Om 4 uur hebben we het allemaal wel gezien en zijn alle foto's gemaakt. We lopen weer terug naar het hotel.
Op de kamer van Martine frissen we ons op en maken ons klaar voor het diner. De trein vertrekt toch pas om 23.00 uur, dus we hebben nog wel even de tijd. Met z'n vieren gaan we ergens eten en we belanden weer in ons barretje van gister. Nu treffen we een Australier (Mark) en een stel uit Engeland, James en Fiona. We raken gezellig aan de praat en drinken de nodige drankjes. Om 22.00 uur is het toch echt tijd om de spullen te pakken en naar het station te gaan. Andrew en Bas zijn lichtjes blij en zwalken over straat. Bij het hotel nemen we afscheid van Martine en pakken we de spullen en een taxi naar het station.
De trein staat al keurig op ons te wachten. Onze coupe delen we met drie Vietnamezen waarvan er een het regenwoud in Brazilie aan het omzagen is. Andrew maakt 'm een paar keer wakker. In de trein zitten ook een stel Fransen met een Vietnamese gids. Bas hoort ze uit en vertaald alles weer naar het engels. We drinken Vietnamese Vodka en zoeken ons bedje maar eens op. Zo boemelen we de nacht in...
Donderdag 25 oktober 2007
Na een nacht slecht slapen in deze boemel, komen we om 11 uur aan in Hue. Op het station heeft iedereen weer een kamer voor ons. We nemen een taxi naar de oude binnenstad. In een straatje met alleen maar guesthouses en hotels laten we ons links en rechts verleiden om een kijkje te nemen in de kamers. Uiteindelijk beslissen we de voordeligste met de beste kamer te nemen.
We zijn moe, nemen een douche en relaxen wat. Andrew gaat op pad om een en ander uit te zoeken over een toer naar het DMZ, waar veel gevochten is tijdens de Amerikaanse oorlog hier. Wij kuieren door de regen(!) langs het water van de Parfum rivier en vinden een internetcafeetje waar we dit allemaal weer optekenen. Zometeen is het weer etenstijd en gaan we uitvogelen wat we allemaal gaan doen. De regen zal nog een paar dagen aanhouden... helaas... je kunt niet altijd geluk hebben...
Nou, tot de volgende keer maar weer!
Groetjes,
Bas & Christel
woensdag 24 oktober 2007
Naar Vietnam... en Sapa
Vervolg...
De grens over naar Vietnam...
We lopen naar het douane gebouw. Er dienen weer de nodige formulieren ingevuld te worden. We zijn geduldig en gedienstig. Het is heel rustig. Dan komt er een grote pet bij en helpt ons bij het checken van de paspoorten. Nog even de tassen controleren en zonder veel problemen verlaten we China.
We gaan nu te voet in het donker met veel lampen(!) over de brug naar Vietnam. Das best een gek idee en voelt spannend zo in niemandsland. We gaan weer zo'n poort onderdoor en weer een douanegebouw binnen. Weer formulieren invullen, weer tassen controleren. Uiteindelijk is alles in orde en staan we in Vietnam! Het doel is om naar Sapa te gaan, maar dat gaan we gezien de tijd niet meer redden, dus zullen we hier in Lao Cai een slaapplaats moeten vinden. We moeten richting het station. Buiten het douanegebouw staan mannen met brommertjes klaar.
We fixen er 3 en gaan bepakt en bezakt achterop zitten en scheuren donker Vietnam binnen. Echt lachen hoor zo achterop! Bij het station aangekomen betalen we die gasten en gaan opzoek naar een hotel. Tegenover het station vinden we er een. We onderhandelen en nemen voor deze keer een 3 persoonskamer. Het is maar voor 1 nacht en voordelig! We drinken nog wat en gaan slapen.
Donderdag 18 oktober 2007
Hieper de piep hoera!! Bas is jarig! Hij wordt alweer 34.... oei! Maar het voelt helemaal niet zo hoor! ;-))
We ontbijten bij het hotel en regelen een bus naar Sapa. Maar toch moeten we eerst wat meer Vietnamese Dong hebben om te kunnen betalen. Dat kan ook in dollars. Ja, maar dat willen wij niet! Pinnen dus. Dat gaat niet. Hmm, dan maar dollars wisselen. Ok, nu hebben we geld. Hup het busje in naar Sapa!
Sapa is een bergdorpje. Er omheen liggen nog meer kleine dorpjes waar de minderheden H'mong en Dzao leven. Eigenlijk zijn dat dus geen Vietnamezen. Ze leven alleen op dat grondgebied voor al duizenden jaren!
De rit is schitterend. We rijden langs watervallen en rijstvelden. Het lijkt wel weer een sprookje. De bergen rond Sapa liggen bijna altijd in de mist. Het heeft wel iets mistieks!
Aangekomen in Sapa worden we direct belaagd door mensen die een kamer voor ons hebben. We kiezen er drie uit waar we gaan kijken. Nummer 1 wordt het niet. Niet leuk genoeg, vinden we. Nummer 2, Queen Hotel, heeft sfeer en een mooi uitzicht op de berg en het dal. Nummer 3 heeft minder sfeer, dus de keuze is snel gemaakt: het Queen Hotel! We onderhandelen over de prijs en komen uit op 5 dollar per nacht, das 80.000 Dong. (20.000 Dong is ongeveer een Euro). We gaan akkoord en gaan naar boven om ons op te frissen. Tijd voor de lunch!
Op straat stikt het van de H'mong en Dzao. Ze verkopen vooral kleding en prullaria gekleurd met indigo. Das kleurstof uit een plantje dat hier veel groeit. Plots worden we aangesproken door twee kabouters, oh nee, het zijn twee H'mong meisjes van elk 1.20 meter. Ze spreken redelijk engels en vragen naar onze namen en waar we vandaan komen. We geven keurig antwoord en moeten de high five doen met ze. Ze willen ons niets verkopen, maar gewoon kennis maken. Heel vriendelijk!
Honger! We vinden een restaurantje waar we heerlijke loempia's eten. We zijn weer voldaan. Terug naar het hotel komen we de meisjes weer tegen. "Wat gaan jullie hier allemaal doen?", vragen ze. "Nou, uh, morgen willen brommers huren en daarna weten we nog niet. Kunnen we niet naar jullie dorp?". Dat vinden ze leuk en nodigen ons spontaan uit om overmorgen met hun naar het dorp te lopen en te lunchen bij een van hun families! We zijn aangenaam verrast en nemen de uitnodiging graag aan! Die staat! Afwachten wat er van terecht komt...
's Avonds eten we het verjaardagsmaal van Bas en drinken nog wat in een barretje. Andrew leert ons het Nieuw Zeeuwse kaartspel 'Shithead'. Erg leuk. Dat leren we jullie nog wel eens.
Het wordt gezellig en kruipen om een uur of 12 het bed maar eens in... hopelijk geen kater morgen...
Vrijdag 19 oktober 2007
We worden wakker zonder kater. Het regent! Hmm, das op z'n zachtst gezegd erg jammer. Ontbijten in het hotel maar weer. Geklutste tomaat met ei. Althans zo staat het vrij vertaald op de kaart... Het smaakt in ieder geval heerlijk!
De grens over naar Vietnam...
We lopen naar het douane gebouw. Er dienen weer de nodige formulieren ingevuld te worden. We zijn geduldig en gedienstig. Het is heel rustig. Dan komt er een grote pet bij en helpt ons bij het checken van de paspoorten. Nog even de tassen controleren en zonder veel problemen verlaten we China.
We gaan nu te voet in het donker met veel lampen(!) over de brug naar Vietnam. Das best een gek idee en voelt spannend zo in niemandsland. We gaan weer zo'n poort onderdoor en weer een douanegebouw binnen. Weer formulieren invullen, weer tassen controleren. Uiteindelijk is alles in orde en staan we in Vietnam! Het doel is om naar Sapa te gaan, maar dat gaan we gezien de tijd niet meer redden, dus zullen we hier in Lao Cai een slaapplaats moeten vinden. We moeten richting het station. Buiten het douanegebouw staan mannen met brommertjes klaar.
We fixen er 3 en gaan bepakt en bezakt achterop zitten en scheuren donker Vietnam binnen. Echt lachen hoor zo achterop! Bij het station aangekomen betalen we die gasten en gaan opzoek naar een hotel. Tegenover het station vinden we er een. We onderhandelen en nemen voor deze keer een 3 persoonskamer. Het is maar voor 1 nacht en voordelig! We drinken nog wat en gaan slapen.
Donderdag 18 oktober 2007
Hieper de piep hoera!! Bas is jarig! Hij wordt alweer 34.... oei! Maar het voelt helemaal niet zo hoor! ;-))
We ontbijten bij het hotel en regelen een bus naar Sapa. Maar toch moeten we eerst wat meer Vietnamese Dong hebben om te kunnen betalen. Dat kan ook in dollars. Ja, maar dat willen wij niet! Pinnen dus. Dat gaat niet. Hmm, dan maar dollars wisselen. Ok, nu hebben we geld. Hup het busje in naar Sapa!
Sapa is een bergdorpje. Er omheen liggen nog meer kleine dorpjes waar de minderheden H'mong en Dzao leven. Eigenlijk zijn dat dus geen Vietnamezen. Ze leven alleen op dat grondgebied voor al duizenden jaren!
De rit is schitterend. We rijden langs watervallen en rijstvelden. Het lijkt wel weer een sprookje. De bergen rond Sapa liggen bijna altijd in de mist. Het heeft wel iets mistieks!
Aangekomen in Sapa worden we direct belaagd door mensen die een kamer voor ons hebben. We kiezen er drie uit waar we gaan kijken. Nummer 1 wordt het niet. Niet leuk genoeg, vinden we. Nummer 2, Queen Hotel, heeft sfeer en een mooi uitzicht op de berg en het dal. Nummer 3 heeft minder sfeer, dus de keuze is snel gemaakt: het Queen Hotel! We onderhandelen over de prijs en komen uit op 5 dollar per nacht, das 80.000 Dong. (20.000 Dong is ongeveer een Euro). We gaan akkoord en gaan naar boven om ons op te frissen. Tijd voor de lunch!
Op straat stikt het van de H'mong en Dzao. Ze verkopen vooral kleding en prullaria gekleurd met indigo. Das kleurstof uit een plantje dat hier veel groeit. Plots worden we aangesproken door twee kabouters, oh nee, het zijn twee H'mong meisjes van elk 1.20 meter. Ze spreken redelijk engels en vragen naar onze namen en waar we vandaan komen. We geven keurig antwoord en moeten de high five doen met ze. Ze willen ons niets verkopen, maar gewoon kennis maken. Heel vriendelijk!
Honger! We vinden een restaurantje waar we heerlijke loempia's eten. We zijn weer voldaan. Terug naar het hotel komen we de meisjes weer tegen. "Wat gaan jullie hier allemaal doen?", vragen ze. "Nou, uh, morgen willen brommers huren en daarna weten we nog niet. Kunnen we niet naar jullie dorp?". Dat vinden ze leuk en nodigen ons spontaan uit om overmorgen met hun naar het dorp te lopen en te lunchen bij een van hun families! We zijn aangenaam verrast en nemen de uitnodiging graag aan! Die staat! Afwachten wat er van terecht komt...
's Avonds eten we het verjaardagsmaal van Bas en drinken nog wat in een barretje. Andrew leert ons het Nieuw Zeeuwse kaartspel 'Shithead'. Erg leuk. Dat leren we jullie nog wel eens.
Het wordt gezellig en kruipen om een uur of 12 het bed maar eens in... hopelijk geen kater morgen...
Vrijdag 19 oktober 2007
We worden wakker zonder kater. Het regent! Hmm, das op z'n zachtst gezegd erg jammer. Ontbijten in het hotel maar weer. Geklutste tomaat met ei. Althans zo staat het vrij vertaald op de kaart... Het smaakt in ieder geval heerlijk!
Na het ontbijt regelen we bij het hotel toch maar brommers. Ze noemen dat motorbikes, maar daar denkt Bas toch ff iets anders over! Hoewel het zijn Yamaha's, Honda's, SYM(?), etc. De cilinderinhoud varieert van 80 tot 125 cc. De hoteleigenaar heeft alleen maar 80 cc-tjes. Geen punt nemen we die toch. Bas op de Yamaha Sirius R, Christel op de Honda Wave en Andrew op een SYM Angel II. Je hoeft niet te koppelen maar je moet wel schakelen. Alles naar beneden. Dat is dus ff iets anders dan wat we gewend zijn. Wij op pad door de miezer.
Al met al valt het mee met de regen. Hoe meer we het dal naderen hoe minder het regent. Het wordt zelfs warmer! We stoppen bij een straattentje en drinken thee. Allemaal erg grappig en leuk. De brommers weer op en scheuren maar. Het wordt nu droog. We stoppen een paar keer om foto's te maken en te genieten van de rijstterrassen, watervallen en waterbuffels. De foto's spreken weer voorzich.
Omdat de wegen nat en glibberig waren reden we redelijk voorzichtig. Hier onder in het dal is het droog en de wegen worden beter. Het wordt tijd om gas te geven! Bas voorop! Hij scheurt er aardig tussenuit. Hangen in de bocht! Omdat Bas op de Yamaha rijdt is hij sneller dan de andere twee....uiteraard... ;-))
Vlak voordat we Lao Cai bereiken stoppen we weer bij een tentje en drinken een colaatje. We raken in gesprek met twee Vietnamezen. Nou ja in gesprek, we wisselen handgebaren uit. De mensen zijn hier compleet anders dan in China. Ze zijn hartelijk en erg vriendelijk. Het bevalt ons wel!
We rijden weer terug de berg op. Er wordt weer aardig gescheurd. Het valt mee met de drukte hier. Af en toe een waterbuffel ontwijken, verder gaat het wel! Dan is er een weg naar rechts een andere berg op. Daar maar in dan. De weg wordt slecht dus rijden we rustig en genieten we van de omgeving. Dan is daar ineens een soort tolhuisje. We moeten betalen om verder te gaan. Waarom? Nou dat is gewoon zo. Hmm, maar wat kunnen we daar dan zien? Een dorpje. En dan? Verder niks. We besluiten om terug te keren en dan terug naar Sapa te gaan.
In Sapa slaan we een weg in die in aanbouw is. Vanwege de regen is het natuurlijk een modderpoel van jewelste! Bas en Andrew scheuren er op los, maar Christel blijft een beetje achter. De mannen wachten op de vrouw. Daar komt ze aan, niet heel erg vrolijk kijkend... Is ze gevallen? Gelukkig niet! Maar het is duidelijk dat we terug gaan naar het hotel om te douchen en schone kleren aan te trekken. Zo gezegd zo gedaan. De brommers zien er niet uit en zijn zowat onherkenbaar geworden...;-))
We lunchen in het dorp en tegen de avond gaan we op de brommers nog even een rondje rijden. Nu de andere kant van het dorp bekijken. We rijden langs een tolhuisje waar niemand te bekennen is en rijden dus door. Het landschap wordt mooier en mooier. Er zijn zelfs watervallen die zo over de weg heen lopen! Tegen dat het donker wordt keren we terug naar het hotel en leveren de brommers weer in. Schoonmaken hoeft niet, dat doen hun wel. Mooi! Dat scheelt weer!
Na een rustige avond gaan we op tijd naar bed.
Zaterdag 20 oktober 2007
Al met al valt het mee met de regen. Hoe meer we het dal naderen hoe minder het regent. Het wordt zelfs warmer! We stoppen bij een straattentje en drinken thee. Allemaal erg grappig en leuk. De brommers weer op en scheuren maar. Het wordt nu droog. We stoppen een paar keer om foto's te maken en te genieten van de rijstterrassen, watervallen en waterbuffels. De foto's spreken weer voorzich.
Omdat de wegen nat en glibberig waren reden we redelijk voorzichtig. Hier onder in het dal is het droog en de wegen worden beter. Het wordt tijd om gas te geven! Bas voorop! Hij scheurt er aardig tussenuit. Hangen in de bocht! Omdat Bas op de Yamaha rijdt is hij sneller dan de andere twee....uiteraard... ;-))
Vlak voordat we Lao Cai bereiken stoppen we weer bij een tentje en drinken een colaatje. We raken in gesprek met twee Vietnamezen. Nou ja in gesprek, we wisselen handgebaren uit. De mensen zijn hier compleet anders dan in China. Ze zijn hartelijk en erg vriendelijk. Het bevalt ons wel!
We rijden weer terug de berg op. Er wordt weer aardig gescheurd. Het valt mee met de drukte hier. Af en toe een waterbuffel ontwijken, verder gaat het wel! Dan is er een weg naar rechts een andere berg op. Daar maar in dan. De weg wordt slecht dus rijden we rustig en genieten we van de omgeving. Dan is daar ineens een soort tolhuisje. We moeten betalen om verder te gaan. Waarom? Nou dat is gewoon zo. Hmm, maar wat kunnen we daar dan zien? Een dorpje. En dan? Verder niks. We besluiten om terug te keren en dan terug naar Sapa te gaan.
In Sapa slaan we een weg in die in aanbouw is. Vanwege de regen is het natuurlijk een modderpoel van jewelste! Bas en Andrew scheuren er op los, maar Christel blijft een beetje achter. De mannen wachten op de vrouw. Daar komt ze aan, niet heel erg vrolijk kijkend... Is ze gevallen? Gelukkig niet! Maar het is duidelijk dat we terug gaan naar het hotel om te douchen en schone kleren aan te trekken. Zo gezegd zo gedaan. De brommers zien er niet uit en zijn zowat onherkenbaar geworden...;-))
We lunchen in het dorp en tegen de avond gaan we op de brommers nog even een rondje rijden. Nu de andere kant van het dorp bekijken. We rijden langs een tolhuisje waar niemand te bekennen is en rijden dus door. Het landschap wordt mooier en mooier. Er zijn zelfs watervallen die zo over de weg heen lopen! Tegen dat het donker wordt keren we terug naar het hotel en leveren de brommers weer in. Schoonmaken hoeft niet, dat doen hun wel. Mooi! Dat scheelt weer!
Na een rustige avond gaan we op tijd naar bed.
Zaterdag 20 oktober 2007
Om 8 uur staan we op en om half negen zitten we aan het ontbijt. De twee H'mong meisjes, Lan en Chi, staan al op ons te wachten. Na het ontbijt gaan we op pad.
Eerst lopen we over de weg waar we gisteravond nog met de brommers reden. Nu moeten we wel betalen om verder te mogen (zelfs te voet). Het geld is voor de gemeenschap (zeggen ze). We betalen en gaan verder. Na een kilometer of wat slaan we een onverhard pad in. We gaan nu dwars door de rijstvelden lopen. Het is echt prachtig! De meiden vertellen honderduit over de planten, de dieren en hun cultuur. Dit is een heel bijzondere ervaring! Af en toe stoppen we om foto's te maken en te rusten. Na een aantal uren lopen, klauteren en uitglijden komen we aan in het dorp. Op het eerste gezicht ziet het er wel toeristisch uit. Maar dat komt omdat hier de bussen met toeristen stoppen. We lopen verder door het dorp en lopen langs een school. We gaan nog wat bruggetjes over en komen na een stijle klim langs waterbuffels en schoolkinderen aan bij het huis van Chi.
Ze wonen daar met 9 mensen van oud naar jong. We moeten gaan zitten en de twee meiden gaan onze lunch voorbereiden. Hier komt dus geen toerist! Dit is echt! De mensen keren terug van het land om te lunchen, waterbuffels worden van rijstveld naar rijstveld geleid. Allemaal goed te zien vanaf de stoelen waarop wij plaats hebben genomen. Op het erf loopt een biggetje rond, twee verliefde eenden, twee honden, een kat en een heel jong waterbuffelkalfje (3x woordwaarde?). Als Bas het vertrouwen van het kalf heeft gewonnen zijn ze dikke vrienden. Het kalf is zo groot als een deense dog. Je kan je haast niet voorstellen hoe een groot beest dat later zal worden! We spelen wat met de honden, maken foto's en rusten uit.
Dan is de lunch klaar! Er is rijst, fruit, noodles met een vrucht en een soort zelfgemaakt chilisausje. Eerlijk waar: het is lekker! Wat lekker? We hebben nog nooit zulke lekkere rijst gegeten! Vers van het land! Rijst zal nooit meer normaal smaken voor ons! We genieten verder van de lekkere hapjes en buiken uit op het erf. Er lopen ook nog kippen rond en we ontdekken een stal met zwijnen. De mensen hier eten alleen vlees op speciale gelegenheden. Verder alleen rijst met fruit en chili. De dieren hebben het goed hier en kunnen veel bewegen. Das heeeel anders dan bij ons!
Na een half uurtje zijn we weer op pad en lopen naar het volgende dorp waar Lan woont. Ze wijst vanf de berg haar huis aan. We zullen het helaas niet halen om daar te komen vanwege de tijd. De mensen zijn volop de rijst aan het oogsten en de hele familie helpt mee. Na een tijdje komen we een schitterende waterval tegen! Bekijk de foto's maar binnenkort!
Een paar uur later komen we weer aan bij de weg. We regelen een paar brommers en achterop scheuren we terug naar Sapa. Een unieke ervaring! Of hadden we dat al gezegd? We vragen de meiden hoeveel het allemaal gekost heeft en wat ze willen hebben. Daar willen ze niks van weten! We krijgen zelfs armbandjes van ze als blijk van vriendschap. Toch stoppen we ze maar wat toe. Voor niks gaat de zon op! Ze nemen het met een beetje schaamte aan, maar zijn er toch wel blij mee.
's Avonds eten we ergens en drinken in het hotel nog een biertje. Morgen vertrekken we terug naar Lao Cai om op het station treinkaartjes naar Hanoi te regelen. We hopen dat dat goedkoper is dan hier... we zien wel!
Groetjes,
Bas & Christel
Eerst lopen we over de weg waar we gisteravond nog met de brommers reden. Nu moeten we wel betalen om verder te mogen (zelfs te voet). Het geld is voor de gemeenschap (zeggen ze). We betalen en gaan verder. Na een kilometer of wat slaan we een onverhard pad in. We gaan nu dwars door de rijstvelden lopen. Het is echt prachtig! De meiden vertellen honderduit over de planten, de dieren en hun cultuur. Dit is een heel bijzondere ervaring! Af en toe stoppen we om foto's te maken en te rusten. Na een aantal uren lopen, klauteren en uitglijden komen we aan in het dorp. Op het eerste gezicht ziet het er wel toeristisch uit. Maar dat komt omdat hier de bussen met toeristen stoppen. We lopen verder door het dorp en lopen langs een school. We gaan nog wat bruggetjes over en komen na een stijle klim langs waterbuffels en schoolkinderen aan bij het huis van Chi.
Ze wonen daar met 9 mensen van oud naar jong. We moeten gaan zitten en de twee meiden gaan onze lunch voorbereiden. Hier komt dus geen toerist! Dit is echt! De mensen keren terug van het land om te lunchen, waterbuffels worden van rijstveld naar rijstveld geleid. Allemaal goed te zien vanaf de stoelen waarop wij plaats hebben genomen. Op het erf loopt een biggetje rond, twee verliefde eenden, twee honden, een kat en een heel jong waterbuffelkalfje (3x woordwaarde?). Als Bas het vertrouwen van het kalf heeft gewonnen zijn ze dikke vrienden. Het kalf is zo groot als een deense dog. Je kan je haast niet voorstellen hoe een groot beest dat later zal worden! We spelen wat met de honden, maken foto's en rusten uit.
Dan is de lunch klaar! Er is rijst, fruit, noodles met een vrucht en een soort zelfgemaakt chilisausje. Eerlijk waar: het is lekker! Wat lekker? We hebben nog nooit zulke lekkere rijst gegeten! Vers van het land! Rijst zal nooit meer normaal smaken voor ons! We genieten verder van de lekkere hapjes en buiken uit op het erf. Er lopen ook nog kippen rond en we ontdekken een stal met zwijnen. De mensen hier eten alleen vlees op speciale gelegenheden. Verder alleen rijst met fruit en chili. De dieren hebben het goed hier en kunnen veel bewegen. Das heeeel anders dan bij ons!
Na een half uurtje zijn we weer op pad en lopen naar het volgende dorp waar Lan woont. Ze wijst vanf de berg haar huis aan. We zullen het helaas niet halen om daar te komen vanwege de tijd. De mensen zijn volop de rijst aan het oogsten en de hele familie helpt mee. Na een tijdje komen we een schitterende waterval tegen! Bekijk de foto's maar binnenkort!
Een paar uur later komen we weer aan bij de weg. We regelen een paar brommers en achterop scheuren we terug naar Sapa. Een unieke ervaring! Of hadden we dat al gezegd? We vragen de meiden hoeveel het allemaal gekost heeft en wat ze willen hebben. Daar willen ze niks van weten! We krijgen zelfs armbandjes van ze als blijk van vriendschap. Toch stoppen we ze maar wat toe. Voor niks gaat de zon op! Ze nemen het met een beetje schaamte aan, maar zijn er toch wel blij mee.
's Avonds eten we ergens en drinken in het hotel nog een biertje. Morgen vertrekken we terug naar Lao Cai om op het station treinkaartjes naar Hanoi te regelen. We hopen dat dat goedkoper is dan hier... we zien wel!
Groetjes,
Bas & Christel
maandag 22 oktober 2007
Naar Kunming en... Vietnam!
Zo, het is weer even geleden. Het is vaak erg moeilijk om een fatsoenlijke computer te vinden die het blijft doen! Maar goed, we gaan weer verder zoals jullie dat gewend zijn!
Dinsdag 16 oktober 2007
We hebben gister slaapbuskaartjes geregeld voor vannacht van Lijang naar Kunming. Vanwege het slechte weer is het dus echt niet mogelijk om de Tiger Leaping Gorge te doen. Helaas...
Vandaag regent het ook weer de hele dag. We zitten echt onze tijd uit nu. Das niet echt de bedoeling, maar de weergoden zijn ons niet gezind deze week. De hele dag zitten we bij het guesthouse en gaan af en toe maar wat eten, lopend door de stromende regen.
De slaapbus gaat om half 8 's avonds. Om 19.00 uur lopen we door de stromende regen naar een taxi die ons afzet op het busstation. We geven onze kaartjes af en staan buiten bij de bus nog wat te kletsen. We hebben plaats 13, 15 en 17. Dat zal wel achter elkaar langs het raam zijn, denken we. Een paar minuten later gaan we de bus maar eens in. We vinden keurig de plaatsen 13 en 15, maar 17 is onvindbaar. Hmm, wat nu?
Even wat over een slaapbus:
Het is een normale touringcar, maar dan zonder stoelen. Er zijn 3 rijen met 6 bedden van 2 hoog. Dus totaal 12 maal 3 bedden is 36 bedden.
Oke, dat wetende, zijn wij nog steeds opzoek naar plaatsnummer 17! Dan komt de aap uit de mouw! Ze leggen achterin de bus tussen de twee rijen in gewoon planken! Zo creeeren ze 5 extra plaatsen! Slim hoor! Maar niet erg fijn. Bas ligt aan het raam in een normaal bed, Andrew ligt ook in een normaal bed, maar dan in de middenrij en Christel ligt op de plank gezellig tussen ons in! Ze kreeg wel een matras en deken hoor. Het was een heerlijke knusse reis....
De lichten in de bus gaan uit en we zijn onderweg... slapen maar weer....
Woensdag 17 oktober 2007
Om 6.30 uur in de ochtend(!) komen we aan in Kunming. Het doel is om treinkaartjes naar Hekou te regelen. Hekou is de Chinese grensplaats met Lao Cai in Vietnam. Volgens ons reisboek is die verbinding er niet meer vanwege slecht onderhoud. Maar misschien is de verbinding toch weer open. Aangekomen op het station blijkt inderdaad dat deze verbinding definitief is onderbroken. We moeten dus met een bus naar Hekou. Terug naar het busstation.
Zonder problemen regelen we buskaartjes. De bus gaat om 9.40 uur, dus we hebben nog wel even de tijd. We vinden een Dico's. Das zeg maar een Chinese McDonalds. Daar eten we wat en wachten we op de bus.
De bus is een hele aftandse Daewoo. Zo een uit het jaar nul! De stoel van Bas kan niet eens rechtop. Dus dat wordt de hele reis half liggen. We zijn de enige westerlingen tussen de Chinezen. De busrit gaat alleen maar binnen door. Ze zijn wel bezig met een snelweg, maar daar hebben wij nu dus niks aan! We stoppen een paar keer en raken in gesprek met een Chinees die goed Engels spreekt. Hij is op weg naar Hanoi om een vriend te bezoeken. We zullen waarschijnlijk vanavond om een uur of 8 in Hekou zijn. De grens is tot 23.00 uur open, dus dat redden we wel.
Het laatste gedeelte van de rit is echt ongelooflijk! Over dit soort wegen wil je nog niet eens met een jeep rijden, laat staan met een bus! Iedereen wordt door de bus geslingerd en een paar Chinezen beginnen te kotsen. Vrolijk werden we al niet van de Chinese Karaoke in de bus en hier al helemaal niet van. Maar ja, je wilt reizen of niet! Dan beginnen ook nog een stel Chinezen te roken in de bus en aan de stoel van Bas te hangen. Niet goed. Bas zegt er een paar keer wat van en dat houdt ze toch rustig. Zo slingeren we de donkerte van de avond in. Over bergpassen komt dan eindelijk Hekou in zicht! We stoppen en we moeten onze paspoorten inleveren. Hmm, waarom? Niemand spreekt engels. Na 5 minuten krijgen we ze weer terug. Het zal allemaal wel!
Na een half uur zijn we op het busstation van Hekou aangekomen. Onze nieuwe Chinese vriend zoekt ons op en wijst ons de grens. Een statige poort gevolgd door een brug over de rivier, een soort niemandsland. We besluiten eerst nog maar wat in China te eten. Samen met die Chinees zoeken we een restaurant en genieten ons laatste avondmaal in China...
Groetjes,
Bas & Christel
Dinsdag 16 oktober 2007
We hebben gister slaapbuskaartjes geregeld voor vannacht van Lijang naar Kunming. Vanwege het slechte weer is het dus echt niet mogelijk om de Tiger Leaping Gorge te doen. Helaas...
Vandaag regent het ook weer de hele dag. We zitten echt onze tijd uit nu. Das niet echt de bedoeling, maar de weergoden zijn ons niet gezind deze week. De hele dag zitten we bij het guesthouse en gaan af en toe maar wat eten, lopend door de stromende regen.
De slaapbus gaat om half 8 's avonds. Om 19.00 uur lopen we door de stromende regen naar een taxi die ons afzet op het busstation. We geven onze kaartjes af en staan buiten bij de bus nog wat te kletsen. We hebben plaats 13, 15 en 17. Dat zal wel achter elkaar langs het raam zijn, denken we. Een paar minuten later gaan we de bus maar eens in. We vinden keurig de plaatsen 13 en 15, maar 17 is onvindbaar. Hmm, wat nu?
Even wat over een slaapbus:
Het is een normale touringcar, maar dan zonder stoelen. Er zijn 3 rijen met 6 bedden van 2 hoog. Dus totaal 12 maal 3 bedden is 36 bedden.
Oke, dat wetende, zijn wij nog steeds opzoek naar plaatsnummer 17! Dan komt de aap uit de mouw! Ze leggen achterin de bus tussen de twee rijen in gewoon planken! Zo creeeren ze 5 extra plaatsen! Slim hoor! Maar niet erg fijn. Bas ligt aan het raam in een normaal bed, Andrew ligt ook in een normaal bed, maar dan in de middenrij en Christel ligt op de plank gezellig tussen ons in! Ze kreeg wel een matras en deken hoor. Het was een heerlijke knusse reis....
De lichten in de bus gaan uit en we zijn onderweg... slapen maar weer....
Woensdag 17 oktober 2007
Om 6.30 uur in de ochtend(!) komen we aan in Kunming. Het doel is om treinkaartjes naar Hekou te regelen. Hekou is de Chinese grensplaats met Lao Cai in Vietnam. Volgens ons reisboek is die verbinding er niet meer vanwege slecht onderhoud. Maar misschien is de verbinding toch weer open. Aangekomen op het station blijkt inderdaad dat deze verbinding definitief is onderbroken. We moeten dus met een bus naar Hekou. Terug naar het busstation.
Zonder problemen regelen we buskaartjes. De bus gaat om 9.40 uur, dus we hebben nog wel even de tijd. We vinden een Dico's. Das zeg maar een Chinese McDonalds. Daar eten we wat en wachten we op de bus.
De bus is een hele aftandse Daewoo. Zo een uit het jaar nul! De stoel van Bas kan niet eens rechtop. Dus dat wordt de hele reis half liggen. We zijn de enige westerlingen tussen de Chinezen. De busrit gaat alleen maar binnen door. Ze zijn wel bezig met een snelweg, maar daar hebben wij nu dus niks aan! We stoppen een paar keer en raken in gesprek met een Chinees die goed Engels spreekt. Hij is op weg naar Hanoi om een vriend te bezoeken. We zullen waarschijnlijk vanavond om een uur of 8 in Hekou zijn. De grens is tot 23.00 uur open, dus dat redden we wel.
Het laatste gedeelte van de rit is echt ongelooflijk! Over dit soort wegen wil je nog niet eens met een jeep rijden, laat staan met een bus! Iedereen wordt door de bus geslingerd en een paar Chinezen beginnen te kotsen. Vrolijk werden we al niet van de Chinese Karaoke in de bus en hier al helemaal niet van. Maar ja, je wilt reizen of niet! Dan beginnen ook nog een stel Chinezen te roken in de bus en aan de stoel van Bas te hangen. Niet goed. Bas zegt er een paar keer wat van en dat houdt ze toch rustig. Zo slingeren we de donkerte van de avond in. Over bergpassen komt dan eindelijk Hekou in zicht! We stoppen en we moeten onze paspoorten inleveren. Hmm, waarom? Niemand spreekt engels. Na 5 minuten krijgen we ze weer terug. Het zal allemaal wel!
Na een half uur zijn we op het busstation van Hekou aangekomen. Onze nieuwe Chinese vriend zoekt ons op en wijst ons de grens. Een statige poort gevolgd door een brug over de rivier, een soort niemandsland. We besluiten eerst nog maar wat in China te eten. Samen met die Chinees zoeken we een restaurant en genieten ons laatste avondmaal in China...
Groetjes,
Bas & Christel
maandag 15 oktober 2007
Naar Kunming, Dali en Lijang
Woensdag 10 oktober 2007 (vervolg)
Na het internetten zijn we terug naar Lisa's Cafe gegaan. Christel had zin in een massage. Die zijn hier genoeg te vinden. Het was een redelijk hardhandige Chinese massage, maar toch wel lekker.
's Avonds gegeten in een resaturantje en daarna zijn we nog wat gaan drinken in de Rooftop Bar. Het werd weer erg gezellig... Om half drie gaan we toch maar naar bed. Het hostel is al dicht dus moeten we via de zijkant. We vinden een deurbel en na een paar minuten wordt er open gedaan door een slaperige Chinese mevrouw die ons binnen laat.
Donderdag 11 oktober 2007
Om een uur of half elf worden we eens wakker. Spullen pakken, ontbijten! Om 12.00 uur checken we uit. We laten onze spullen bij Lisa's achter en gaan nog wat shoppen. Christel koopt een shirtje. De verkoopster begint bij 300 yuan, uiteindelijk dingt ze af naar 30! Das mooi, voor 3 euro!!! We kuieren verder, maar kopen niks meer, de tassen zitten al vol genoeg!
Om half twee verzameld iedereen zich bij Lisa's en we zetten koers naar het busstation. We zijn met Andrew, Pete en Megan en Fiona en Stef. Aangekomen bij het busstation komen er gelijk een paar vrouwen naar ons toe die vragen of we naar Guiling moeten, daar waar het treinstation is. Ja, dat klopt, daar moeten we naar toe! We regelen de bus en een uur of anderhalf later komen we aan in Guilin. De trein vertrekt pas om 16.53 uur, we hebben dus nog tijd om wat te eten. In een klein straatje niet ver van het station komen we een leuk tentje tegen. We bestellen voer en alles komt heel laat en erg verdeeld. Sommige hebben alles al op en de rest heeft nog niks. De tijd begint te dringen! Uiteindelijk heeft iedereen kunnen eten en gaan we met gezwinde spoed naar het station. Om 16.40 uur heeft iedereen z'n plekje gevonden. Van dit groepje zijn wij de enige die een soft-sleeper coupe hebben. In onze coupe treffen we Max en Sam aan. Hee! Die kennen we! Daar hebben we nog mee op het terras bij Lisa's gezeten en in de Rooftop Bar!
De trein vertrekt precies op tijd. We raken aan de praat en Andrew, Fiona, Pete en Megan komen bij ons zitten. We bestellen wat bier en het wordt wederom een gezellige boel. De reis moet zo'n 22 uur duren, dus we hebben nog wel even! Om middernacht zoekt toch iedereen z'n bedje maar op.
Vrijdag 12 oktober 2007
Pas om 10.00 uur worden we wakker. Dit is de beste treinreis tot nu toe! We hebben heerlijk geslapen en voelen ons echt uitgerust. Opstaan, wassen en ontbijten met thee en bananen. Omdat we verwachten pas om 15.00 uur in Kunming aan te komen, hebben we geen haast. Dan staat om 10.30 uur ineens de conductrice voor onze neus, dat de trein om 11.00 uur in Kunming zal aankomen! Hmm, schiet ons maar lek! Wij snappen niks meer van de Chinese tijdschema's! Spullen pakken dus! Om 11.30 uur dendert de trein inderdaad Kunming binnen. Op het station worden we omringt door mensen die ons wel in een bus naar Dali willen brengen. Maar eerst willen we eten! Dat doen we in een klein restaurantje waar we met negen man aankomen. Het personeel is in rep en roer, maar heeeeel blij met ons!
Tijdens het eten komt er een mannetje naar Andrew en Bas. Hij wil ons voor 100 yuan naar Dali brengen, dat is een 5 uur durende trip. Dat vinden we te veel en per slot van rekening worden we naar New Dali City gebracht en niet naar de Old Dali City waar we heen willen. Na een hoop afgeding en gelul regelen Andrew en Bas dat we allemaal (behalve Fiona en Stef) voor 83 yuan naar Old Dali City worden gebracht, maar dan mogen we niks tegen andere reizigers vertellen! Dat beloven we plechtig...
De bus vertrekt om 13.30 uur en we komen om 17.00 uur aan in New Dali City. Niet slecht, maar nu nog naar de Old Dali City. We moeten meelopen met de buschauffeur. Bij een bushalte komt bus acht aan. We stappen in en hij betaalt voor ons allemaal. Eerlijk is eerlijk, ze houden zich aan hun woord! Om 17.30 uur zijn we in Old Dali City. Het is inderdaad een oud stadje, maar erg toeristisch. De minderheid is de bevolkingsgroep Naxi. Ze hebben mooie kleding aan en prachtige hoeden. We gaan op zoek naar een hostel. Na een uur lopen hebben we er een gevonden: Friendship Guesthouse. We checken de kamers. Ze zijn niet erg schoon, maar ook weer niet overdreven vies. Voor 60 yuan per nacht is dit geen slechte deal. We gaan akkoord.
We dumpen onze spullen en gaan douchen. 's Avonds gaan we met z'n allen eten. Daarna drinken nog wat met Max en Sam en praten over Amerikaanse en Europese politiek. Best interessant allemaal. Om middernacht gaan we terug. Het hostel is gesloten, dus moeten we op de deur bonken om binnen te kunnen. Dat lukt en niet veel later liggen we in ons mandje.
Zaterdag 13 oktober 2007
Om een uur of 10 zitten we aan ons ontbijtje. Vandaag willen we de drie pagode's gaan bekijken. Samen met Max en Andrew gaan we op pad. Het is twee kilometer buiten het dorpje. Daar aangekomen blijkt ineens dat de inkom 121 yuan per persoon is. Dat is echt een belachelijk hoge on-Chinese prijs. Korting zit er niet in, dus we gaan niet naar binnen. We besluiten om het complex heen te lopen en zo onze foto's te maken. Dat lukt eigenlijk best aardig! Ergens in de middag zijn we weer terug bij het hostel. Het is erg regenachtig hier. Tussen de buien door zoeken we een leuk restaurantje. Hier in Dali barst het er van! We vinden een soort lounge cafe. Hier eten we en zitten de middag uit, want het regent weer eens!
Andrew en wij besluiten om morgen te vertrekken naar Lijang, we hebben Dali wel gezien. Op een gegeven moment gaat alles op elkaar lijken hier. We willen een beetje opschieten nu, om naar Vietnam te gaan. We zijn toe aan nieuwe mensen en een andere taal...
's Avonds gaan we weer gezamelijk eten. We drinken hier ook wat en zijn super goedkoop uit. Nog geen 5 euro de man. Er moet iets niet kloppen. We laten het maar zo... Om middernacht duiken we nog een kroeg in: Bad Monkey. Het wordt erg gezellig en alle jongens zijn gewoon dronken! Er is geen Chinees te bekennen. Achter de bar staat zelfs een Amerikaan uit Chicago. Dit lijkt in de verste verte niet op China, maar meer op Griekenland of Spanje. Vinden we nu helemaal niet erg! Om 2 uur gaan we toch maar weer terug naar het hostel, dat uiteraard al weer lang en breed op slot zit. Na een hoop gebonk komen we toch binnen en gaan slapen, das geen probleem!
Zondag 14 oktober 2007
We zijn uiteraard laat wakker. Spullen pakken, ontbijten en een bus regelen. We nemen afscheid van onze Canadese en Amerikaanse vrienden, die blijven nog wat langer in Dali. Om 13.00 uur zitten we in de bus. De rit duurt 3 uurtjes. We zitten erg opgevouwen, das een beetje minder, maar hoort er allemaal bij. We worden gedropt bij het busstation van New Lijang, echter moeten wij naar Old Lijang. We regelen een minibusje en zetten met z'n drie-en koers naar de oude stad. Geheel toevallig (NOT) worden we bij Mama Naxi Hostel afgezet. We bekijken het, maar zijn niet tevreden over de kamers, we gaan verder. Gelijk om de hoek zien we "A Lijang Guesthouse" zitten. Door de deur komen we terecht op een klein binnenplaatsje. Het ziet er gelijk al leuk uit. We zien de kamer op de tweede verdieping waar je via een klein smal trapje komt. Het balkon biedt uitzicht over de kleine chinese daakjes en op de berg. We zijn verkocht! Hebben die hap! Andrew verwent zichzelf door een kamer met badkamer te nemen op de begane grond. Dit guesthouse wordt gerunt door een echte Naxi familie. We krijgen direct thee en appels aangeboden. Erg leuk en lief!
We hebben honger, dus gaan opzoek naar een restaurantje. Lijang bestaat uit allemaal smalle straatjes waar veel zilver en leer wordt verkocht. Het ziet er allemaal erg leuk en mooi uit. We besluiten collectief dat Lijang beter en mooier is dan Dali en dat het een goede keuze is geweest om verder te gaan! We gaan een restaurantje binnen en bestellen eten. Smaakt allemaal prima. We zitten wat na te praten en uit te buiken. Dan schiet Bas plots overeind en schiet naar buiten! Wat nou dan?! Aha! Bekenden! Het zijn Marcel en Agaat, het stel wat bij ons in de coupe zat de hele Trans Siberie reis! Echt stom toevallig, maar wel leuk! Ze komen bij ons zitten en we kletsen elkaar bij over de afgelopen weken in China. 's Avonds spreken we af op het centrale plein van het dorp.
Om 20.30 uur zitten we in een leuk kroegje op de derde etage en kijken uit over het dorp met verlichte huisjes. Prachtig! Met Marcel en Agaat hebben we het over de Tiger Leaping Gorge. Zij komen daar net vandaan en wij willen daar over twee dagen naar toe. We krijgen goede tips! Om 22.30 uur taaien we af en nemen wederom afscheid van Marcel en Agaat. We zien elkaar vast wel weer ergens! Om middernacht liggen we op bed.
Maandag 15 oktober 2007
Om 10.00 uur worden we pas wakker. We hebben echt heerlijk geslapen! Het voelt net of we echt bij die mensen thuis zijn, misschien is het ook wel zo...
Het enige jammere is dat het echt hollands weer is. Het regent! We moeten vandaag beslissen of we de Tiger Leaping Gorge gaan doen morgen, of niet. Met regen wordt het glad en modderig. We lopen naar een park en praten onderweg over wat we gaan doen.
's Middags eten we wat in een restaurantje en het blijft maar regenen. We denken dat het beter is om de Gorge te laten voor wat het is. In de regen heeft het gewoonweg geen zin om er naar toe te gaan, het kan zelfs gevaarlijk zijn!
Waarschijnlijk pakken we morgenavond de slaapbus naar Kunming om direct door te reizen naar Vietnam. Dat is, denken we, het beste van alle slechte opties...
Maar hoe dat allemaal zal gaan, lieve lezers.... dat lezen jullie de volgende keer weer! Wij gaan weer de regen in.... helaas...
Groetjes,
Bas & Christel!
Na het internetten zijn we terug naar Lisa's Cafe gegaan. Christel had zin in een massage. Die zijn hier genoeg te vinden. Het was een redelijk hardhandige Chinese massage, maar toch wel lekker.
's Avonds gegeten in een resaturantje en daarna zijn we nog wat gaan drinken in de Rooftop Bar. Het werd weer erg gezellig... Om half drie gaan we toch maar naar bed. Het hostel is al dicht dus moeten we via de zijkant. We vinden een deurbel en na een paar minuten wordt er open gedaan door een slaperige Chinese mevrouw die ons binnen laat.
Donderdag 11 oktober 2007
Om een uur of half elf worden we eens wakker. Spullen pakken, ontbijten! Om 12.00 uur checken we uit. We laten onze spullen bij Lisa's achter en gaan nog wat shoppen. Christel koopt een shirtje. De verkoopster begint bij 300 yuan, uiteindelijk dingt ze af naar 30! Das mooi, voor 3 euro!!! We kuieren verder, maar kopen niks meer, de tassen zitten al vol genoeg!
Om half twee verzameld iedereen zich bij Lisa's en we zetten koers naar het busstation. We zijn met Andrew, Pete en Megan en Fiona en Stef. Aangekomen bij het busstation komen er gelijk een paar vrouwen naar ons toe die vragen of we naar Guiling moeten, daar waar het treinstation is. Ja, dat klopt, daar moeten we naar toe! We regelen de bus en een uur of anderhalf later komen we aan in Guilin. De trein vertrekt pas om 16.53 uur, we hebben dus nog tijd om wat te eten. In een klein straatje niet ver van het station komen we een leuk tentje tegen. We bestellen voer en alles komt heel laat en erg verdeeld. Sommige hebben alles al op en de rest heeft nog niks. De tijd begint te dringen! Uiteindelijk heeft iedereen kunnen eten en gaan we met gezwinde spoed naar het station. Om 16.40 uur heeft iedereen z'n plekje gevonden. Van dit groepje zijn wij de enige die een soft-sleeper coupe hebben. In onze coupe treffen we Max en Sam aan. Hee! Die kennen we! Daar hebben we nog mee op het terras bij Lisa's gezeten en in de Rooftop Bar!
De trein vertrekt precies op tijd. We raken aan de praat en Andrew, Fiona, Pete en Megan komen bij ons zitten. We bestellen wat bier en het wordt wederom een gezellige boel. De reis moet zo'n 22 uur duren, dus we hebben nog wel even! Om middernacht zoekt toch iedereen z'n bedje maar op.
Vrijdag 12 oktober 2007
Pas om 10.00 uur worden we wakker. Dit is de beste treinreis tot nu toe! We hebben heerlijk geslapen en voelen ons echt uitgerust. Opstaan, wassen en ontbijten met thee en bananen. Omdat we verwachten pas om 15.00 uur in Kunming aan te komen, hebben we geen haast. Dan staat om 10.30 uur ineens de conductrice voor onze neus, dat de trein om 11.00 uur in Kunming zal aankomen! Hmm, schiet ons maar lek! Wij snappen niks meer van de Chinese tijdschema's! Spullen pakken dus! Om 11.30 uur dendert de trein inderdaad Kunming binnen. Op het station worden we omringt door mensen die ons wel in een bus naar Dali willen brengen. Maar eerst willen we eten! Dat doen we in een klein restaurantje waar we met negen man aankomen. Het personeel is in rep en roer, maar heeeeel blij met ons!
Tijdens het eten komt er een mannetje naar Andrew en Bas. Hij wil ons voor 100 yuan naar Dali brengen, dat is een 5 uur durende trip. Dat vinden we te veel en per slot van rekening worden we naar New Dali City gebracht en niet naar de Old Dali City waar we heen willen. Na een hoop afgeding en gelul regelen Andrew en Bas dat we allemaal (behalve Fiona en Stef) voor 83 yuan naar Old Dali City worden gebracht, maar dan mogen we niks tegen andere reizigers vertellen! Dat beloven we plechtig...
De bus vertrekt om 13.30 uur en we komen om 17.00 uur aan in New Dali City. Niet slecht, maar nu nog naar de Old Dali City. We moeten meelopen met de buschauffeur. Bij een bushalte komt bus acht aan. We stappen in en hij betaalt voor ons allemaal. Eerlijk is eerlijk, ze houden zich aan hun woord! Om 17.30 uur zijn we in Old Dali City. Het is inderdaad een oud stadje, maar erg toeristisch. De minderheid is de bevolkingsgroep Naxi. Ze hebben mooie kleding aan en prachtige hoeden. We gaan op zoek naar een hostel. Na een uur lopen hebben we er een gevonden: Friendship Guesthouse. We checken de kamers. Ze zijn niet erg schoon, maar ook weer niet overdreven vies. Voor 60 yuan per nacht is dit geen slechte deal. We gaan akkoord.
We dumpen onze spullen en gaan douchen. 's Avonds gaan we met z'n allen eten. Daarna drinken nog wat met Max en Sam en praten over Amerikaanse en Europese politiek. Best interessant allemaal. Om middernacht gaan we terug. Het hostel is gesloten, dus moeten we op de deur bonken om binnen te kunnen. Dat lukt en niet veel later liggen we in ons mandje.
Zaterdag 13 oktober 2007
Om een uur of 10 zitten we aan ons ontbijtje. Vandaag willen we de drie pagode's gaan bekijken. Samen met Max en Andrew gaan we op pad. Het is twee kilometer buiten het dorpje. Daar aangekomen blijkt ineens dat de inkom 121 yuan per persoon is. Dat is echt een belachelijk hoge on-Chinese prijs. Korting zit er niet in, dus we gaan niet naar binnen. We besluiten om het complex heen te lopen en zo onze foto's te maken. Dat lukt eigenlijk best aardig! Ergens in de middag zijn we weer terug bij het hostel. Het is erg regenachtig hier. Tussen de buien door zoeken we een leuk restaurantje. Hier in Dali barst het er van! We vinden een soort lounge cafe. Hier eten we en zitten de middag uit, want het regent weer eens!
Andrew en wij besluiten om morgen te vertrekken naar Lijang, we hebben Dali wel gezien. Op een gegeven moment gaat alles op elkaar lijken hier. We willen een beetje opschieten nu, om naar Vietnam te gaan. We zijn toe aan nieuwe mensen en een andere taal...
's Avonds gaan we weer gezamelijk eten. We drinken hier ook wat en zijn super goedkoop uit. Nog geen 5 euro de man. Er moet iets niet kloppen. We laten het maar zo... Om middernacht duiken we nog een kroeg in: Bad Monkey. Het wordt erg gezellig en alle jongens zijn gewoon dronken! Er is geen Chinees te bekennen. Achter de bar staat zelfs een Amerikaan uit Chicago. Dit lijkt in de verste verte niet op China, maar meer op Griekenland of Spanje. Vinden we nu helemaal niet erg! Om 2 uur gaan we toch maar weer terug naar het hostel, dat uiteraard al weer lang en breed op slot zit. Na een hoop gebonk komen we toch binnen en gaan slapen, das geen probleem!
Zondag 14 oktober 2007
We zijn uiteraard laat wakker. Spullen pakken, ontbijten en een bus regelen. We nemen afscheid van onze Canadese en Amerikaanse vrienden, die blijven nog wat langer in Dali. Om 13.00 uur zitten we in de bus. De rit duurt 3 uurtjes. We zitten erg opgevouwen, das een beetje minder, maar hoort er allemaal bij. We worden gedropt bij het busstation van New Lijang, echter moeten wij naar Old Lijang. We regelen een minibusje en zetten met z'n drie-en koers naar de oude stad. Geheel toevallig (NOT) worden we bij Mama Naxi Hostel afgezet. We bekijken het, maar zijn niet tevreden over de kamers, we gaan verder. Gelijk om de hoek zien we "A Lijang Guesthouse" zitten. Door de deur komen we terecht op een klein binnenplaatsje. Het ziet er gelijk al leuk uit. We zien de kamer op de tweede verdieping waar je via een klein smal trapje komt. Het balkon biedt uitzicht over de kleine chinese daakjes en op de berg. We zijn verkocht! Hebben die hap! Andrew verwent zichzelf door een kamer met badkamer te nemen op de begane grond. Dit guesthouse wordt gerunt door een echte Naxi familie. We krijgen direct thee en appels aangeboden. Erg leuk en lief!
We hebben honger, dus gaan opzoek naar een restaurantje. Lijang bestaat uit allemaal smalle straatjes waar veel zilver en leer wordt verkocht. Het ziet er allemaal erg leuk en mooi uit. We besluiten collectief dat Lijang beter en mooier is dan Dali en dat het een goede keuze is geweest om verder te gaan! We gaan een restaurantje binnen en bestellen eten. Smaakt allemaal prima. We zitten wat na te praten en uit te buiken. Dan schiet Bas plots overeind en schiet naar buiten! Wat nou dan?! Aha! Bekenden! Het zijn Marcel en Agaat, het stel wat bij ons in de coupe zat de hele Trans Siberie reis! Echt stom toevallig, maar wel leuk! Ze komen bij ons zitten en we kletsen elkaar bij over de afgelopen weken in China. 's Avonds spreken we af op het centrale plein van het dorp.
Om 20.30 uur zitten we in een leuk kroegje op de derde etage en kijken uit over het dorp met verlichte huisjes. Prachtig! Met Marcel en Agaat hebben we het over de Tiger Leaping Gorge. Zij komen daar net vandaan en wij willen daar over twee dagen naar toe. We krijgen goede tips! Om 22.30 uur taaien we af en nemen wederom afscheid van Marcel en Agaat. We zien elkaar vast wel weer ergens! Om middernacht liggen we op bed.
Maandag 15 oktober 2007
Om 10.00 uur worden we pas wakker. We hebben echt heerlijk geslapen! Het voelt net of we echt bij die mensen thuis zijn, misschien is het ook wel zo...
Het enige jammere is dat het echt hollands weer is. Het regent! We moeten vandaag beslissen of we de Tiger Leaping Gorge gaan doen morgen, of niet. Met regen wordt het glad en modderig. We lopen naar een park en praten onderweg over wat we gaan doen.
's Middags eten we wat in een restaurantje en het blijft maar regenen. We denken dat het beter is om de Gorge te laten voor wat het is. In de regen heeft het gewoonweg geen zin om er naar toe te gaan, het kan zelfs gevaarlijk zijn!
Waarschijnlijk pakken we morgenavond de slaapbus naar Kunming om direct door te reizen naar Vietnam. Dat is, denken we, het beste van alle slechte opties...
Maar hoe dat allemaal zal gaan, lieve lezers.... dat lezen jullie de volgende keer weer! Wij gaan weer de regen in.... helaas...
Groetjes,
Bas & Christel!
zaterdag 13 oktober 2007
Fotopagina bijgewerkt!
Hallo Bloglezers,
Daar zijn we weer! We hebben kans gezien onze foto-site bij te werken!
Het is nog niet helemaal compleet, maar het meeste staat erop!!
Ga naar: http://picasaweb.google.com/bastelmania om ze te bekijken!!
Volgende keer dan brengen we jullie weer op de hoogte van onze spannende avonturen!
Groetjes,
Bas & Christel!
Daar zijn we weer! We hebben kans gezien onze foto-site bij te werken!
Het is nog niet helemaal compleet, maar het meeste staat erop!!
Ga naar: http://picasaweb.google.com/bastelmania om ze te bekijken!!
Volgende keer dan brengen we jullie weer op de hoogte van onze spannende avonturen!
Groetjes,
Bas & Christel!
woensdag 10 oktober 2007
Yangshuo
Zaterdag 6 oktober 2007 (vervolg)
Om 16.00 uur pakken we de trein van Hong Kong naar de grens met China. Het gaat allemaal vrij vlot en komen probleemloos door de douanecontroles. Onze paspoorten zijn ondertussen voorzien van een heleboel stempeltjes... We lopen verder en zijn weer terug in China, in Shenzhen, waar we ook geland zijn een paar dagen eerder. Het is een groot treinstation. De slaapbus vertrekt pas om half acht, dus hebben we nog wel even de tijd. Op het stationsplein gaan we op een randje zitten en genieten van het zonnetje. Tegen 6 uur gaan we eens op zoek naar waar het busstation eigenlijk is. Dat valt eerst nog ff een beetje tegen. Er zijn meerdere busstations, das handig! Uiteindelijk hebben we het gevonden. Plots is er een kerel die ons de weg wijst. We bedanken hem vriendelijk, maar we weten het al! Toch is hij zo brutaal om 20 yuan te vragen voor zijn onnodige advies. Uiteraard weigeren we dat. Hij blijft vol houden, maar wij ook! Dan druipt hij toch maar af, de mafkees!
Aangekomen bij het busstation komen we een jongen uit Nieuw Zeeland tegen, Andrew. We raken aan de babbel en besluiten samen nog even een hapje te gaan eten. Tijdens ons diner vertellen we dat we ook nog naar Nieuw Zeeland gaan deze reis. Hij vertelt honderduit over zijn land en waar we allemaal beslist naar toe moeten gaan. We schrijven al zijn tips keurig op en hopen er later wat aan te hebben. Hij nodigt ons zelfs uit om bij hem langs te komen. Dat slaan we niet af!!
Om 19.45 uur vertrekt de bus. In de bus ontmoeten we een Portugees meisje, Theresa, en een jongen uit Wales, Matthew. De rest zijn allemaal Chinezen. We zijn nog geen uur onderweg en jawel hoor de bus begeeft het! Das dus de tweede keer voor ons in een week tijd!!
Er wordt weer druk gesleuteld door de chauffers. V-riem hier, v-riem daar. Het lukt ze niet om het op te lossen en we rijden twee uur later zonder airco naar een garage. Althans dat zegt het meisje wat de slaapbus begeleid. Na een half uur komen we aan bij een benzinestation. De reparatie gaat verder. In het winkeltje verkopen ze bier. Dat komt goed uit en binnen is airco! Hoi hoi! Met z'n 5-en kletsen we lekker wat onder het genot van een drankje. We laten het allemaal gelaten over ons heen komen. Twee uur later rijden we weer. Nog geen kilometer verder begeeft de bus het alweer! En weer komt het gereedschap te voorschijn. Een half uur later rijden we weer! Nu lijkt het goed te gaan. Inmiddels is het al half twee, we gaan dus 6 uur later van start.
Om 16.00 uur pakken we de trein van Hong Kong naar de grens met China. Het gaat allemaal vrij vlot en komen probleemloos door de douanecontroles. Onze paspoorten zijn ondertussen voorzien van een heleboel stempeltjes... We lopen verder en zijn weer terug in China, in Shenzhen, waar we ook geland zijn een paar dagen eerder. Het is een groot treinstation. De slaapbus vertrekt pas om half acht, dus hebben we nog wel even de tijd. Op het stationsplein gaan we op een randje zitten en genieten van het zonnetje. Tegen 6 uur gaan we eens op zoek naar waar het busstation eigenlijk is. Dat valt eerst nog ff een beetje tegen. Er zijn meerdere busstations, das handig! Uiteindelijk hebben we het gevonden. Plots is er een kerel die ons de weg wijst. We bedanken hem vriendelijk, maar we weten het al! Toch is hij zo brutaal om 20 yuan te vragen voor zijn onnodige advies. Uiteraard weigeren we dat. Hij blijft vol houden, maar wij ook! Dan druipt hij toch maar af, de mafkees!
Aangekomen bij het busstation komen we een jongen uit Nieuw Zeeland tegen, Andrew. We raken aan de babbel en besluiten samen nog even een hapje te gaan eten. Tijdens ons diner vertellen we dat we ook nog naar Nieuw Zeeland gaan deze reis. Hij vertelt honderduit over zijn land en waar we allemaal beslist naar toe moeten gaan. We schrijven al zijn tips keurig op en hopen er later wat aan te hebben. Hij nodigt ons zelfs uit om bij hem langs te komen. Dat slaan we niet af!!
Om 19.45 uur vertrekt de bus. In de bus ontmoeten we een Portugees meisje, Theresa, en een jongen uit Wales, Matthew. De rest zijn allemaal Chinezen. We zijn nog geen uur onderweg en jawel hoor de bus begeeft het! Das dus de tweede keer voor ons in een week tijd!!
Er wordt weer druk gesleuteld door de chauffers. V-riem hier, v-riem daar. Het lukt ze niet om het op te lossen en we rijden twee uur later zonder airco naar een garage. Althans dat zegt het meisje wat de slaapbus begeleid. Na een half uur komen we aan bij een benzinestation. De reparatie gaat verder. In het winkeltje verkopen ze bier. Dat komt goed uit en binnen is airco! Hoi hoi! Met z'n 5-en kletsen we lekker wat onder het genot van een drankje. We laten het allemaal gelaten over ons heen komen. Twee uur later rijden we weer. Nog geen kilometer verder begeeft de bus het alweer! En weer komt het gereedschap te voorschijn. Een half uur later rijden we weer! Nu lijkt het goed te gaan. Inmiddels is het al half twee, we gaan dus 6 uur later van start.
Zondag 7 oktober 2007
De busreis is hobbelig en niet echt comfortabel. Om 10 uur de volgende ochtend komen we aan in Yangshuo. Het Portugese meisje en de jongen uit Wales reizen verder naar Guilin. Andrew en wij stappen hier uit.
We lopen met z'n drie-en naar de hoofdstraat. Een van de zijstraten is waar we moeten zijn. Na zo'n 20 minuten zijn we op de plek van bestemming: Lisa's Cafe and Hostel. We regelen een kamer, die ziet er goed uit!
Yangshuo ligt midden in het karstgebergte. Dat zijn erg puntige bergen. (Zodra we de kans krijgen de foto's up te loaden zien jullie wat we bedoelen. Het internet is hier niet helemaal zoals bij ons.) In ieder geval is het hier schitterend! De straat waar we zitten lijkt op een straat met barretjes zoals je die in Spanje ziet. Erg gezellig!
We ontmoeten hier een Israelische jongen, Regiv en Michelle uit Wales. We frissen ons op en bestellen wat te eten. Het smaakt prima! Hier waren we aan toe. We praten met een paar mensen en vertellen over onze cruise en de mensen die we daar ontmoet hebben, waaronder onze Amerikaanse vriend, Bob. Nog geen 5 minuten later zien we Bob plots voorbij lopen. We roepen hem en hij schuift aan. De rest van de dag trekken we met elkaar op.
We ontmoeten hier een Israelische jongen, Regiv en Michelle uit Wales. We frissen ons op en bestellen wat te eten. Het smaakt prima! Hier waren we aan toe. We praten met een paar mensen en vertellen over onze cruise en de mensen die we daar ontmoet hebben, waaronder onze Amerikaanse vriend, Bob. Nog geen 5 minuten later zien we Bob plots voorbij lopen. We roepen hem en hij schuift aan. De rest van de dag trekken we met elkaar op.
's Avonds is het tijd voor een biertje. Samen met Bob belanden we in een Bier Garten. Om middernacht zoeken we ons bedje maar weer op.
Maandag 8 oktober 2007
Om 9.00 uur staan we op. We ontbijten en komen een Canadees stel tegen, Trevor en Suzanne. Bob schuift weer aan. Vandaag gaan we fietsen naar een grot: The Water Cave. Het Canadees stel vraagt of ze met ons mee mogen. Uiteraard! Alleen maar gezelliger! Bob blijkt zich niet helemaal lekker te voelen, qua stoelgang en besluit niet mee te gaan. Jammer! We huren een stel fietsen en gaan met Andrew, Trevor, Suzanne en Michelle op pad. Het verkeer buiten het dorp is rustig. Onderweg komen we Moon Hill tegen. Een hoge bergpunt met een groot gat in het midden (zie foto's, later). Dan komen we bij het loket aan. We stallen de fietsen en worden met een busje naar de grot gebracht. Het is echt off the road. We worden door het hele busje geslingerd! Toch echt wel lachen hoor! Dan is daar de grot. Onze spullen stoppen we in een kluisje en gaan richting de bootjes. Dat is de enige manier om de grot in te gaan. Het zijn kleine houten bootjes die met een lange stok voortgeduwd worden. In de grot moet er af en toe gebukt worden, zo laag is het. Dan komen we aan en gaan uit de bootjes. De grot is echt schitterend! Veel stalagmieten en stalagtieten. Mooie kleuren van de mineralen. Het lijkt af en toe wel of het regent! Ook hier spreken de foto's weer voor zich! Dan komen we aan bij de modderpoel. Iedereen kan hier een modderbad nemen midden in de grot. Bas voelt er niet veel voor en offert zich op om de foto's te maken. Christel gaat er in. In no-time is ze helemaal onder de modder. Het is zo'n halve meter diep. Als je gaat liggen, dan lijkt het wel of je drijft. Een half uurtje later staat iedereen onder de geimproviseerde douche en spoelt zich af. De toer gaat verder. De Chinese gids vertelt over de verschillende figuren die je je kan inbeelden bij sommige rotsen en stenen. Geinig allemaal. Met de bootjes varen we de grot weer uit, we pakken onze spullen weer en wachten op het busje terug.
We sterven allemaal van de honger en besluiten om maar ergens lokaal te gaan eten. We bestellen vanallus, maar er blijven toch een paar gerechten achterwege. We vragen er naar maar worden niet echt begrepen. Laat maar, er is genoeg, we delen wel. Daarna fietsen we weer terug naar het dorp.
's Avonds wordt het erg gezellig. Het hostel waar het Canadees stel verblijft heeft een bar boven op dak: The Rooftop Bar. Met het daar naar toe lopen komen we ineens Theresa, het Portugese meisje, tegen! Het is best bizar af en toe. Enfin, het wordt laat en heel gezellig! We ontmoeten hier teveel mensen om op te noemen. Er zijn nog meer Canadezen, Zwitsers en Amerikanen.
Dinsdag 9 oktober 2007
Vanochtend zijn er heel wat katers te tellen...;-))
We ontbijten rond lunchtijd en iedereen verzamelt weer bij Lisa's. Samen met Andrew en twee Engelse dames, Stef en Fiona, huren we elektrische scooters. We onderhandelen dat we niet meer dan 180 yuan (18 euro) voor drie scooters willen betalen. Het lukt! Het zijn net gewone scooters alleen dan zonder geluid. Met z'n twee-en op de scooter kom je toch nog tot 40 km per uur. We rijden door diep groene rijstvelden en passeren enkele dorpjes. Een tijd lang rijden we langs een riviertje. De omgeving hier is echt prachtig (hoe vaak hebben we dat al niet gezegd?). Om 16.00 uur brengen we de scooters weer terug. De accu's zijn zowat leeg.
Terug in het hostel nemen we een welkome douche om het stof van ons af te spoelen. Halverwege de avond eten we in een leuk restaurantje spaghetti en pizza. De avond brengen we rustig door en drinken nog wat met Trevor en Suzanne. Om 1 uur liggen we op bed.
Woensdag 10 oktober 2007
Uitslapen! Om half elf kruipen we eens uit bed. Ja ja we hebben het slecht...;-))
Beneden ontbijten we en besluiten om vandaag lekker heeeel weinig te gaan doen. We regelen voor morgen treinkaartjes naar Kunming. We zullen samen met Andrew reizen, hij gaat dezelfde kant op. Ook een ander Canadees stel reist met dezelfde trein, zal wel weer gezellig worden...;-))
Vanavond is het plan om rustig aan te doen....we zullen zien... Morgen om 14.00 uur zullen we naar Guilin vertrekken voor de trein naar Kunming (16.50 uur).
De rest lezen jullie later weer!
Groetjes,
Bas & Christel!
We sterven allemaal van de honger en besluiten om maar ergens lokaal te gaan eten. We bestellen vanallus, maar er blijven toch een paar gerechten achterwege. We vragen er naar maar worden niet echt begrepen. Laat maar, er is genoeg, we delen wel. Daarna fietsen we weer terug naar het dorp.
's Avonds wordt het erg gezellig. Het hostel waar het Canadees stel verblijft heeft een bar boven op dak: The Rooftop Bar. Met het daar naar toe lopen komen we ineens Theresa, het Portugese meisje, tegen! Het is best bizar af en toe. Enfin, het wordt laat en heel gezellig! We ontmoeten hier teveel mensen om op te noemen. Er zijn nog meer Canadezen, Zwitsers en Amerikanen.
Dinsdag 9 oktober 2007
Vanochtend zijn er heel wat katers te tellen...;-))
We ontbijten rond lunchtijd en iedereen verzamelt weer bij Lisa's. Samen met Andrew en twee Engelse dames, Stef en Fiona, huren we elektrische scooters. We onderhandelen dat we niet meer dan 180 yuan (18 euro) voor drie scooters willen betalen. Het lukt! Het zijn net gewone scooters alleen dan zonder geluid. Met z'n twee-en op de scooter kom je toch nog tot 40 km per uur. We rijden door diep groene rijstvelden en passeren enkele dorpjes. Een tijd lang rijden we langs een riviertje. De omgeving hier is echt prachtig (hoe vaak hebben we dat al niet gezegd?). Om 16.00 uur brengen we de scooters weer terug. De accu's zijn zowat leeg.
Terug in het hostel nemen we een welkome douche om het stof van ons af te spoelen. Halverwege de avond eten we in een leuk restaurantje spaghetti en pizza. De avond brengen we rustig door en drinken nog wat met Trevor en Suzanne. Om 1 uur liggen we op bed.
Woensdag 10 oktober 2007
Uitslapen! Om half elf kruipen we eens uit bed. Ja ja we hebben het slecht...;-))
Beneden ontbijten we en besluiten om vandaag lekker heeeel weinig te gaan doen. We regelen voor morgen treinkaartjes naar Kunming. We zullen samen met Andrew reizen, hij gaat dezelfde kant op. Ook een ander Canadees stel reist met dezelfde trein, zal wel weer gezellig worden...;-))
Vanavond is het plan om rustig aan te doen....we zullen zien... Morgen om 14.00 uur zullen we naar Guilin vertrekken voor de trein naar Kunming (16.50 uur).
De rest lezen jullie later weer!
Groetjes,
Bas & Christel!
zaterdag 6 oktober 2007
De cruise... en Hong Kong...
Zo, daar zijn we weer. Het is even geleden, dat komt uiteraard door de cruise maar ook door ons drukke bestaan...;-)) Nu zitten we in Hong Kong en nemen de tijd om jullie weer op de hoogte te stellen van onze avonturen!
We gaan hieronder weer verder zoals jullie dat inmiddels van ons gewend zijn!
De cruise...
Zondag 30 september 2007 (vervolg)
Na het internetten zijn we samen met andere Bas een hapje gaan eten. We vonden ergens een Pizzaria. We hebben heerlijk pizza gegeten, wel duurde het even voordat we ze hadden. Waarschijnlijk moesten de pizza's nog uit Italie komen...;-))
Om 19.00 uur moesten we weer terug zijn bij het kantoortje. Er moesten ook nog boodschappen gedaan worden bij de Carrefour. Natuurlijk was het stervens druk daar. We moesten nog rennen om op tijd bij het kantoor te zijn. Maar we hebben het gered!
Toen we aan kwamen waren er al meer mensen die ook de cruise gingen maken. Met z'n allen komen we aan bij de cruise terminal en worden ingecheckt. Om 19.30 uur lopen we de boot op.
De boot ziet er goed uit. Althans voor onze begrippen. Zoals al verteld hadden we dus een 4 persoonskamer met z'n twee-tjes. Direct wordt er door het cabinepersoneel geprobeerd om nog twee mensen bij ons te dumpen. We geven duidelijk aan dat dat niet de bedoeling en afspraak is! Na wat heen en weer gelul laten ze ons met rust. Plots komt er een mannetje dat ons een andere twee persoons hut aanbiedt. Bas gaat kijken, maar helaas het blijkt een hut zonder raam! Dat is dus niet de bedoeling! We blijven voor de zekerheid nog even in de hut en pakken onze spullen uit. De hut is niet echt ruim, maar goed te doen. Er staan twee stapelbedden in, een bureautje, twee stoelen en er is een badkamer met wasbak, wc en zelfs een douche!!
Na een uurtje gaan we er van uit dat ze ons nu wel met rust gaan laten. We gaan de boot eens verder inspecteren. Er zijn 5 dekken. Wij zitten op de 4e. Het 5e dek is het zonnedek. We lopen daar naar toe. Direct komen we een Nederlands stelletje tegen. We raken in gesprek met Menno en Dorine, het blijkt dat ze al 2 jaar in China werken als Engelse docenten. Ze zijn nu eigenlijk op vakantiie in eigen land. We praten en drinken een biertje. Om 23.00 uur vertrekt de boot. We hebben een mooi uitzicht op Chongqing met de verlichte gebouwen. Om middernacht worden we van het dek geschopt en zoeken ons bedje op.
Maandag 1 oktober 2007
We worden wakker om 6.30 uur als de boot aanlegd bij de eerste excursie plaats. Het is een soort tempel waar de kwade geesten huizen. We hebben deze excursie niet geboekt en draaien ons nog eens lekker om. Om 7.00 uur staan we toch op. We ontbijten met bruine boterhammen met kaas! We love Carrefour!! Het is heerlijk om weer normaal te eten! Om 8.00 uur verlaten we de hut. We lopen wat rond en om 9.00 uur kunnen we het zonnedek op. Direct zien we Menno en Dorine. We pakken wat stoelen en gaan lekker in de zon zitten. Andere Bas voegt zich bij ons. Een paar uur later gaat de boot weer varen. Zo zitten we lekker de rest van de middag op het zonnedek. We lunchen en drinken een lekker biertje! Het voelt net als vakantie! ;-))
Tussen 15.00 uur en 18.00 uur legt de boot weer aan voor alweer een excursie die we niet geboekt hebben. Net als Menno, Dorine en Bas hebben we alleen de drie kleine kloven en de grote Dam als excursie geboekt. Maar dat is pas morgen.
's Avonds gaan we ons lekker opfrissen met een douche en gaan met z'n 5-en eten in het resaturant. Het is een grote Chinese vreetschuur. We bestellen een aantal gerechten en eten lekker van elkaar. Heerlijk! Viel niet echt tegen!! Na het eten gaan we weer het zonnedek op en drinken samen met nog wat Engelsen een biertje. Om 23.00 uur sluit het zonnedek en we zoeken ons mandje weer op.
Dinsdag 2 oktober 2007
Vandaag om 7.00 uur varen we door de eerste grote kloof van de Yangtze rivier. Er zijn drie grote kloven. Door de aanleg van de Dam is het water hier al gestegen tot 150 meter. Als de Dam klaar is dam zal het waterpeil stijgen tot 175 meter! Overal zien we bordjes staan die dat aangeven. We merken ook op dat de rivier erg vervuild is. Niet zo zeer chemisch. Het stinkt niet, maar vooral qua afval wat in het water drijft. De Chinezen dumpen hun afval gewoon in de rivier! Eeuwig zonde! Hier is nog veel missiewerk voor nodig om ze bij te brengen dat dat echt niet kan! Maar voor nu is dat kennelijk niet anders... helaas!
Vanaf het zonnedek genieten we van de prachtige omgeving. Het lijkt een beetje op Duitsland. Meer in de omgeveving van de Moezel. Het moet hier dus flink hoger zijn geweest, want de rivier is al vele tientallen meters gestegen. Toch is het uitzicht indrukwekkend. Om 13.30 uur leggen we aan voor de excursie naar de drie kleine kloven. Die liggen in een zijrivier van de Yangtze ter hoogte van de plaats Wushan. Er liggen een paar kleinere boten klaar waarmee we verder varen. Deze omgeving is nog mooier dan de Yangtze zelf. Het water is schoner en de rivier is veel smaller! Na een uurtje of wat varen stappen we over op kleine houten bootjes. We varen dan een nog smaller zijriviertje in. We worden vermaakt met Chinese folklore, waar we niks van kunnen verstaan laat staan begrijpen! Maar goed maakt niet uit! We varen een rondje en keren weer terug naar de excursie boot. We varen weer terug en passeren een dorp wat opnieuw opgebouwd is. Het oorspronkelijke dorp ligt dus al onder water! Er staat ook een bezoek aan het dorp op het programma. Het is allemaal een beetje raar. De straten zijn uitgestorven en er staan aan de kade veel verkopers. Het is erg toeristisch hier. We vermoeden dat dit een verplichte stop is van overheidswege. We laten het maar gebeuren en een uurtje later zitten we weer op de boot naar Wushan, waar onze eigen boot ligt. We raken in gesprek met Bob Everly. Bob is gepensioneerd en reist een paar maanden per jaar. We praten over Nederland, Amerika, reizen en natuurlijk China. Dan legt de boot aan en kunnen we weer naar onze eigen boot. Op het zonnedek drinken we met Menno, Dorine en Bob nog een biertje. Andere Bas is moe en slaapt al. Om middernacht zoeken we ons bed weer op. De boot blijft deze nacht in Wushan liggen.
Woensdag 3 oktober 2007
's Ochtends om 5.30 uur gaat de boot weer varen. We ontdekken dat we dan door de derde kloof zouden moeten gaan varen. Waar was dan de tweede kloof? Het zal allemaal wel. Het is indrukwekkend genoeg en allemaal even mooi! We pakken onze spullen in want om 13.30 uur moeten we met spullen en al van de boot. Voor we naar de excursie naar de Dam gaan is de bootreis ten einde.
Om 9.00 uur zitten we al weer op het zonnedek. De rest komt ook weer opdagen en we brengen een heerlijke ochtend door. Het is de hele reis al mooi weer en deze drie dagen is het ook weer heerlijk een graadje of 30+ geweest. We genieten er van! Om 12.30 uur nemen we een uitgebreide lunch. Dan is het 13.30 uur en horen we dat we pas om 14.00 uur van de boot gaan.
We gaan van boord en worden naar een de bus gedirigeerd. De spullen kunnen in de bus blijven en we gaan nu eindelijk de grote omstreden Dam zien.
Het is kleiner dan verwacht, maar niet minder indrukwekkend. Het is een gigantisch project! De Dam is 2.3 kilomter breed en ruim 100 meter hoog! Er is een bezoekerscentrum waar een schaalmodel van de omgeving te zien is. Vanaf het uitzichtpunt aanschouwen we de grootste 5 traps sluizen ter wereld. Schepen van meer dan 3000 ton moeten door de sluizen. Voor schepen minder dan dat gewicht is er een scheepslift. Ook de grootste ter wereld. Aan beide kanten van de Dam wordt elektriciteit opgewekt. Ook dat is gigantisch, met de grootste generatoren ter wereld enzo. Er zijn 3 stops tijdens de excursie en zien we de Dam dus vanuit die gezichtspunten. Het is allemaal groots!
Dan de bus weer in naar de plaats Yichang. Daar moeten we een bus hebben naar Wuhan, waar we de nacht gaan doorbrengen. Aangekomen in Yichang is het even zoeken, maar dan staat er plots weer een mannetje met onze namen. We stappen de bus in. Eerst worden we nog gedropt bij een restaurantje. Zal wel een vriendje van de buschauffeur zijn, vermoeden we...
We eten wat in dit smerige etablisement. Het is zo rommelig allemaal, dat we niet eens betalen. Dat wordt gewoon vergeten. Ook goed!
We zetten koers naar de snelweg en rijden richting Wuhan. Nog 300 kilometer, 4,5 uur rijden. Na een half uur gaat de bus raar doen. De chauffeur stop midden op de snelweg en loop naar de achterkant. Hij stapt weer in en we rijden weer verder. We merken dat de bus geen snelheid kan maken. Ojee! Dan gaat de bus er bij de eerste afslag af. Iedereen de bus uit. De chauffeur gaat de bus bus reparen. Althans hij doet een poging, maar het lukt niet! We lachen er maar om. Zolang wij ons vliegtuig om 9.00 uur 's morgens naar Shenzhen maar halen, denken we. Er wordt uiteindelijk een nieuwe, andere bus geregeld die binnen een uurtje bij ons is. We stappen in en rijden weer verder. Na een slingerende en hobbelige reis komen we om 01.00 uur aan in Wuhan. We checken in bij het hotel en regelen gelijk een auto met chauffeur voor morgenochten om naar de luchthaven te gaan. We liggen uiteindelijk om 02.00 uur in bed.
Naar Hong Kong...
Donderdag 4 oktober 2007
Om 6.00 uur gaat de wekker. We gaan om 6.30 uur uit bed en nemen een douche. Om 7.00 uur staan we in de lobby. Het mannetje met de auto staat keurig te wachten. We checken uit en stappen in de auto. Om 7.40 uur zijn we bij de luchthaven. We zoeken de goede balie en checken in. Door de controles heen en lopen naar gate 10. Daar wachten we tot we aan boord kunnen.
Om 9.10 uur gaan we de lucht in. Het is een rustige vlucht. We krijgen ontbijt en landen om 10.30 uur in Shenzhen om naar Hong Kong te gaan. Met onze spullen lopen we de aankomsthal in. Even kijken hoe we van hier naar Hong Kong kunnen. Dan blijkt dat er veel balies zijn die dat regelen. We kopen een kaartje en stappen de bus in. Direct raken we ingesprek met een meneer. Hij is Nederlander, maar al jaren Canadees en woont in Hong Kong. Hij is een soort missionaris en verkondigt het evangelie in China. Daar is kennelijk behoefte aan. We praten over het leven en uiteraard het geloof. Het lukt hem niet ons te bekeren. Maar hij had vanochtend gebeden dat hij vandaag het evengelie zou kunnen verkondigen aan iemand. Dat is 'm in iedergeval gelukt. Hij helpt ons bij het passeren van de douane. Ja, Hong Kong hoort dan nu wel bij China, maar je moet toch nog een grens passeren. We verlaten China en stappen in een andere bus. Die rijdt door een stukje niemandsland en zet ons af bij de grens van Hong Kong. Daar gaan we door de douane en krijgen we weer stempeltjes en formuliertjes. Er staat weer een andere bus klaar. De derde inmiddels. Het is een hoop gedoe en gesjouw zo! Maar uiteindelijk zetten we koers naar Hong Kong Island.
Na een minuut of 20 komen we aan in Wan Chai. We zoeken het adres van het hostel. Na een hoop gespeur vinden we eindelijk het gebouw. We gaan naar binnen. Er zit een meneer en we vragen om een kamer. Dat kan. We zien de kamers eerst. Het zijn net gevangeniscellen zo klein. Je kunt je kont niet keren laat staan douchen! Hij vraagt 350 HK dollar per nacht. Das zeg maar 35 euro. Dat vinden we nogal schofterig duur! Ja, maar het is feestweek. Ow, maar dan doen we het nog niet! We kijken wel verder er zijn meer ijzers in het vuur voor ons. Per metro reizen we naar Kowloon. Dat ligt op het vaste land. Hong Kong is gescheiden door water. Zo heb je Kowloon op het vaste land met China en Hong Kong Island als, inderdaad, eiland.
Aangekomen vinden we de mansion, zoals de flats hier heten. Stel je er maar niks bij voor...;-))
We willen naar Travelers Hostel op de 16e. Direct worden we in een soort hinderlaag gelokt door een paar Indiers. Ze willen allemaal een kamer aan ons verhuren. We zeggen dat we eerst naar Travelers Hostel gaan en dat we het daarna wel zien! Ze gaan ons voor in de lift en toch worden we naar hun gelokt! Bas wordt boos! Hij schelt op een zeer nette manier de meneer uit en deze bindt in. We zien toch zijn kamers. Hij wil 90 dollar p.p.p.n. Das te veel vinden we. Dan 80? Nee, we gaan eerst verder kijken. Op de 16e etage zit Travelers Hostel. We krijgen een kamer te zien in formaat gevangeniscel. Zo zijn ze hier allemaal. Hong Kong is erg duur!! Hij vraagt 140 dollar per nacht. Uiteindelijk vinden we dat redelijk (voor Hong Kongse begrippen dan!). We gaan akkoord. De kamer is iets ruimer dan 6 vierkante meter inclusief wc en douche. Er staat een soort twijfelaar als bed. Het is inmiddels 15.00 uur. We dumpen onze spullen en gaan Hong Kong in. Eerste gaan we lunchen bij de Mac. We zitten net wat te eten als er iemand naar ons toe komt. Hee, die kennen we! Het is Marjon, een meisje wat we in de trein naar Beijing hebben ontmoet en die we ook al in Chengdu hebben gezien. Haar reisgenoot, Angelo, is die dag naar Macau en zij is in Hong Kong gebleven. We lopen met haar door het park richting hun hotel, waar we weer afscheid nemen. Zij gaat de volgende dag naar Maleisie en weer naar huis. We zullen elkaar nu niet meer treffen. Angelo gaat nog verder naar Australie, misschien zien we hem nog wel!
We wandelen richting de haven en kuieren de rest van de middag wat rond. Het is hier een waar shopping walhalla. Overal zijn shoppingmalls en in de straten barst het van de elektronika winkeltjes. Bij de China Travel Service (CTS) regelen we voor zaterdag kaartjes voor de slaapbus van Shenzhen naar Yangshou.
Elke avond om 20.00 uur kun je vanaf Kowloon een lichtshow van de gebouwen zien op Hong Kong Island. We strijken om 19.30 uur neer en hebben een goed plekje. De lichtshow is erg mooi. Precies op de maat van de muziek. We hebben er foto's en filmpjes van gemaakt. De foto's zien jullie binnenkort, de filmpjes ooit wellicht...
We gaan terug naar onze cel en zijn doodop na die korte nacht!
Vrijdag 5 oktober 2007
Vandaag gaan we naar Victoria Peak met de peaktram. Ontbijten doen we onderweg. Aangekomen bij de tram, staat er een hele wachtrij. We gaan er toch maar in staan. Het gaat vlot en binnen een half uur zitten we in de tram. Het is heel stijl en best grappig. Boven hebben we een prachtig uitzicht over Hong Kong. We maken foto's en lopen wat rond. Ook hier zijn weer veel winkels. We eten bij de Delifrance. Hoera! Weer westers eten! Daarna gaan we weer met de bus naar beneden. Hier rijden allemaal dubbeldekbussen. Niet de oude engelsen, maar moderne. We zien in de bus meer dan in de tram. Beneden lopen we naar de langste roltrap ter wereld. Het zijn eigenlijk allemaal losse roltrappen, maar wel 800 meter totale lengte. Halverwege stoppen we ermee. We moeten namelijk wel naar beneden lopen! De roltrappen bevinden zich in het SOHO district. Net als in Londen en New York barst het hier van de cafeetjes, barretjes en restaurantjes. We gaan in Stauntans Pub zitten voor een uurtje of 2 en drinken cocktails en bier. Als we weg willen gaan raken we in gesprek met het Nederlandse stel Johan en Sandra. Ze zijn voor drie weken door China aan het reizen en Hong Kong is hun eindpunt. We drinken toch nog maar wat met hun, net zo gezellig! Ze werken allebei bij Price Waterhouse and Cooper. Een accountantskantoor. Ze bieden Bas aan om bij hun te solliciteren straks. Ok, dat doen we misschien wel! Altijd goed om nog meer achter de hand te hebben voor later...;-))
Om 22.00 uur gaan we met z'n 4-en een hapje eten bij de Mexicaan. Ook dit is heerlijk! Gezamelijk pakken we de metro terug naar Kowloon. Ze zitten 2 stations verder dan wij. We nemen afscheid en gaan terug naar het hostel. Om middernacht liggen we te slapen.
Zaterdag 6 oktober 2007
Vandaag spullen weer inpakken. We nemen een douche in onze cel. Dat gaat eigenlijk best goed. Om 10.30 uur zijn we buiten en ontbijten in een van de vele parken hier. We lopen nog wat rond en om 12.00 uur checken we uit en duiken achter de computer om deze weblog bij te werken. Zometeen om 15.30 uur pakken we de trein naar China en om 19.30 uur vertrekt de slaapbus voor de 9 uur durende reis naar Yangshou.
Hoe dat allemaal gaat lezen jullie uiteraard binnenkort!!
Groetjes,
Bas & Christel!
We gaan hieronder weer verder zoals jullie dat inmiddels van ons gewend zijn!
De cruise...
Zondag 30 september 2007 (vervolg)
Na het internetten zijn we samen met andere Bas een hapje gaan eten. We vonden ergens een Pizzaria. We hebben heerlijk pizza gegeten, wel duurde het even voordat we ze hadden. Waarschijnlijk moesten de pizza's nog uit Italie komen...;-))
Om 19.00 uur moesten we weer terug zijn bij het kantoortje. Er moesten ook nog boodschappen gedaan worden bij de Carrefour. Natuurlijk was het stervens druk daar. We moesten nog rennen om op tijd bij het kantoor te zijn. Maar we hebben het gered!
Toen we aan kwamen waren er al meer mensen die ook de cruise gingen maken. Met z'n allen komen we aan bij de cruise terminal en worden ingecheckt. Om 19.30 uur lopen we de boot op.
De boot ziet er goed uit. Althans voor onze begrippen. Zoals al verteld hadden we dus een 4 persoonskamer met z'n twee-tjes. Direct wordt er door het cabinepersoneel geprobeerd om nog twee mensen bij ons te dumpen. We geven duidelijk aan dat dat niet de bedoeling en afspraak is! Na wat heen en weer gelul laten ze ons met rust. Plots komt er een mannetje dat ons een andere twee persoons hut aanbiedt. Bas gaat kijken, maar helaas het blijkt een hut zonder raam! Dat is dus niet de bedoeling! We blijven voor de zekerheid nog even in de hut en pakken onze spullen uit. De hut is niet echt ruim, maar goed te doen. Er staan twee stapelbedden in, een bureautje, twee stoelen en er is een badkamer met wasbak, wc en zelfs een douche!!
Na een uurtje gaan we er van uit dat ze ons nu wel met rust gaan laten. We gaan de boot eens verder inspecteren. Er zijn 5 dekken. Wij zitten op de 4e. Het 5e dek is het zonnedek. We lopen daar naar toe. Direct komen we een Nederlands stelletje tegen. We raken in gesprek met Menno en Dorine, het blijkt dat ze al 2 jaar in China werken als Engelse docenten. Ze zijn nu eigenlijk op vakantiie in eigen land. We praten en drinken een biertje. Om 23.00 uur vertrekt de boot. We hebben een mooi uitzicht op Chongqing met de verlichte gebouwen. Om middernacht worden we van het dek geschopt en zoeken ons bedje op.
Maandag 1 oktober 2007
We worden wakker om 6.30 uur als de boot aanlegd bij de eerste excursie plaats. Het is een soort tempel waar de kwade geesten huizen. We hebben deze excursie niet geboekt en draaien ons nog eens lekker om. Om 7.00 uur staan we toch op. We ontbijten met bruine boterhammen met kaas! We love Carrefour!! Het is heerlijk om weer normaal te eten! Om 8.00 uur verlaten we de hut. We lopen wat rond en om 9.00 uur kunnen we het zonnedek op. Direct zien we Menno en Dorine. We pakken wat stoelen en gaan lekker in de zon zitten. Andere Bas voegt zich bij ons. Een paar uur later gaat de boot weer varen. Zo zitten we lekker de rest van de middag op het zonnedek. We lunchen en drinken een lekker biertje! Het voelt net als vakantie! ;-))
Tussen 15.00 uur en 18.00 uur legt de boot weer aan voor alweer een excursie die we niet geboekt hebben. Net als Menno, Dorine en Bas hebben we alleen de drie kleine kloven en de grote Dam als excursie geboekt. Maar dat is pas morgen.
's Avonds gaan we ons lekker opfrissen met een douche en gaan met z'n 5-en eten in het resaturant. Het is een grote Chinese vreetschuur. We bestellen een aantal gerechten en eten lekker van elkaar. Heerlijk! Viel niet echt tegen!! Na het eten gaan we weer het zonnedek op en drinken samen met nog wat Engelsen een biertje. Om 23.00 uur sluit het zonnedek en we zoeken ons mandje weer op.
Dinsdag 2 oktober 2007
Vandaag om 7.00 uur varen we door de eerste grote kloof van de Yangtze rivier. Er zijn drie grote kloven. Door de aanleg van de Dam is het water hier al gestegen tot 150 meter. Als de Dam klaar is dam zal het waterpeil stijgen tot 175 meter! Overal zien we bordjes staan die dat aangeven. We merken ook op dat de rivier erg vervuild is. Niet zo zeer chemisch. Het stinkt niet, maar vooral qua afval wat in het water drijft. De Chinezen dumpen hun afval gewoon in de rivier! Eeuwig zonde! Hier is nog veel missiewerk voor nodig om ze bij te brengen dat dat echt niet kan! Maar voor nu is dat kennelijk niet anders... helaas!
Vanaf het zonnedek genieten we van de prachtige omgeving. Het lijkt een beetje op Duitsland. Meer in de omgeveving van de Moezel. Het moet hier dus flink hoger zijn geweest, want de rivier is al vele tientallen meters gestegen. Toch is het uitzicht indrukwekkend. Om 13.30 uur leggen we aan voor de excursie naar de drie kleine kloven. Die liggen in een zijrivier van de Yangtze ter hoogte van de plaats Wushan. Er liggen een paar kleinere boten klaar waarmee we verder varen. Deze omgeving is nog mooier dan de Yangtze zelf. Het water is schoner en de rivier is veel smaller! Na een uurtje of wat varen stappen we over op kleine houten bootjes. We varen dan een nog smaller zijriviertje in. We worden vermaakt met Chinese folklore, waar we niks van kunnen verstaan laat staan begrijpen! Maar goed maakt niet uit! We varen een rondje en keren weer terug naar de excursie boot. We varen weer terug en passeren een dorp wat opnieuw opgebouwd is. Het oorspronkelijke dorp ligt dus al onder water! Er staat ook een bezoek aan het dorp op het programma. Het is allemaal een beetje raar. De straten zijn uitgestorven en er staan aan de kade veel verkopers. Het is erg toeristisch hier. We vermoeden dat dit een verplichte stop is van overheidswege. We laten het maar gebeuren en een uurtje later zitten we weer op de boot naar Wushan, waar onze eigen boot ligt. We raken in gesprek met Bob Everly. Bob is gepensioneerd en reist een paar maanden per jaar. We praten over Nederland, Amerika, reizen en natuurlijk China. Dan legt de boot aan en kunnen we weer naar onze eigen boot. Op het zonnedek drinken we met Menno, Dorine en Bob nog een biertje. Andere Bas is moe en slaapt al. Om middernacht zoeken we ons bed weer op. De boot blijft deze nacht in Wushan liggen.
Woensdag 3 oktober 2007
's Ochtends om 5.30 uur gaat de boot weer varen. We ontdekken dat we dan door de derde kloof zouden moeten gaan varen. Waar was dan de tweede kloof? Het zal allemaal wel. Het is indrukwekkend genoeg en allemaal even mooi! We pakken onze spullen in want om 13.30 uur moeten we met spullen en al van de boot. Voor we naar de excursie naar de Dam gaan is de bootreis ten einde.
Om 9.00 uur zitten we al weer op het zonnedek. De rest komt ook weer opdagen en we brengen een heerlijke ochtend door. Het is de hele reis al mooi weer en deze drie dagen is het ook weer heerlijk een graadje of 30+ geweest. We genieten er van! Om 12.30 uur nemen we een uitgebreide lunch. Dan is het 13.30 uur en horen we dat we pas om 14.00 uur van de boot gaan.
We gaan van boord en worden naar een de bus gedirigeerd. De spullen kunnen in de bus blijven en we gaan nu eindelijk de grote omstreden Dam zien.
Het is kleiner dan verwacht, maar niet minder indrukwekkend. Het is een gigantisch project! De Dam is 2.3 kilomter breed en ruim 100 meter hoog! Er is een bezoekerscentrum waar een schaalmodel van de omgeving te zien is. Vanaf het uitzichtpunt aanschouwen we de grootste 5 traps sluizen ter wereld. Schepen van meer dan 3000 ton moeten door de sluizen. Voor schepen minder dan dat gewicht is er een scheepslift. Ook de grootste ter wereld. Aan beide kanten van de Dam wordt elektriciteit opgewekt. Ook dat is gigantisch, met de grootste generatoren ter wereld enzo. Er zijn 3 stops tijdens de excursie en zien we de Dam dus vanuit die gezichtspunten. Het is allemaal groots!
Dan de bus weer in naar de plaats Yichang. Daar moeten we een bus hebben naar Wuhan, waar we de nacht gaan doorbrengen. Aangekomen in Yichang is het even zoeken, maar dan staat er plots weer een mannetje met onze namen. We stappen de bus in. Eerst worden we nog gedropt bij een restaurantje. Zal wel een vriendje van de buschauffeur zijn, vermoeden we...
We eten wat in dit smerige etablisement. Het is zo rommelig allemaal, dat we niet eens betalen. Dat wordt gewoon vergeten. Ook goed!
We zetten koers naar de snelweg en rijden richting Wuhan. Nog 300 kilometer, 4,5 uur rijden. Na een half uur gaat de bus raar doen. De chauffeur stop midden op de snelweg en loop naar de achterkant. Hij stapt weer in en we rijden weer verder. We merken dat de bus geen snelheid kan maken. Ojee! Dan gaat de bus er bij de eerste afslag af. Iedereen de bus uit. De chauffeur gaat de bus bus reparen. Althans hij doet een poging, maar het lukt niet! We lachen er maar om. Zolang wij ons vliegtuig om 9.00 uur 's morgens naar Shenzhen maar halen, denken we. Er wordt uiteindelijk een nieuwe, andere bus geregeld die binnen een uurtje bij ons is. We stappen in en rijden weer verder. Na een slingerende en hobbelige reis komen we om 01.00 uur aan in Wuhan. We checken in bij het hotel en regelen gelijk een auto met chauffeur voor morgenochten om naar de luchthaven te gaan. We liggen uiteindelijk om 02.00 uur in bed.
Naar Hong Kong...
Donderdag 4 oktober 2007
Om 6.00 uur gaat de wekker. We gaan om 6.30 uur uit bed en nemen een douche. Om 7.00 uur staan we in de lobby. Het mannetje met de auto staat keurig te wachten. We checken uit en stappen in de auto. Om 7.40 uur zijn we bij de luchthaven. We zoeken de goede balie en checken in. Door de controles heen en lopen naar gate 10. Daar wachten we tot we aan boord kunnen.
Om 9.10 uur gaan we de lucht in. Het is een rustige vlucht. We krijgen ontbijt en landen om 10.30 uur in Shenzhen om naar Hong Kong te gaan. Met onze spullen lopen we de aankomsthal in. Even kijken hoe we van hier naar Hong Kong kunnen. Dan blijkt dat er veel balies zijn die dat regelen. We kopen een kaartje en stappen de bus in. Direct raken we ingesprek met een meneer. Hij is Nederlander, maar al jaren Canadees en woont in Hong Kong. Hij is een soort missionaris en verkondigt het evangelie in China. Daar is kennelijk behoefte aan. We praten over het leven en uiteraard het geloof. Het lukt hem niet ons te bekeren. Maar hij had vanochtend gebeden dat hij vandaag het evengelie zou kunnen verkondigen aan iemand. Dat is 'm in iedergeval gelukt. Hij helpt ons bij het passeren van de douane. Ja, Hong Kong hoort dan nu wel bij China, maar je moet toch nog een grens passeren. We verlaten China en stappen in een andere bus. Die rijdt door een stukje niemandsland en zet ons af bij de grens van Hong Kong. Daar gaan we door de douane en krijgen we weer stempeltjes en formuliertjes. Er staat weer een andere bus klaar. De derde inmiddels. Het is een hoop gedoe en gesjouw zo! Maar uiteindelijk zetten we koers naar Hong Kong Island.
Na een minuut of 20 komen we aan in Wan Chai. We zoeken het adres van het hostel. Na een hoop gespeur vinden we eindelijk het gebouw. We gaan naar binnen. Er zit een meneer en we vragen om een kamer. Dat kan. We zien de kamers eerst. Het zijn net gevangeniscellen zo klein. Je kunt je kont niet keren laat staan douchen! Hij vraagt 350 HK dollar per nacht. Das zeg maar 35 euro. Dat vinden we nogal schofterig duur! Ja, maar het is feestweek. Ow, maar dan doen we het nog niet! We kijken wel verder er zijn meer ijzers in het vuur voor ons. Per metro reizen we naar Kowloon. Dat ligt op het vaste land. Hong Kong is gescheiden door water. Zo heb je Kowloon op het vaste land met China en Hong Kong Island als, inderdaad, eiland.
Aangekomen vinden we de mansion, zoals de flats hier heten. Stel je er maar niks bij voor...;-))
We willen naar Travelers Hostel op de 16e. Direct worden we in een soort hinderlaag gelokt door een paar Indiers. Ze willen allemaal een kamer aan ons verhuren. We zeggen dat we eerst naar Travelers Hostel gaan en dat we het daarna wel zien! Ze gaan ons voor in de lift en toch worden we naar hun gelokt! Bas wordt boos! Hij schelt op een zeer nette manier de meneer uit en deze bindt in. We zien toch zijn kamers. Hij wil 90 dollar p.p.p.n. Das te veel vinden we. Dan 80? Nee, we gaan eerst verder kijken. Op de 16e etage zit Travelers Hostel. We krijgen een kamer te zien in formaat gevangeniscel. Zo zijn ze hier allemaal. Hong Kong is erg duur!! Hij vraagt 140 dollar per nacht. Uiteindelijk vinden we dat redelijk (voor Hong Kongse begrippen dan!). We gaan akkoord. De kamer is iets ruimer dan 6 vierkante meter inclusief wc en douche. Er staat een soort twijfelaar als bed. Het is inmiddels 15.00 uur. We dumpen onze spullen en gaan Hong Kong in. Eerste gaan we lunchen bij de Mac. We zitten net wat te eten als er iemand naar ons toe komt. Hee, die kennen we! Het is Marjon, een meisje wat we in de trein naar Beijing hebben ontmoet en die we ook al in Chengdu hebben gezien. Haar reisgenoot, Angelo, is die dag naar Macau en zij is in Hong Kong gebleven. We lopen met haar door het park richting hun hotel, waar we weer afscheid nemen. Zij gaat de volgende dag naar Maleisie en weer naar huis. We zullen elkaar nu niet meer treffen. Angelo gaat nog verder naar Australie, misschien zien we hem nog wel!
We wandelen richting de haven en kuieren de rest van de middag wat rond. Het is hier een waar shopping walhalla. Overal zijn shoppingmalls en in de straten barst het van de elektronika winkeltjes. Bij de China Travel Service (CTS) regelen we voor zaterdag kaartjes voor de slaapbus van Shenzhen naar Yangshou.
Elke avond om 20.00 uur kun je vanaf Kowloon een lichtshow van de gebouwen zien op Hong Kong Island. We strijken om 19.30 uur neer en hebben een goed plekje. De lichtshow is erg mooi. Precies op de maat van de muziek. We hebben er foto's en filmpjes van gemaakt. De foto's zien jullie binnenkort, de filmpjes ooit wellicht...
We gaan terug naar onze cel en zijn doodop na die korte nacht!
Vrijdag 5 oktober 2007
Vandaag gaan we naar Victoria Peak met de peaktram. Ontbijten doen we onderweg. Aangekomen bij de tram, staat er een hele wachtrij. We gaan er toch maar in staan. Het gaat vlot en binnen een half uur zitten we in de tram. Het is heel stijl en best grappig. Boven hebben we een prachtig uitzicht over Hong Kong. We maken foto's en lopen wat rond. Ook hier zijn weer veel winkels. We eten bij de Delifrance. Hoera! Weer westers eten! Daarna gaan we weer met de bus naar beneden. Hier rijden allemaal dubbeldekbussen. Niet de oude engelsen, maar moderne. We zien in de bus meer dan in de tram. Beneden lopen we naar de langste roltrap ter wereld. Het zijn eigenlijk allemaal losse roltrappen, maar wel 800 meter totale lengte. Halverwege stoppen we ermee. We moeten namelijk wel naar beneden lopen! De roltrappen bevinden zich in het SOHO district. Net als in Londen en New York barst het hier van de cafeetjes, barretjes en restaurantjes. We gaan in Stauntans Pub zitten voor een uurtje of 2 en drinken cocktails en bier. Als we weg willen gaan raken we in gesprek met het Nederlandse stel Johan en Sandra. Ze zijn voor drie weken door China aan het reizen en Hong Kong is hun eindpunt. We drinken toch nog maar wat met hun, net zo gezellig! Ze werken allebei bij Price Waterhouse and Cooper. Een accountantskantoor. Ze bieden Bas aan om bij hun te solliciteren straks. Ok, dat doen we misschien wel! Altijd goed om nog meer achter de hand te hebben voor later...;-))
Om 22.00 uur gaan we met z'n 4-en een hapje eten bij de Mexicaan. Ook dit is heerlijk! Gezamelijk pakken we de metro terug naar Kowloon. Ze zitten 2 stations verder dan wij. We nemen afscheid en gaan terug naar het hostel. Om middernacht liggen we te slapen.
Zaterdag 6 oktober 2007
Vandaag spullen weer inpakken. We nemen een douche in onze cel. Dat gaat eigenlijk best goed. Om 10.30 uur zijn we buiten en ontbijten in een van de vele parken hier. We lopen nog wat rond en om 12.00 uur checken we uit en duiken achter de computer om deze weblog bij te werken. Zometeen om 15.30 uur pakken we de trein naar China en om 19.30 uur vertrekt de slaapbus voor de 9 uur durende reis naar Yangshou.
Hoe dat allemaal gaat lezen jullie uiteraard binnenkort!!
Groetjes,
Bas & Christel!
Abonneren op:
Reacties (Atom)
